Ποιά ήταν η κορυφαία στιγμή στην "ολυμπιακή" ζωή σας?

[vasilis-thrylos7]

Στιγμές μαγικές και ονειρεμένες!!!
Υπήρξαν στιγμές που γελάσαμε,κλάψαμε,χαρήκαμε και στενοχωρηθήκαμε...
Ποιά από όλες ξεχωρίζετε?
Αν δε μπορείτε να πείτε μόνο μια,πείτε 2-3!

[sadi]

Φαντάζομαι θα πουμε αρκετές ο καθένας, οπως τις θυμάται. Μία πολύ μεγάλη ποδοσφαιρική και όχι Ολυμπιακή στιγμή για μένα, ίσως η μεγαλύτερη, ήταν όταν είδα τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που περπάτησε (και δεν θα υπάρξει άλλος) σε αυτόν τον κόσμο να φοράει τα ερυθρόλευκα, και μιλάω για τον μέγιστο Μαραντόνα.

Ολυμπιακές στιγμές. Μαλιστα. Δύσκολο.
Σίγουρα η 27/2/1974, έστω και αν δε τη θυμάμαι καν. Ήμουν 5 χρονών και ο πατήρ αποφάσισε να με ποτίσει το Ολυμπιακό ναρκωτικό. Και το παιγνίδι ήταν (την ημερομηνία την βρηκα απο το αρχείο μου φυσικα αφου ηταν αδύνατο να τη θυμάμαι) Ολυμπιακός-Φλαμένγκο, το σκορ 2-1 και οτι θυμάμαι απο τοτε ήταν το ... γλυκό ραβανί που έφαγα

Στις στιγμές της "κατανόησής" μου θα βάλω την τεράστια (για μένα ως τώρα η μεγαλύτερη του Ολυμπιακού) νίκη επί του μεγάλου Άγιαξ το 1983 και η πρόκριση στην επόμενη φάση του κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η ατμόσφαιρα εκείνη τη μέρα παραμένει για μένα η κορυφαία που έχω δει σε Ελληνικό γήπεδο μέχρι σήμερα. Κόσμος στα σκαλιά, στα κοντάρια των σημαιών(!!!!!) του ΟΑΚΑ, κόσμος, κόσμος, κοκκινα και άσπρα και φωνές παντού. Τότε ήταν της εποχής το "φέρτε μας τον Άγιαξ" σαν σύνθημα , λογω της καυχησιάς των βάζελων ότι στον τελικό του Γουέμπλει δεν μπορουσαν να μη χάσουν καθώς ο Άγιαξ δεν παιζόταν. Η κληρωτίδα έκανε την "πουτανιά" της και μας τον έφερε 12 χρονια αργότερα. Και όχι κανέναν Άγιαξ της πλακας. Κούμαν, Βαν Μπάστεν, Ολσεν, Βαντεμπουργκ, Μέλμπι, Σιλόι, έκαναν τρομακτική καριέρα στη συνέχεια.
Ο Θρύλος παρατάχτηκε με τον βαζέλα Σαργκάνη (σορι ειμαι εμπαθής και θα είμαι), και τους Γούναρη, Μίχο, Παπαδόπουλο, Βαμβακούλα, Κουσουλάκη (τιτάνας), Άλμπερτσεν (τεράστιος!), Ξανθόπουλο, Νόιμαν (μετά τον καμπούρη Σέλε, το μαγυάρικο βιολί Ντέταρι και τον μάγο Ζιο ο τέταρτος πιο αγαπημένος μου "βιρτουόζος"), Λεμονή και φυσικά το απόλυτο Ολυμπιακό τοπ-γκαν τον Νικολό τον Μουστάκια.

Είχαμε έρθει 0-0 στο Άμστερνταμ και πήγαμε παράταση. Τους πατήσαμε με 2-0 με τις γκολάρες του Μουστάκια και τους στείλαμε για τσάι, παρέα και τα βαζέλια που τους υποστήριζαν.

[YOUTUBE]9Gp81_lSqqQ[/YOUTUBE]

[sadi]

Υ.Γ. Και μην ψαχνει κανεις τη φανέλα που φόραγε εκείνη τη βραδιά ο Χέρμπερτ Νόιμαν. Την έχω σπίτι μου

[sadi]

Και αλλη μία ομορφη φαση που θυμάμαι , κυρίως απο θέμα "αντιπαλότητας" αλλα και "αδικίας" που επιδιορθώθηκε "βαριά" στο γήπεδο. Δείτε το γκολ του Μητρόπουλου (στην αρχή του βίντεο) που ακυρώνεται για οφσάιτ. Ε, σε κείνη τη φάση "έφυγα" απο τα νεύρα. Ε,μετά ήρθε το σεχ στην παραταση
Αυτο το βάζω γιατί ήταν η πρώτη λάιβ τσόντα με τον πελατάκο που είχα τη χαρά να δω

[YOUTUBE]rMSyyb4Kd-s[/YOUTUBE]

[panahs7]

Μπάσκετ: Φυσικά η κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Τόμιτς, Τάρλατς, Νάκιτς και ΚΥΡΙΩΣ ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Ντέιβιντ Ρίβερς μας είχαν δώσει μεγάλη χαρά με την ομαδάρα που διαθέταμε. Θα το θυμάμαι μια ζωή, ήμουν στο Δημοτικό κι έκοβα τις φωτό από τις εφημερίδες και τις κολλούσα σε σχολικά τετράδια τα οποία τα έχω ακόμη και σήμερα! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε για μένα, ότι έγινα Ολυμπιακός από αυτήν την ομάδα. Λίγο καιρό μετά άρχισε η πτώση και η ασχολία με το ποδόσφαιρο...

Μπάλα: Το 1ο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το βράδυ της Βρέμης και το πολυπόθητο επιτέλους ευρωπαϊκό διπλό. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έκλαψα τόσο πολύ για ένα άθλημα και μάλιστα με ληγμούς. Δεν ξέρω γιατί μου είχε βγει έτσι στο συναίσθημα αλλά με σημάδεψε ευχάριστα εκείνο το παιχνίδι. Όλα τα υπόλοιπα αναγκαστικά μπαίνουν σε τσουβάλι, αφού μια ζωή βλέπω τρόπαια από την ποδοσφαιρική ομάδα. Η γενιά μου χωρίζεται άνετα σε 2 μεγάλες κατηγορίες. Τα χαρούμενα παιδιά (Ολυμπιακοί) και οι κομπλεξικοί (αντιΟλυμπιακοί). Και το κόμπλεξ δεν είναι υπερβολή, πραγματικά έχουν πάθει μεγάλη "ζημιά" γι' αυτό είναι κι έτσι όπως είναι οι περισσότεροι.

Αυτά...

[vasilis-thrylos7]

αντε να πω και εγω...
ειμαι 20 στα 21 και εχω ηδη ζησει πολλα....
ημουν τυχερος καθως εζησα και ανδρωθηκα ως φιλαθλος με τις συνεχεις κατακτησεις τιτλων
νικες σε ντερμπι πολλες και ξεχωριζουν 3:
παο ολυμπιακος 1-4(τα λογια περιττευουν...)
ολυμπιακος -παο 3-0 στη ριζουπολη (οσοι εχουν ζησει τα μπαραζ στο βολο θα με καταλαβαινουν,εγω δυστυχως δεν τα προλαβα)
και ΦΥΣΙΚΑ ολυμπιακος αεκ 4-3 το 2002, Αλεκο Αλεξανδρη σε ευχαριστω,εισαι το παιδικο μου ινδαλμα και αυτο δεν αλλαζει!
απο ευρωπη η χρονια 2007-08 με τα διπλα στην ευρωπη και την τριαρα στο καραισκακη αλλα πραγματικο δεος ενιωσα στο μπερναμπεου οπου ενας ολυμπιακος βγαλμενος απο τα ονειρα μας επαιξε σαν καισαρας απεναντι στη μισητη αλλα κορυφαια ομαδα του πλανητη μεσα στο σπιτι της σαν ισος προς ισο!
απο το 98-99 δε ξενιεται το γυριστο του αλεκου στο βαν ντερ σααρ ....ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ!!!
ΑΛΛΑ η κορυφαια στιγμη για μενα ηταν ο τελικος με την αεκ στο 4-4 και η κουπα
θεωρω οτι αυτη η νυχτα περιεγραψε απολυτως την ολυμπιακη ιδιοσυγκρασια μας ,βρισιες,καντηλια,μπινελικια,αποθεωση χαρα,ανακουφιση τρελα σε βαθμο λιποθυμιας!!!
μεγαλα ματς θα ξαναδουμε αλλα σαν και αυτο κανενα

ελπιζω να βρειτε ενδιαφερον το thread!

[vasilis-thrylos7]

Και αλλη μία ομορφη φαση που θυμάμαι , κυρίως απο θέμα "αντιπαλότητας" αλλα και "αδικίας" που επιδιορθώθηκε "βαριά" στο γήπεδο. Δείτε το γκολ του Μητρόπουλου (στην αρχή του βίντεο) που ακυρώνεται για οφσάιτ. Ε, σε κείνη τη φάση "έφυγα" απο τα νεύρα. Ε,μετά ήρθε το σεχ στην παραταση
Αυτο το βάζω γιατί ήταν η πρώτη λάιβ τσόντα με τον πελατάκο που είχα τη χαρά να δω

[YOUTUBE]rMSyyb4Kd-s[/YOUTUBE]

με αυτο το ματς τελειωσε η καριερα του κωνσταντινου στη βαζελα!
τι κακα παιδια πoυ ειμαστε

και μιας και πιασαμε τα 80's εχω μια απορια:κουσουλακης ή στολτιδης?

[sadi]

με αυτο το ματς τελειωσε η καριερα του κωνσταντινου στη βαζελα!
τι κακα παιδια πυ ειμαστε

και μιας και πιασαμε τα 80's εχω μια απορια:κουσουλακης ή στολτιδης?

Καθαρά λόγω του γεγονότος ότι ήμουν πιο νέος (στα σημεία ας πουμε) θα πω Κουσουλάκης
Παντως ήταν δυο παικτες με πανω κάτω τα ίδια χαρακτηριστικά στο παιγνίδι τους. Ατελείωτα πνευμόνια, δυνατοί, με αρκετά καλή τεχνική και σουτ οταν χρειαζόταν, γενικά τα "μηχανάκια" της ομάδας.

[Kaine]

Ωραίο θρεντ. Κορυφαία στιγμή για μένα η έλευση του Ντιόγκο. Θα γράψω κάποια στιγμή και για τις λίγότερο σημαντικές στιγμές.

[Red Sting]

πολύ ωραίο θρεντ φίλε!!!

Σάκη σε ευχαριστούμε για τα μαθήματα ιστορίας!!!

ας πω κι εγώ. ίσως σας φανεί περίεργο, αλλά πολλές στιγμές που μου έχουν χαραχθεί στη μνήμη ως κορυφαίες, είναι στιγμές λύπης...

1) Ρώμη 1997, Ολυμπιακός - Μπαρτσελόνα 73-58. ήμουν 7 χρονών (ούτε καν κλεισμένα...) και έκατσα να δω τον μεγάλο τελικό. καλά καλά δεν καταλάβαινα τι ήταν αυτό το κύπελλο...με πήρε ο ύπνος στα μέσα περίπου του αγώνα (ίσως και νωρίτερα). θυμάμαι να ξυπνάω και να βλέπω τον Ολυμπιακό να σκοράρει συνεχόμενα καλάθια εκτοξεύοντας τη διαφορά!!! δεν καταλάβαινα πολλά, πανηγύρισα το κύπελλο και κοιμήθηκα. έχει χαραχθεί στη μνήμη μου λόγω ηλικίας

2) Ολυμπιακός-Γιουβέντους 1-1, ΟΑΚΑ 1999. ήμουν 9 χρονών και παρακολουθούσα ήδη 3 χρόνια μπάλα, άρα καταλάβαινα πολλά. οι γονείς μου δεν με άφηναν να βλέπω ολόκληρα τα ματς του τσάμπιονς λιγκ για να πηγαίνω για ύπνο. αυτό το ματς όμως δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω!!! ξεκινάει το παιχνίδι και ο μεγάλος αρχηγός κάνει την πρώτη μεγάλη ευκαιρία μας!!! μετά από λίγο ο Γκόγκιτς ρίχνει την προειδοποιητική βολή, η οποία για μερικά εκατοστά δεν βρίσκει στόχο...μετά από λίγα λεπτά όμως ο Γκόγκα πήρε το όπλο του και εκτέλεσε τη Γιουβέντους για το 1-0!!!!!
(-μπαμπά περνάμε τώρα εε??)
ύστερα θυμάμαι προς το τέλος του αγώνα μια κεφαλιά του Αμανατίδη από τη μικρή περιοχή, η οποία πήγε πάνω στον τερματοφύλακα και κατέληξε κόρνερ ("αν ήταν ο Γκόγκιτς τώρα θα είχε γίνει το 2-0" θυμάμαι τον πατέρα μου να σχολιάζει). η συνέχεια γνωστή....έξοδος του Ελευθερόπουλου , δεν βρίσκει μπάλα, η οποία καταλήγει στον Κόντε, ο οποίος γράφει το τελικό 1-1...λυπημένος πήγα στο δωμάτιο μου και με έπιασαν τα κλάματα....έκανα ώρες να κοιμηθώ...

3) Λίβερπουλ - Ολυμπιακός 3-1, Άνφιλντ 2004. φοβερή κούρσα του Ριβάλντο , ο οποίος περνάει όποιον βρίσκει μπροστά του και κερδίζει φάουλ έξω από την περιοχή. το εκτελεί και πετυχαίνει το 0-1!!!!! κάνω άνω κάτω το σπίτι ξυπνώντας και την αδερφή μου που είχε πέσει για ύπνο από νωρίς. η συνέχεια γνωστή. στο β' ημίχρονο μπήκαμε με καφέ σορτσάκια και φάγαμε 3 γκολ...ΓΚΟΛΑΡΑ το σουτ του Τζέραρντ για το 3-1!!! κάπου εκεί αρχίζω και πιστεύω πως είμαστε καταραμένοι και τρώμε γκολ από το 80' και μετά...πηγαίνω στο δωμάτιο μου και κλαίω από τα νεύρα μου και τη στεναχώρια μου...

4) έτος 2007, μέρος δράσης: Βρέμη. πετύχαμε το πρώτο μας διπλό στην ιστορία του τσάμπιονς λιγκ!!!!!! σπάσαμε την κατάρα των εκτός έδρας ματς!!! απερίγραπτα συναισθήματα με τον Λεμονή να διαχειρίζεται άψογα το ματς και να πανηγυρίζει με τέτοιο τρόπο , ώστε να μας πωρώνει ακόμη περισσότερο!!!!! στο γκολ του Πατσατζόγλου έγινε χαμός!!! ήμουν σε ένα φίλο μου και γείτονα και βλέπαμε το ματς, ο οποίος έχει 3 σκυλιά. εμείς πανηγυρίζαμε, φωνάζαμε και τα σκυλιά γάβγιζαν σαν τρελά!! ένα από αυτά πήγε και δάγκωσε τον τρίτο της παρέας στον κώλο (ο τρίτος της παρέας ήταν ο πατέρας μου έριξα πολλά γέλια). στο τρίτο γκολ παραλίγο να γκρεμίσουμε το σπίτι!!!! τεράστια βραδιά!!!! το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ...θυμάμαι την πρώην κοπέλα μου να γκρινιάζει για κάτι στο τηλέφωνο και εγώ να γελάω σαν βλάκας από χαρά κάνοντας την να νευριάσει εκείνο το βράδυ έκλαιγα και γέλαγα ταυτόχρονα για τη μεγάλη νίκη!!! επική στιγμή!!!

4β) το διπλό στη Ρώμη και ο τρόπος με τον οποιον επιτεύχθηκε, αφού η Λάτσιο προηγήθηκε με αντικανονικό γκολ! νομίζω εκείνη τη μέρα λατρέψαμε τον Ντάρκο!!! τεράστιος παίκτης!!!

[vasilis-thrylos7]

Ωραίο θρεντ. Κορυφαία στιγμή για μένα η έλευση του Ντιόγκο. Θα γράψω κάποια στιγμή και για τις λίγότερο σημαντικές στιγμές.

ολο και καποιος θα ανεφερε τον ντιογκο,ημουν σιγουρος!
τι αθλια ρεμαλια που ειμαστε

[sadi]

Ωραίο θρεντ. Κορυφαία στιγμή για μένα η έλευση του Ντιόγκο. Θα γράψω κάποια στιγμή και για τις λίγότερο σημαντικές στιγμές.

ολο και καποιος θα ανεφερε τον ντιογκο,ημουν σιγουρος!
τι αθλια ρεμαλια που ειμαστε

Τραγική μου παράλειψη φυσικα. Ρε Κωσταντίνε εσύ ήσουν ο αλλος δίπλα μου που φιλάγαμε το χώμα που πάταγε ο μάγος οταν ήρθε;

[celticfrost]

Μια και μοναδική.

"μπαμπά γιατί δεν φεύγουμε ακόμα;"

"μην βιαζεσε παιδί μου ,θα φύγουμε από την άλλη μεριά, κάτι κακό γίνεται εδώ"

8-2-1981

[AIIZ]

πολυ ωραιο θεμα και ελειπε, μπραβο!

λοιπον ειναι πολλες οι χαρες που μου εχει δωσει ο θρυλος αλλα θα πω αυτες που μου ερχονται στο μυαλο καθε φορα που μου κανει καποιος αυτη την ερωτηση.

1. φυσικα ηταν η πρωτη (και μοναδικη) φορα που με πηγε στο παλιο καραισκακη ο πατερας μου και μου αγορασε και κασκολ απ εξω (2 και τα εχω ακομα ΦΥΣΙΚΑ). ηταν μια ανοιξιατικη μερα του 1994 και παιζαμε εναντιον εδεσαικου, τελικο σκορ 3-0 υπερ μας. η ευτυχια μου τοτε δεν περιγραφοταν. δεν ξεχνω οτι τοτε ο αγαπημενος μου παικτης ηταν ο χατζιδης, επισης μου αρεσαν οι τσαλουχιδης-τσιαντακης. θυμαμαι μια χαρακτηριστικη φαση απο το εν λογω ματς τον τσιαντακη να διωχνει πανω στη γραμμη με το κεφαλι!

2. ολυμπιακος-αγιαξ 1-0 1998 με γκολ αλεξανδρη. η ιστορια εχει ως εξης: τοτε ειχαν αγορασει 3 εισ ο ξαδερφος και ο θειος μου τα οποια ηταν κεντρο γηπεδου. τα εισ τα ειχε φυλαξει ο ξαδερφος μου στο παντελονι του και για κακη μας τυχη η θεια μου το επλυνε χωρις να το ελεγξει. ετσι τελευταια στιγμη ψαχναμε εισ και τελικα βρηκαμε πισω απο το τερμα στη φορα του γκολ του αλεξανδρη! φοβερος παλμος, τελεια ατμοσφαιρα και μεγαλη μπαλα απο το θρυλο

3. το πρωτο ευρωπαικο του βολει 1996. ηταν μεγαλη υποθεση τοτε, οχι οπως σημερα που και η κουτση μαρια το παιρνει. τοτε πραγματικα ειχες να αντιμετωπισεις ομαδαρες και να φτυσεις αιμα ωστε να διακριθεις. φοβεροι παικτες και απεραντη γαυροσυνη

4. το 1-3 στο βερντερ πριν 4-5 χρονια. ηταν μια εποχη που ειχα παραδωσει πνευμα και οπλα σε οτι αφορα τον οσφπ εκτος ελλαδος. ειδικα οταν εγινε το 1-0 απο τους γερμανους περιμενα να χασουμε 3-0 στο χαλαρο εντελως κυριλε. κι ομως η ομαδαρα του λεμονη μας εκανε περηφανους εκεινη τη χρονια στην ευρωπη, με εναν πραγματικο ευρωπαιο ολυμπιακο που ομοιο του ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ δεν εχω ξαναδει.

5. 1997: ποδοσφαιρο+μπασκετ (δε χρειαζεται να πω κατι αλλο)

6. 2011: τα παιδια του βολει και τα κοριτσια του πολο απεδειξαν οτι ειναι ΓΑΥΡΟΙ και ΜΑΓΚΕΣ. οπως ακριβως το λεω.

[sadi]

Αλλη μια έντονη ανάμνηση. Καπνογόνα , κόσμος, πανηγύρια. Δεν είμαστε σε γήπεδο και δεν κάνουμε φιέστα. Ανυπομονησία και συνθήματα. Καλοκαίρι του '88 και η ομάδα περνάει στιγμές τουλάχιστον ... περίεργες. Πάντως έχουμε μαζευτεί όλοι και περιμένουμε, ο κόσμος σιγοβράζει, πάνω κάτω 50000 όπως μάθαμε μετά. Τότε απλά καταλάβαινα ότι "είμαστε πολλοί, δε χωράμε".

Η ώρα που περιμέναμε έφτασε!
Στη βεράντα του δημαρχειου του Πειραιά βγαίνει ο Κοσκωτάς και ένας ξανθός τυπάκος ("ξανθό Πλατινί" τον αποκάλεσε ο Τζιανπιέρο Μπονιπέρτι που τον ήθελε στη Γιούβε) που παίρνει το μικρόφωνο και λέει μια φράση. "Θρύλε θεέ μου , Ολυμπιακέ μου". Παραφροσύνη. Για τα πόδια του είχε δοθεί το διαστημικό ποσό ,ακόμα και για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, του ενός δισεκατομμυρίου εκατό εκατομμυρίων δραχμών...

Λάγιος ο Θεός, Λάγιος ισχυρός, στην πλατεία του δημαρχείου, καλοκαίρι του 88. Στιγμές τόσο μεγάλες και τόσο δύσκολες.Δεν ξέραμε, δεν μπορούσαμε να ξέρουμε που θα κατέληγε...

[YOUTUBE]mQeld-070bo[/YOUTUBE]

[sadi]

Να κανω και μια προταση να μεταφερω το θρεντ απο τις δημοσκοπήσεις στο "Ιστορία του Θρύλου" που νομίζω οτι ταιριαζει καλύτερα;

[Kaine]

ολο και καποιος θα ανεφερε τον ντιογκο,ημουν σιγουρος!
τι αθλια ρεμαλια που ειμαστε

Όταν είδα ότι ο Σάκης δεν το έχει αναφέρει έμεινα έκπληκτος.

Τραγική μου παράλειψη φυσικα. Ρε Κωσταντίνε εσύ ήσουν ο αλλος δίπλα μου που φιλάγαμε το χώμα που πάταγε ο μάγος οταν ήρθε;

Έχω κρατήσει μιά χούφτα ιερό χώμα και το έβαλα σε ένα δοχείο. Κάθε μέρα ανάβω κερί και κάνω δέηση για την επιστροφή του ασώτου.

[sadi]

Όταν είδα ότι ο Σάκης δεν το έχει αναφέρει έμεινα έκπληκτος.



Έχω κρατήσει μιά χούφτα ιερό χώμα και το έβαλα σε ένα δοχείο. Κάθε μέρα ανάβω κερί και κάνω δέηση για την επιστροφή του ασώτου.

Να σου πω την αλήθεια με το ζόρι κρατήθηκα να μην αναφέρω τον τρισμέγιστο Αγάπιο Καλταβερίδη, ίσως τον μοναδικό που πλησιάζει μαζί με τον Εντβάλντο Άλβες Τέλες και τον Κουρτ Βελτζλ το μεγαλείο του Ντιόγκο.

[sadi]

Δειτε τη φάση στο 48ο δευτερολεπτο του βίντεο, συνυπολογίστε οτι ειναι απο τις...χειροτερές του και θα καταλαβετε ποσο λάτρεψα τον μεγάλο Σέλε, τον καμπούρη, τον Μίλος Σέστιτς.

[Kaine]

Να σου πω την αλήθεια με το ζόρι κρατήθηκα να μην αναφέρω τον τρισμέγιστο Αγάπιο Καλταβερίδη, ίσως τον μοναδικό που πλησιάζει μαζί με τον Εντβάλντο Άλβες Τέλες και τον Κουρτ Βελτζλ το μεγαλείο του Ντιόγκο.

Αυτούς δεν τους πρόλαβα, από το 92 περίπου έχω αναμνήσεις αλλά επί της ευκαιρίας πρώτη φορά που πήγα γήπεδο ήταν στο παλιό Καραισκάκης (με είχε πάει ο πατέρας μου φυσικά)
οπότε ίσως και να τους έχω δει ζωντανά! Παίζαμε με τον Ηρακλή και νομίζω είχαμε κερδίσει 3-1. Έληξε κανένα εντός με τέτοιο σκορ μέσα/τέλη 80;