Το μοναδικό Μουντιάλ που έχω ευχαριστηθεί μέχρι σήμερα στη ζωή μου είναι του '98. Ακόμη θυμάμαι πιτσιρικάς 12 χρονών, απ' το πρωί ως το απόγευμα μπάλα στην αλάνα, μετά στο περίπτερο να πάρουμε κάτι παγωτά που το ξυλάκι ήταν πλαστικό με το εθνόσημο κάθε ομάδας και να κάνουμε σαν τρελοί να πετύχουμε τα σπάνια και μετά στις αυλές αραχτοί, αφού βγάζαμε τις τηλεοράσεις έξω με τη δροσούλα, να βλέπουμε τα ματς του Μουντιάλ. Ωραία χρόνια πιο αθώα, γαμώ τη μπανακόλαμ που λέει κι ο Μουράτης...
Bookmarks