Off Topic

[dimace]

Αποσκότισόν με: «Ξεστράβωσέ με!», ή «φώτισέ με!» όπως θα λέγαμε σήμερα. (από το κείμενο του Διογένους...) Και καθώς ο Διογένης σίγουρα δεν θεωρούσε πως έχει να μάθει κάτι από τον Αλέξανδρο (ήταν ιδιαίτερα επηρμένος) κατά τη γνώμη μου του είπε να μην του κρύβει τον ήλιο...

[sirkostas]

Aυτή είναι η επικρατέστερη άποψη.

[ynwa96]

Oμολογω,πως δεν ηξερα πολλα για τον Διογενη..Μου φανηκε αρκετα ενδιαφερον σαν χαρακτηρας τωρα που διαβασα το ποστ,και κοιταξα και καποια πραγματα παραπανω και στη wikipedia..Παραθετω μερικες "ατακες" του



Στην Αθήνα ο Διογένης έδωσε μια πολύ μεγάλη ώθηση στον Αστεϊσμό. Χρησιμοποιούσε το λογοπαίγνιο ως "Κύων" (σκυλί), "δαγκώνοντας τους φίλους για να τους διορθώσει" κατά την Κυνική φιλοσοφία.


Ο Κύων "δαγκωνει" τον Διδύμωνα
Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιας κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει και γνωρίζει ότι ο Διδύμων ήταν τύπος ερωτύλος. Του λέει: "Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, φθείρεις την κόρην".

Ο Κύων "δαγκάνει" έναν οικοδεσπότη
Ο Διογένης είναι καλεσμένος σε ένα γεύμα και πηγαίνει στο λουτρό για να πλυθεί πριν φάει. Αλλά το λουτρό είναι πολύ βρώμικο. Δεν παραπονιέται, ώστε να μην προσβάλει τον οικοδεσπότη αλλά με αστεϊσμό ρωτά "Οι εδώ λουόμενοι, που πλένονται κατόπι;".

Ο Κύων "δαγκάνει" έναν μοχθηρό πολίτη
Θέλησε κάποτε να πειράξει ένα μοχθηρό τύπο αφού έβλεπε τις πράξεις του και είχε ακούσει γι' αυτόν. Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να βάζουν πάνω από την είσοδο του σπιτιού τους ένα θυραίο. Αυτό ήταν ένα σύμβολο, σήμα ή ρητό που διάλεγαν για την οικία τους. Ο μοχθηρός αυτός άνδρας είχε βάλει πάνω από την πόρτα της οικίας του το εξής ρητό: “ΜΗΔΕΝ ΕΙΣΕΙΤΩ ΚΑΚΟΝ” (Να μην μπει κανένα κακό). Έτσι, ο Διογένης κτύπησε την πόρτα και ρώτησε: "Ο οικοδεσπότης από πού μπαίνει;"

Ο Κύων "δαγκάνει" στολισμένο νέο
Ο Διογένης Λαέρτιος περιγράφει ότι ο Διογένης ο Κυνικός κάθεται στο δρόμο, όταν ένας όμορφος και στολισμένος νέος περνάει από μπροστά του. Ο Διογένης τον ρωτάει που πάει και ο νέος του απαντά σε ένα συμπόσιο. Να μην πας στο συμπόσιο, του λέει ο Διογένης, γιατί αν πας θα γυρίσεις "χείρων", δηλαδή χειρότερος στα αρχαία ελληνικά, ενώ ταυτόχρονα είναι και το όνομα Κενταύρου. Ο νέος πήγε και γυρνώντας από το συμπόσιο, βλέπει πάλι τον Διογένη στη θέση του. Πήγα στο συμπόσιο του λέει και δεν γύρισα "χείρων". Ναι, απαντά ο Διογένης, αλλά γύρισες "Ευρυτίων". (όνομα άλλου Κενταύρου που σημαίνει φαρδύτερος).

Ο Κύων "δαγκάνει" τον Μέγα Αλέξανδρο
Ο Μέγας Αλέξανδρος κάποτε θέλησε να πειράξει τον Διογένη και αφού έλεγε ότι ήταν Κύων, του έστειλε ένα πιάτο κόκκαλα. Μετά, όταν συνάντησε τον Διογένη, τον ερώτησε: ”Πώς σου φάνηκε, Κύων, το δώρο μου;” Και ο Διογένης του απάντησε: "Ήταν άξιο για κύνα, αλλά καθόλου άξιο για Βασιλέα".

[voskos_7]

Εντυπωσιακό βίντεο από τις τελευταίες ώρες της Πομπηίας

Το βίντεο παρουσιάστηκε σε έκθεση στο Μουσείο της Μελβούρνης τον Οκτώβριο του 2009. Η εταιρεία Zero One δημιούργησε αυτό το βίντεο με γραφικά προσπαθώντας να κάνει το θεατή να βιώσει τις τελευταίες ώρες της ιστορικής πόλης της Πομπηίας που καταστράφηκε ολοσχερώς από την έκρηξη του Βεζούβιου στις 14 Αυγούστου του 79 μ.Χ.. Η Πομπηία είχε πληθυσμό 20.000-30.000 κατοίκους. Το 62 μ.Χ. έγινε ένας σφοδρότατος σεισμός, που τη συντάραξε, δεν ήταν όμως παρά το προμήνυμα για την ολοσχερή καταστροφή της. Πράγματι λίγα χρόνια αργότερα, στις 14 Αυγούστου του 79 μ.Χ., μετά από μια φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου, ένα τεράστιο κύμα από στάχτη έθαψε για πάντα, μέσα σε λίγες ώρες, τη ρωμαϊκή πόλη. Στην αρχή σηκώθηκε ένα φοβερό σύννεφο από στάχτη, η οποία σκέπασε την πόλη σε ύψος ενός μέτρου.

Ύστερα από το σύννεφο της στάχτης, κατέκλυσε την πόλη μία καταιγίδα από ηφαιστειακά αναβλήματα και κίσσηρι (ελαφρόπετρα), που την σκέπασαν σε ύψος τουλάχιστον τριών μέτρων, πάνω δε σ” αυτές επικάθησε νέο στρώμα από από στάχτη και πέτρες, ώστε η σημερινή επίχωση φτάνει τα 6-7 μέτρα. Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 2.000 άτομα τάφηκαν ζωντανά και πέθαναν έτσι από ασφυξία.

Η πρώτη ανακάλυψη τμήματος της Πομπηίας έγινε το 1592, τυχαία, κατά τις εργασίες για την κατασκευή του υπόγειου υδραγωγείου της πόλης Τόρε Ανουντσιάτα που βρίσκεται εκεί κοντά. Τότε βρέθηκαν πολλά σημαντικά αντικείμενα, που μαζί με όσα ανακάλυψαν σε κατοπινές ανασκαφές αποτελούν σήμερα έναν πραγματικό θησαυρό τέχνης. Οι ανασκαφές έφεραν την Πομπηία ζωντανή στα μάτια μας, αποκαλύπτοντας πολλές λεπτομέρειες της καθημερινότητας των κατοίκων της. Διασώθηκαν, προστατευμένες απ” τη φθορά του χρόνου, όλες οι πλούσιες επαύλεις, με τις πολυάριθμες τοιχογραφίες τους, η αγορά, οι πολυάριθμοι ναοί, το μικρό και το μεγάλο θέατρο, οι αψίδες, οι κρήνες, τα καταστήματα, τα ιδιωτικά σπίτια.
Διασώθηκαν και λεπτομέρειες που μας δείχνουν τον ξαφνικό θάνατο της πόλης, από την καθημερινή ζωή που διακόπηκε απότομα. Άνθρωποι που έτρωγαν ξαπλωμένοι στα ανάκλιντρα, άνθρωποι που πνίγηκαν απ” τις αναθυμιάσεις προσπαθώντας να ξεφύγουν απ” το φριχτό θάνατο. Στα τραπέζια των πανδοχείων βρέθηκαν παρατημένα τα κύπελλα και τα πιάτα, σ” ένα δωμάτιο βρέθηκαν τα σώματα επτά παιδιών που ο θάνατος τα είχε προλάβει ενώ έπαιζαν....


Πηγή: [Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]

[BrazHlias]

Αποσκότισόν με: «Ξεστράβωσέ με!», ή «φώτισέ με!» όπως θα λέγαμε σήμερα. (από το κείμενο του Διογένους...) Και καθώς ο Διογένης σίγουρα δεν θεωρούσε πως έχει να μάθει κάτι από τον Αλέξανδρο (ήταν ιδιαίτερα επηρμένος) κατά τη γνώμη μου του είπε να μην του κρύβει τον ήλιο...

Aυτή είναι η επικρατέστερη άποψη.

Δεν μπορουμε να ξερουμε σιγουρα τι εννοουσε αλλα αυτο θα θελαμε ολοι να του ειχε πει.

[ILIAS-KORLEONE <<JESUS>>]

«Έτσι πεθαίνουν οι τύραννοι». Η φράση του ηθοποιού που δολοφόνησε τον Λίνκολν και οι θεωρίες συνωμοσίας.

  Long Text Frame - Διαβάστε αν θέλετε με το κουμπάκι 'Εμφάνιση' το κείμενο:  

Ήταν Μεγάλη Παρασκευή 14 Απριλίου 1865. Ο πόλεμος είχε τερματιστεί και η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στις ΗΠΑ ήταν εορταστική.
Ο πρόεδρος Λίνκολν έμπαινε πρωί πρωί στο γραφείο του ταραγμένος από ένα όνειρο. Σαν να βρισκόταν σε κάποιο παράξενο σκάφος που έπλεε αργά και απομακρυνόταν προς μια άγνωστη ακτή.
Το παράξενο δεν ήταν το όνειρο αλλά το γεγονός ότι το έβλεπε πολύ συχνά. Είχε επισημάνει ότι όποτε το έβλεπε συνέβαινε και κάποιο σημαντικό γεγονός ή κάποια μεγάλη καταστροφή.
Όσοι το άκουσαν θεώρησαν ότι ήταν προειδοποίηση για την αναμενόμενη παράδοση των στρατευμάτων των Νοτίων στον στρατηγό Σέρμαν. Ο πόλεμος ουσιαστικά είχε τελειώσει.
Μόλις τον καθησύχασαν με την ερμηνεία που έδωσαν στο όνειρο πήρε μέρος σε μια σύσκεψη με το στρατηγό Γκραντ, προκειμένου να συζητηθούν τα άμεσα προβλήματα στον απόηχο του πολέμου.
Πρώτο θέμα στην ατζέντα ήταν η μείωση των εξοπλιστικών και η αποκατάσταση της ειρήνης.
Προτείνοντας μια θεατρική βραδιά
[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]Η συνεδρίαση έληξε το μεσημέρι όπου ο Λίνκολν πρότεινε στο Γκράντ να περάσουν το βράδυ στο θέατρο μαζί με τις γυναίκες τους. Ο Γκράντ αρνήθηκε την πρόταση και προσπάθησε να πείσει και το Λίνκολν να μην πάει ούτε εκείνος γιατί ο ανοιχτός χώρος του θεάτρου ήταν πρόσφορο έδαφος για μια δολοφονική ενέργεια. Ο Λίνκολν όμως δεν άλλαξε το πρόγραμμα του. Το είχε άλλωστε υποσχεθεί στη γυναίκα του…
Στις 8.30 το βράδυ η άμαξα μετέφερε το προεδρικό ζεύγος και δυο φίλους τους στο θέατρο Φορντ. Θα έβλεπαν την κωμωδία «Ο εξάδελφός μας ο Αμερικανός» του Τομ Τέηλορ. Ο πρόεδρος κι η συντροφιά του οδηγήθηκαν στο προεδρικό θεωρείο που ειδικά για την περίσταση ήταν στολισμένο με την αστερόεσσα και ένα πίνακα με τη μορφή του Γ. Ουάσιγκτον.
Μόλις εμφανίστηκε στο θεωρείο ο λαοφιλής πρόεδρος, ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα, που διέκοψαν την παράσταση, ενώ όλοι είχαν στρίψει το κεφάλι προς το θεωρείο με αριθμό 7.
Μετά το τέλος της πρώτης πράξης έγινε ολιγόλεπτο διάλειμμα.
Ένας αποτυχημένος ηθοποιός αποφασίζει να γίνει διάσημος
Μόλις τα φώτα έσβησαν εμφανίστηκε ένας τριαντάρης αποτυχημένος ηθοποιός ο Τζων Ουίλκες Μπουθ, τυπικός φυλετιστής, νοσταλγός της ιδεολογίας του Νότου αποφασισμένος να γίνει διάσημος.
Το σχέδιο του ήταν να απαγάγει τον πρόεδρο και εκβιάζοντας να πετύχει την εξαγορά αρχηγών των Νοτίων.
Η απαγωγή είχε οριστεί για τις 18 Ιανουαρίου αλλά εκείνη τη βραδιά ο Λίνκολν ματαίωσε την βραδινή του έξοδο στο θέατρο. Έτσι αποφάσισε αυτή τη φορά να σκοτώσει τον πρόεδρο και μέλη της κυβέρνησής του. Μαζί του ήταν τρεις ακόμα λιποτάκτες της στρατιάς του Λη. Είχαν αποφασίσει να εισβάλλουν στο θέατρο.
Η οργάνωση του σχεδίου του δεν ήταν τόσο δύσκολη αφού ως ηθοποιός, έστω και αποτυχημένος, είχε ελεύθερη πρόσβαση στο θέατρο. Έτσι γνωρίζοντας την επίσκεψη του προέδρου πήγε απ΄ το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής στο θέατρο. Ανέβηκε στο θεωρείο και άνοιξε στην πόρτα μια στρογγυλή τρύπα. Με ένα μοχλό είχε σχεδιάσει να τη μπλοκάρει.
Έτσι πάνω στην αναταραχή που θα ακολουθούσε μετά τη δολοφονία εκείνος θα μπορούσε να κερδίσει χρόνο, να πηδήξει και από την πίσω πόρτα να βγει στο δρόμο. Εκεί τον περίμενε ένα άλογο. Όλα ήταν προγραμματισμένα με κάθε λεπτομέρεια. Το σχέδιο ήταν να πυροβολήσει όταν ο πρόεδρος θα γέλαγε.
Η στιγμή της δολοφονίας
[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]Μόλις σβήνουν τα φώτα και αρχίζει η δεύτερη πράξη ο Μπουθ φτάνει στα θεωρεία. Είχε και ένα μαχαίρι στην περίπτωση που η σφαίρα αστοχούσε. Ανοίγει λίγο την πόρτα περιμένοντας το μονόλογο του ηθοποιού που ξέσπαγαν όλοι σε γέλια. Βρίσκεται σε απόσταση δύο μέτρων και πυροβολεί φωνάζοντας: «Sic semper tyrannis! » δηλαδή: Έτσι πάντα (πεθαίνουν) οι τύραννοι.
Μαχαιρώνει στο χέρι τον ταγματάρχη Ράθμπτον που πήγε να τον πιάσει και πήδηξε από το θεωρείο στο προσκήνιο του θεάτρου, ενώ οι θεατές κοιτούσαν αποσβολωμένοι το μαυροφορεμένο άνδρα. Με τη δρασκελιά που έκανε έσπασε το πόδι του, αλλά κανένας δεν τον εμπόδισε να βγει απ το θέατρο.
Το Λίνκολν τον μετέφεραν σε ένα σπίτι απέναντι απ το θέατρο. Η σφαίρα είχε καρφωθεί πίσω απ το δεξί του μάτι.
7.22 το πρωί ξεψύχησε.
Η προσωπικότητά του αποτελούσε την εγγύηση της ειρήνης χωρίς αντίποινα.
Η καταδίωξη του δολοφόνου και οι ανεξήγητες ενέργειες
[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]Η αναζήτηση και σύλληψή του Μπουθ ανατέθηκε στον ανθυπολοχαγό Έντουαρντ Ντόχερτυ, επικεφαλής ενός αποσπάσματος ιππικού 25 ανδρών. Τη γενική διοίκηση όμως της επιχείρησης θα την είχε ο Έβερτον Κόνγκερ ένας από τους πιο έμπιστους πράκτορές του.
Αυτό προκάλεσε πολλά ερωτηματικά. Άλλωστε καθήκον του Ντόχερτυ ήταν να συλλάβει ζωντανό τον Μπουθ, ώστε να ομολογήσει ποιοι ήταν οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας, αφού η εκδοχή του «ήρωα» που λειτούργησε μόνος του δε φάνηκε να έπεισε.
Το βράδυ της 26ης Απριλίου, o Μπουθ εντοπίστηκε μαζί με έναν συνεργό του, σε έναν αχυρώνα στη Βιργινία. Ο Ντόχερτυ πυρπόλησε τον αχυρώνα.
Ο συνεργάτης του Μπουθ παραδόθηκε αμέσως.
Ο Μπουθ με μια καραμπίνα έμεινε μέσα.
Παρά τις αυστηρές διαταγές, ο Μπουθ να συλληφθεί ζωντανός, ένας λοχίας, ο Μπόστον Κόρμπετ πήγε πίσω από τον αχυρώνα και από μία χαραμάδα τον πυροβόλησε στο πίσω μέρος του λαιμού.
Ο πράκτορας Μπαίηκερ, συνεργάτης του υπουργού πολέμου Στάντον, πήρε τα προσωπικά του αντικείμενα ανάμεσα στα οποία ήταν ένα μικρό δερμάτινο ημερολόγιο.
Ανέβηκε στο άλογο και έφυγε. Ο Μπουθ πέθανε δύο ώρες αργότερα.
Το ημερολόγιο παραδόθηκε στον υπουργό πολέμου Στάντον, ο οποίος ανέκρινε προσωπικά τους συνεργάτες του Μπουθ, απαιτώντας κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων οι κατηγορούμενοι να φορούν κουκούλες που ήταν δεμένες στο λαιμό και είχαν ένα μόνο μικρό άνοιγμα για τροφή.
Δηλαδή δεν έβλεπαν σε ποιους μίλαγαν!
Η δίκη άρχισε την 1η Μαΐου και τελείωσε στις 30 Ιουνίου με τον απαγχονισμό των τεσσάρων απ τους επτά κατηγορουμένους. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο η δολοφονία ήταν μέρος συνωμοσίας της πολιτικής ηγεσίας του Νότου που ήθελε να προκαλέσει το χάος στο Βορρά. Συνελήφθησαν κάποιοι νότιοι πολιτικοί. Δεν αποδείχθηκε κανένα επιβαρυντικό στοιχείο και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Αναπάντητα ερωτήματα και θεωρίες συνωμοσίας
[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]Ο υπουργός πολέμου Έντουιν Στάντον

Ο Μπαίηκερ προήχθη σε ταξίαρχο και πήρε και χρηματική αμοιβή.
Ο λοχίας Κόρμπετ που πυροβόλησε τον Μπουθ παραβιάζοντας τις διαταγές, δεν τιμωρήθηκε ποτέ.
Η ιστορία άφησε πολλά αναπάντητα ερωτήματα.
Πολλοί υποστήριξαν ότι ήταν μια συνωμοσία, στην οποία ο δολοφόνος Μπουθ ήταν το όργανο και όχι ο διοργανωτής!
Δύο χρόνια αργότερα, το 1867, ήρθε στην επιφάνεια η υπόθεση του ημερολογίου του, που βρέθηκε στα χέρια του Στάντον!
Στην έρευνα που έγινε όμως από την αρμόδια επιτροπή έλειπαν 18 σελίδες, οι οποίες είχαν σκιστεί.
Ο Μπαίηκερ ισχυρίστηκε ότι το είχε παραδώσει άθικτο στον Στάντον, ενώ ο δεύτερος υποστήριξε ότι αγνοούσε το θέμα.
Έναν χρόνο αργότερα, ο Μπαίηκερ βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες.
Βρέθηκε τότε το ημερολόγιο του που έκανε λόγο για μια συνωμοσία κατά της ζωής του προέδρου, στην οποία είχαν αναμειχθεί Γερουσιαστές, μεγαλοβιομήχανοι, τραπεζίτες και άλλοι που δεν θίγονταν τα συμφέροντά τους, από την ειρηνευτική και μη εκδικητική πολιτική του πρόεδρου, απέναντι στους ηττημένους του Νότου.
Τον Δεκέμβριο του 1869, πεθαίνει και ο Στάντον ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας και η υπόθεση μπήκε οριστικά στο συρτάρι. Η δολοφονία του Λίνκολν από έναν φανατικό Νότιο που ήθελε να γίνει διάσημος βόλευε τη νέα τάξη πραγμάτων.
Η συνωμοσιολογία και οι…συμπτώσεις
[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]










Στα χρόνια που ακολούθησαν πολλά γράφτηκαν χωρίς κανείς να έχει αποδείξει τους ισχυρισμούς του. Οι συμπτώσεις όμως που δένουν τη ζωή του Λίνκολν με τη ζωή του επίσης δολοφονημένου Κένεντι έκαναν πολύ μελάνι να χυθεί.
Όντως οι δύο πρόεδροι εκλέχθηκαν με ακριβώς 100 χρόνια διαφορά, όπως και οι δολοφόνοι τους γεννήθηκαν με διαφορά ακριβώς 100 χρόνων και σκοτώθηκαν πριν από τις δίκες τους. Δολοφονήθηκαν από πυροβολισμό στο κεφάλι Παρασκευή, υπήρξε προειδοποίηση και στους δύο να μην πάνε στον τόπο που τελικά δολοφονήθηκαν από Νοτίους, παρουσία των συζύγων τους. Και τους δύο τους διαδέχθηκαν στην προεδρία πολιτικοί με το όνομα Τζόνσον.
Και το κερασάκι στην τούρτα; Η γραμματέας του Λίνκολν ονομαζόταν Κένεντι και του Κένεντι, Λίνκολν…

[panahs7]

Θα έλεγα πάλι κάτι που υποβάλουν σε καθολικούς ή μουσουλμάνους παίκτες να παρεβρίσκονται με το έτσι θέλω, αλλά άντε να μη χαλαστώ βραδιάτικα. Άντε...

[Red Unity]

να ρωτήσω, αυτό σύμφωνα με ποια λογική γίνεται; λέει κάπου στο καταστατικό του γαύρου ότι είναι χριστιανοορθόδοξη ομάδα;

αλλά και να ταν, για ποιον λόγο πρέπει καθολοκοί, μουσουλμάνοι, εβραίοι, άθεοι και δεν ξέρω γω τι να υπομένουν τον ελληνοορθόδοξο τράγο που τους αγιάζει;

[AIIZ]

να ρωτήσω, αυτό σύμφωνα με ποια λογική γίνεται; λέει κάπου στο καταστατικό του γαύρου ότι είναι ελληνοορθόδοξη ομάδα;

στο ότι είναι ελληνική άρα ορθόδοξη πολύ απλά! επίσης στο καταστατικό δε γράφει ούτε τι χρώμα φοράμε.

[Reds]

να ρωτήσω, αυτό σύμφωνα με ποια λογική γίνεται; λέει κάπου στο καταστατικό του γαύρου ότι είναι χριστιανοορθόδοξη ομάδα;

αλλά και να ταν, για ποιον λόγο πρέπει καθολοκοί, μουσουλμάνοι, εβραίοι, άθεοι και δεν ξέρω γω τι να υπομένουν τον ελληνοορθόδοξο τράγο που τους αγιάζει;

Δεν ειναι θεμα καταστατικού, ειναι θεμα διοίκησης.

Απο κει και πέρα ,ο πάτερ Δημήτριος (Ιερέας στην Νίκαια),οπως πέρυσι, ετσι και φέτος, είπε οτι όποιος δεν θέλει μπορεί να μην συμμετέχει(να φιλήσει Σταυρό) .

[panahs7]

οπως πέρυσι, ετσι και φέτος, είπε οτι όποιος δεν θέλει μπορεί να μην συμμετέχει.

Ναι εντάξει, περιμένετε εσείς από τους παίκτες να βγουν μπροστά και να πουν δεν συμμετέχω. Εσείς θα το κάνατε; Δεν υπάρχει καν θέμα εδώ, δεν το αφήνεις στη διακριτική ευχέρεια των "καλεσμένων" γιατί δε θα το κάνουν ποτέ, ειδικά οι καινούριοι παίκτες. Το σωστό θα ήταν να εξαιρούνται αυτόματα από την λειτουργία και να τους ρωτάνε το ΑΝΤΙΘΕΤΟ, αν θέλει δηλαδή κάποιος να συμμετέχει. Τους επιβάλλεται με έμμεσο τρόπο κι αυτό είναι απαράδεκτο...

[dimace]

To συναρπαστικό ιστορικό των ανασκαφών στην Αμφίπολη.

«Πρόκειται περί μεγάλου τεχνητού τύμβου, όστις πιθανώς καλύπτει μέγα ταφικόν οικοδόμημα. Δια της μελλοντικής ερεύνης του τύμβου θα ελεγχθεί η ορθότης της υποθέσεως ταύτης».

Με αυτά τα λόγια περιγράφει την πρώτη του ανασκαφή στον λόφο Καστά το 1964 ο αρχαιολόγος Δημήτρης Λαζαρίδης, προβλέποντας σωστά τη σημασία του μνημείου, τα μυστικά του οποίου ευελπιστεί να αποκαλύψει σύντομα η αρχαιολογική σκαπάνη.

Μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο επί 30 χρόνια στενός συνεργάτης του κ. Λαζαρίδη, πρώην αρχιφύλακας του αρχαιολογικού χώρου στην Αμφίπολη, Αλέξανδρος Φ.Κοχλιαρίδης, θυμάται:

«Ήταν φθινόπωρο του 1955. Παιδί τότε, δώδεκα ετών, πήγα με τον πατέρα μου Φίλιππα για να μαζέψω ξύλα. Η νύχτα πλησίαζε κι εμείς κόβαμε και μαζεύαμε από κάτω όσα περισσότερα ξύλα μπορούσαμε για να γυρίσουμε γρήγορα πίσω στο χωριό. Ξαφνικά, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα ιδιόμορφο άνοιγμα στο έδαφος, που αρχικά νομίζαμε πως ήταν σπηλιά. Τα σκαλοπάτια, όμως, που είδαμε στο βάθος μας προβλημάτισαν».

«Ειδοποιήσαμε αμέσως τον παππού μας Νικόλαο, που ήταν και ο σοφός της οικογένειας. Μας συμβούλεψε να ενημερώσουμε την Αρχαιολογική Υπηρεσία της Καβάλας, της οποίας προϊστάμενος ήταν τότε κάποιος Δημήτρης Λαζαρίδης. Ύστερα από δυο μέρες ήρθε. Θα μου μείνει αξέχαστη η πρώτη συνάντησή μας στη σημερινή γέφυρα του ποταμού Στρυμόνα. Ένας ευχάριστος νέος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα. Τον μεταφέραμε στο χωριό με το γαϊδουράκι και τον πήγαμε στο σημείο -η σπηλιά, όπως μας αποκάλυψε, ήταν ένας λαξευτός τάφος ελληνιστικών χρόνων. Το πρώτο στοιχείο από έναν ολόκληρο αρχαίο πολιτισμό, που έκρυβε στα "σπλάχνα" της η περιοχή μας και η αρχαιολογική σκαπάνη θα τον αποκάλυπτε» εξιστορεί ο κ. Κοχλιαρίδης.

Οι πρώτες αποκαλύψεις

Οι πρώτες ανασκαφές στο συγκεκριμένο σημείο, βορειοανατολικά της Αμφίπολης, πηγαίνοντας για τον λόφο Καστά, ξεκίνησαν έναν χρόνο μετά, το 1956. Κατά τη διάρκεια της ανασκαφής ήρθε στο φως το ελληνιστικό νεκροταφείο, με τα πλούσια ευρήματά του, που φυλάσσονται σήμερα στο αρχαιολογικό Μουσείο της Αμφίπολης.

«26 Απριλίου 1956. Άρχισαν συστηματικές ανασκαφές στην Αμφίπολη, σ' ένα μεγάλο νεκροταφείο για να προστατευτεί η περιοχή από την αρχαιοκαπηλία. Χωρίς κανέναν φύλακα ή άλλο υπάλληλο- αρχαιολόγο, αρχιτέκτονα, συντηρητή. Πήρα την απόφαση να αρχίσω, παρά τις αδυναμίες, για να διασωθεί το καταπληκτικό πλήθος των κτερισμάτων. Ο τόπος ήταν γεμάτος σκάμματα και τομείς αρχαιοκαπήλων. Αποφάσισα αμέσως την ανασκαφή στη θέση αυτή» θα γράψει στο ημερολόγιό του ο αρχαιολόγος Δημήτρης Λαζαρίδης.

Το 1958, μια αναθηματική επιγραφή, πεταγμένη δίπλα σε ρεματιά, νοτιοανατολικά της Κοινότητας Αμφίπολης, οδηγεί τον αρχαιολόγο στην ταύτιση του χώρου με το ιερό της Κλειούς. «Ευμήτις Ηγησίστρατο Κλεοί Ανέθηκεν» έγραφε. Οι ανασκαφές στο σημείο έφεραν στο φως τοίχο από πλίνθινο πωρόλιθο, μελαμβαφή αγγεία, όστρακα, νομίσματα, αγαλματίδια και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα.
Έναν χρόνο μετά, μία επιγραφή σε ρωμαϊκό τάφο έδινε την πληροφορία πως εκεί ήταν θαμμένος ο γιατρός Σέξτος Ιούλιος Χαρίτων. Η Αμφίπολη άρχισε να φέρνει στο φως τα ονόματα των πολιτών της: Ευμήτις, Σέξτος, Ιούλιος, Δημητρίας, Ευβουλίδου, Αριστονόη, Μυρτώ, Νικάσιππος, Πίπις και Φανίς.
Το 1960 είναι μία «τυχερή χρονιά» για τον Δημήτρη Λαζαρίδη, καθώς οι έρευνες αποκαλύπτουν έναν μακεδονικό ασύλητο τάφο, που είναι και ο μεγαλύτερος της Αμφίπολης.
Χρυσά δακτυλίδια, ένα χρυσό στεφάνι από φύλλα ελιάς κι ένας ασημένιος καθρέφτης είναι μερικά μόνο από τα ευρήματα του που φιλοξενούνται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο Αμφίπολης.
Οι έρευνες του αρχαιολόγου συνεχίζονται και επιχειρεί πλήθος δοκιμαστικών τομών στην ομαλή έκταση της Ακρόπολης, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
«Το 1964, ο Δημήτρης Λαζαρίδης κάνει την πρώτη τομή στον λόφο Καστά και εντοπίζει την περίμετρο του ταφικού περιβόλου. Αποκαλύπτει, τότε, 41 μέτρα της περιμέτρου μήκος, με 0,80 εκατ. στο ύψος. Εκείνα τα χρόνια, οι ανασκαφές ήταν δύσκολες- γίνονταν με τον κασμά και το φτυάρι, δεν υπήρχαν μηχανήματα, ούτε πολλά λεφτά. Ύστερα από δύο-τρεις μέρες, μία ξαφνική βροχή γέμισε με χώμα το σκάμμα των αρχαιολογικών ανασκαφών. Το 1965 ξεκινά την ανασκαφή στο ίδιο σημείο και αποκαλύπτει πλέον κομμάτι της περιβόλου» λέει ο κ. Κοχλιαρίδης.

Η χούντα και οι μετέπειτα αποκαλύψεις

Ο κ. Κοχλιαρίδης θυμάται πως τις αρχαιολογικές ανασκαφές έρχεται να διακόψει η δικτατορία των Απριλιανών. «Οι στραγγαλιστές της Δημοκρατίας» λέει «δεν μπορούσαν να ανεχθούν ανθρώπους δημοκρατικών πεποιθήσεων, όπως ο Δημήτρης Λαζαρίδης, και τον απομακρύνουν από τον χώρο της εργασίας του. Το διάστημα που ακολούθησε, από το 1967 έως το 1971, υπήρξε για την αρχαιολογική Αμφίπολη η πιο νεκρή και άγονη περίοδος».

Μετά το 1971, με χρηματοδότηση της Αρχαιολογικής Εταιρείας καθώς και με την ηθική και υλική στήριξη του γνωστού τότε πολεοδόμου Δοξιάδη, ο Δ. Λαζαρίδης επιστρέφει στην Αμφίπολη και ξεκινά με μεγαλύτερο ζήλο τις ανασκαφές του.

Επαληθεύει, με τα ευρήματα του, όλα όσα εξιστορούσε ο Θουκυδίδης, συνεχίζει τις ανασκαφές και υποθέτει, τότε με τους τοπογράφους, ότι η περίμετρος του λόφου Καστά «αγγίζει» τα 487 μέτρα. Ήταν πλέον πεπεισμένος ότι επρόκειτο για μεγάλο ταφικό μνημείο.
Ο Δ.Λαζαρίδης δημιουργεί τότε ένα άτυπο «ανοιχτό λαϊκό πανεπιστήμιο», ενημερώνοντας όλους όσοι πλησίαζαν τις ανασκαφές του για την ιστορία της Αμφίπολης και τα ευρήματά του.
Συνεχίζει τις ανασκαφές στον λόφο Καστά, αλλάζοντας όμως τη φορά της ανασκαφικής σκαπάνης και ξεκινώντας από την κορυφή του.
«Προχωρά 13-14 μέτρα βάθος. Εκεί αποκαλύπτει αρχαϊκούς ασύλητους κιβωτιόσχημους τάφους της εποχής του σιδήρου, μέσα στους οποίους είναι θαμμένες γυναίκες, παιδιά και άνδρες με οπλισμό. Συνεχίζει την εκσκαφή του ώσπου βρίσκεται στον φυσικό λόφο του Καστά. Εκεί κάνει νέες τομές και κατεβαίνει τμηματικά στον λόφο, αποκαλύπτοντας σταδιακά ένα μεγάλο τετράπλευρο οικοδόμημα, διαστάσεων 10x10 μ., με 5 μ. ύψος. Ο αρχαιολόγος απεφάνθη ότι αυτό ήταν το ταφικό σήμα του τύμβου, το οποίο στην αρχαιότητα βρισκόταν μέσα στο χώμα» λέει ο κ. Κοχλιαρίδης.
«Πίστευε ότι εδώ ήταν θαμμένος ο μικρός Αλέξανδρος και η μητέρα του Ρωξάνη. Αυτό το στήριζε στα ιστορικά γεγονότα που έλεγαν, ότι ο Κάσσανδρος, φοβούμενος την οργή των Φιλιππαίων, που αγαπούσαν τον μικρό Αλέξανδρο, έκανε έναν μεγαλειώδη τάφο και τον έθαψε με τιμές βασιλικές, ενώ για τον Μέγα Αλέξανδρο πίστευε ότι ήταν θαμμένος στην Αλεξάνδρεια» επισημαίνει.
Οι ανασκαφές του Δ. Λαζαρίδη, δεν περιορίζονταν μόνο στο Καστά. Το 1972 αρχίζει η συστηματική έρευνα των οχυρώσεων της πόλης. Ο αρχαιολόγος περιφέρεται στους λόφους και στις πλαγιές, όπου απλωνόταν άλλοτε η ένδοξη πόλη και αναπλάθει μέσα στο μυαλό του τα τείχη, την Αγορά και τα σπίτια της. Το 1972 αποκαλύπτει μέρος από τα τείχη, μήκους περίπου 7,5 χιλιομέτρων, τις «Θράκες Πύλες», που αναφέρει και ο Θουκυδίδης.
Η γνωριμία με την Κ.Περιστέρη και ο πρόωρος θάνατος
Την Κατερίνα Περιστέρη, ο Δημήτρης Λαζαρίδης τη γνώρισε το 1979-'80. Δούλεψε μαζί του για δύο χρόνια, καθώς στενός συνεργάτης του Λαζαρίδη ήταν ο φιλόλογος, σύζυγος της Κατερίνας Περιστέρη, Μόσχος Οτατζής. Η Κ. Περιστέρη γνώριζε για την περίμετρο της Αρχαίας Αμφίπολης" θα μας πει ο πρώην αρχιφύλακας των αρχαιολογικών ανασκαφών.
Το 1982 άρχισαν οι ανασκαφές στο πρώτο μεγάλο δημόσιο κτίριο της Αρχαίας Αμφίπολης, που οι επιγραφές ταυτίζονταν με το Γυμνάσιο.
«Το 1984, ο Δημήτρης Λαζαρίδης αρρώστησε και δυστυχώς ήρθε ο πρόωρος θάνατός του. Το όνειρό του να συνεχίσει την ανασκαφή στον λόφο Καστά έμεινε ανεκπλήρωτο. Τις ανασκαφές του Δημήτρη Λαζαρίδη στο Αρχαίο Γυμνάσιο αναλαμβάνει η κόρη του Καλλιόπη Λαζαρίδη, η οποία δεν ασχολείται καθόλου με τον λόφο Καστά και εμμένει στις ανασκαφές της στο Αρχαίο Γυμνάσιο της Αμφίπολης, σύμφωνα με εντολή της Αρχαιολογικής Εταιρείας» εξιστορεί ο κ. Κοχλιαρίδης.
Μετά τον θάνατο του Λαζαρίδη, το 1985, οι έρευνες επί του λόφου Καστά συνεχίστηκαν από την αρχαιολόγο Χάιδω Κουκούλη, η οποία βρήκε κι άλλους τάφους της ίδιας εποχής.
Η Κ. Περιστέρη αναλαμβάνει τη θέση της προϊσταμένης της ΚΗ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στις Σέρρες το 2009 και αμέσως αρχίζει δουλειά στην περιοχή της ανασκαφής.
Το 2012, η αρχαιολόγος φέρνει στο φως το μεγαλειώδες περίβολο του τύμβου, δικαιώνοντας όλες τις αρχαιολογικές προβλέψεις του Δ.Λαζαρίδη.
«Υπομονή που χρειάζεται να έχεις, καθώς μια ανασκαφή απαιτεί να γίνουν εξαιρετικά λεπτές εργασίες...» έγραφε, χρόνια πριν, στο ημερολόγιό του ο Δ. Λαζαρίδης, συμπληρώνοντας: «Το γοητευτικό ταξίδι σε τόσους παλιούς καιρούς, που συχνά σου επιτρέπουν να γνωρίσεις μόνο ένα ελάχιστο κομμάτι της ζωής των ανθρώπων τότε, είναι όπως σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο μπαίνει το φως μόνο από μια μικρή χαραμάδα».



Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

[AIIZ]

Ναι εντάξει, περιμένετε εσείς από τους παίκτες να βγουν μπροστά και να πουν δεν συμμετέχω. Εσείς θα το κάνατε; Δεν υπάρχει καν θέμα εδώ, δεν το αφήνεις στη διακριτική ευχέρεια των "καλεσμένων" γιατί δε θα το κάνουν ποτέ, ειδικά οι καινούριοι παίκτες. Το σωστό θα ήταν να εξαιρούνται αυτόματα από την λειτουργία και να τους ρωτάνε το ΑΝΤΙΘΕΤΟ, αν θέλει δηλαδή κάποιος να συμμετέχει. Τους επιβάλλεται με έμμεσο τρόπο κι αυτό είναι απαράδεκτο...

αυτό δεν το ξέρεις και από τη στιγμή που δεν έχει βγει κάτι παραέξω σημαίνει ότι τους ρωτάνε μάλλον. εγώ μίλησα στο χθεσινό ποστ μου για τους παίκτες και τη συμπεριφορά τους απέναντι στη θρησκεία τους, όχι για τον οσφπ τόσο.

[panahs7]

αυτό δεν το ξέρεις και από τη στιγμή που δεν έχει βγει κάτι παραέξω σημαίνει ότι τους ρωτάνε μάλλον. εγώ μίλησα στο χθεσινό ποστ μου για τους παίκτες και τη συμπεριφορά τους απέναντι στη θρησκεία τους, όχι για τον οσφπ τόσο.

Τόσα χρόνια δηλαδή, δεν βρέθηκε ούτε ένας που να τον ρώτησαν και να μη θέλει. Λες και δεν ξέρω σε τι χώρα ζω, έλα ρε συ Πάνο...

[red.empire7]

Δηλαδη εχουμε λυσει ολα τα προβληματα και μας μενει μονο ο αγιασμος να λυσουμε
Τι θα πρεπει να γινει δηλαδη να γινεται αγιασμος με τρια ατομα και οι υπολοιποι απλα να παρακολουθουνε ή να ασχολουνται με τιποτα αλλο;; Ή να καταργηθει τελειως;;
Οταν παει καποιος Χριστιανος σε μια μουσουλμανικη χωρα ή στο Ισραηλ λαμβανει μερος σε κατι αντιστοιχο;; Εχει υποχρεωθει να φιλησει καποιος ορθοδοξος καθολικο σταυρο ή εστω να παρακολουθησει ομιλια προντεσταντη ιερεα;;
Δεν εχουμε με τι να ασχοληθουμε ωρες ωρες!!

[red.empire7]

να ρωτήσω, αυτό σύμφωνα με ποια λογική γίνεται; λέει κάπου στο καταστατικό του γαύρου ότι είναι χριστιανοορθόδοξη ομάδα;

αλλά και να ταν, για ποιον λόγο πρέπει καθολοκοί, μουσουλμάνοι, εβραίοι, άθεοι και δεν ξέρω γω τι να υπομένουν τον ελληνοορθόδοξο τράγο που τους αγιάζει;

Δεν εχεις δικαιωμα να βριζεις

[dimace]

Δηλαδη εχουμε λυσει ολα τα προβληματα και μας μενει μονο ο αγιασμος να λυσουμε
Τι θα πρεπει να γινει δηλαδη να γινεται αγιασμος με τρια ατομα και οι υπολοιποι απλα να παρακολουθουνε ή να ασχολουνται με τιποτα αλλο;; Ή να καταργηθει τελειως;;
Οταν παει καποιος Χριστιανος σε μια μουσουλμανικη χωρα ή στο Ισραηλ λαμβανει μερος σε κατι αντιστοιχο;; Εχει υποχρεωθει να φιλησει καποιος ορθοδοξος καθολικο σταυρο ή εστω να παρακολουθησει ομιλια προντεσταντη ιερεα;;
Δεν εχουμε με τι να ασχοληθουμε ωρες ωρες!!

Ο σταυρός είναι ένας (εκτός κι αν είσαι κόπτης...) Κατά τ' άλλα συμφωνώ.

(εγώ πηγαίνω και σε καθολικές και σε προτεσταντικές και σε ευαγγελικές εκκλησίες. Ο Θεός είναι ένας, ένα και το σπίτι του.)

[sirkostas]

Θα έλεγα πάλι κάτι που υποβάλουν σε καθολικούς ή μουσουλμάνους παίκτες να παρεβρίσκονται με το έτσι θέλω, αλλά άντε να μη χαλαστώ βραδιάτικα. Άντε...

να ρωτήσω, αυτό σύμφωνα με ποια λογική γίνεται; λέει κάπου στο καταστατικό του γαύρου ότι είναι χριστιανοορθόδοξη ομάδα;

αλλά και να ταν, για ποιον λόγο πρέπει καθολοκοί, μουσουλμάνοι, εβραίοι, άθεοι και δεν ξέρω γω τι να υπομένουν τον ελληνοορθόδοξο τράγο που τους αγιάζει;

Εφόσον παντελονιάζουν τα χριστιανορθόδοξα ευρώ του Μαρινάκη να πάνε να γαμηθούνε και να πάνε στον αγιασμό. Αλλιώς τους περιμένει και το Τσάμπιονς Λιγκ Ασίας με τη Δυναμό Τεχεράνης.

[panahs7]

Εφόσον παντελονιάζουν τα χριστιανορθόδοξα ευρώ του Μαρινάκη να πάνε να γαμηθούνε και να πάνε στον αγιασμό. Αλλιώς τους περιμένει και το Τσάμπιονς Λιγκ Ασίας με τη Δυναμό Τεχεράνης.

Δημοκρατικά πράγματα δηλαδή, όχι παίζουμε...

[sirkostas]

Ακουσες να υπάρχει δημοκρατία στις ομάδες ή ακόμα πιο ευρύτερα στις επιχειρήσεις? Ο νόμος αυτού που πληρώνει υπάρχει και μόνον. Απλά ο παίχτης έχει το δικαίωμα να επιλέξει να μείνει ή να φύγει.