Off Topic

[nbqgr]

Το αμερικανικό περιοδικό Νιούζγουικ (Newsweek) ανακοίνωσε σήμερα πως θα δημοσιεύσει την τελευταία του Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Newsweek" σε έντυπη μορφή θα κυκλοφορήσει στις 31 Δεκεμβρίου και στη συνέχεια θα κυκλοφορεί μόνο σε ψηφιακή μορφή

[Coach]

Η Τζούλια της εποχής της. Τέτοια εγκωμιαστικά θα λένε και για την Αλεξανδράτου αν φτάσει τα 60 πριν τινάξει τα πέταλα από την πρέζα. Ανύπαρκτη σαν ηθοποιός, απλά έδειχνε το αιδοίο της και έβγαλε λεφτά. Το κάνουν κι άλλες, και ίσως καλύτερα.

Ουφ! Να μη νιώθω "τύψεις" που δεν την ξεύρω...

[Eleni7]

Ουφ! Να μη νιώθω "τύψεις" που δεν την ξεύρω...

Καθόλου!!!
Το τραγούδι το είχες ακούσει τουλάχιστον;

[Coach]

Το τραγούδι νιεπ...

[Eleni7]

Καλά που υπάρχει και το φουμπού γιατί έτσι όπως τρέχω το ξέχασα...

18/10/1979: Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη.
Καληνύχτα με τη σκέψη του...





Το τελευταίο κομμάτι του λόγου του τη μέρα της απονομής του νόμπελ..............

Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger, είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ’ όλ’ αυτά βρίσκεται στα χέρια μας.»


Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε....

[ILIAS-KORLEONE <<JESUS>>]

Εσύ τι αθλητής ήθελες να ήσουν;



Φονικός σουτέρ; Βιρτουόζος μπαλαδόρος στο κέντρο; Σκληροτράχηλος παίκτης του ράγκμπι; Ή παίκτης του... σνούκερ; Τα "Top Guns" του Sport24.gr απαντούν στο ερώτημα των παιδικών μας χρόνων: "εσύ τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις";
Γούστα είναι αυτά και τα μέλη της συντακτικής ομάδας εκφράζουν διαφορετικές απόψεις. Ομαδικά σπορ και ατομικά, στίβος και τένις, μπασκετ και ποδόσφαιρο.
Τι έχει τελικά μεγαλύτερη σημασία; Η μπαντάνα στο Γούιμπλετον, μια κάθετη πάσα ή ένα φαρμακερό τρίποντο; Άβυσσος η ψυχή τους...
Σουτέρ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Θα ήταν ωραία να είσαι σπρίντερ. Να είχες τον κοφτό και δογματικό τίτλο του "πιο γρήγορου ανθρώπου στον πλανήτη". Θα ήταν ωραία να είσαι τενίστας και να είσαι εκτός από υπερ-αθλητής και μια "ομάδα μόνος σου", παίκτης και προπονητής ταυτόχρονα και να ετοιμάζεσαι για τον τελευταίο πόντο. Γενικά θα ήταν υπέροχο να είσαι επαγγελματίας αθλητής και να πληρώνεσαι για να κάνεις κάθε μέρα αυτό που σου αρέσει. Μόνο ποδοσφαιριστής δεν θα μπορούσα να είμαι, γιατί θα πρέπει να πετάω μύξες μετά από χαμένη ευκαιρία και να ξεκινάω κάθε δήλωση με το "σίγουρα...".
Επαγγελματίας αθλητής, οπότε! Με την επιλογή του αθλήματος να είναι τόσο εύκολη, όσο ένα lay-up. Άλλωστε στα σπορ δεν μπορεί να συγκριθεί τίποτα με τα τελευταία λεπτά ενός αγώνα μπάσκετ, όπως είχε πει πολύ εύστοχα ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ. Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερα από το να σημειώνεις το νικητήριο σουτ. Και όποιος έχει πει ότι δεν έχει μετρήσει "3, 2, 1 και ιιιιιιιιιιιιιιιιι (ή όπως αλλιώς μπορεί να αποτυπωθεί γραπτά ο μακρόσυρτος και εκνευριστικός ήχος της κόρνας) πετώντας μια μπάλα από τα 9 μέτρα είναι ψεύτης και τους ψεύτες δεν τους συμπαθούμε.
Το πραγματικά δύσκολο ερώτημα είναι η θέση. Πλέι-μέικερ; Από τη μια είναι ο φυσικός ηγέτης για τον απλουστευμένο τρόπο ότι καθώς οι παίκτες αμύνονται αυτόν βλέπουν να πιέζει τη μπάλα και όταν κάνουν επίθεση αυτόν παρακολουθούν για να καταλάβουν πως θα κινηθούν.
Από την άλλη, όμως, έχει πολλές ευθύνες και τη λιγότερη συνήθως δόξα. Σέντερ; Είναι αν μη τι άλλο αρκετά ελκυστικό να είναι "o big man in the middle", ο ψηλός που κυριαρχεί στις ρακέτες, καρφώνει θεαματικά, κόβει σουτ και ξεσηκώνει το κοινό.


Μόνο που το μπάσκετ είναι άθλημα για τους κοντούς και αν είσαι ψηλός πρέπει να παρακαλάς κάθε κομπλεξική κοντούρα να σου δώσει τη μπάλα για να σκοράρεις. Οπότε η απάντηση είναι ξεκάθαρη: shooting guard, ο σουτέρ δηλαδή (ας μην μπούμε στη συζήτηση ότι έχουν καταργηθεί οι θέσεις, είναι σωστή, αλλά δεν είναι της παρούσης). Αυτός που παίρνει τα σκριν από τους ψηλούς για να βγει ξεμαρκάριστος, αυτόν που κυνηγάει η άμυνα για να μη πάρει τη μπάλα. Είναι αυτό που είχε πει ένας εκ των μεγαλύτερων σκόρερ του ελληνικού μπάσκετ, ο Γιάννης Μάνος, όταν οι συμπαίκτες του έκαναν λάθη. "Δεν θέλω συγγνώμη. Θέλω σκριν".
Οπτικά θα μπορούσε να είναι η εικόνα του οπαδού ή του συμπαίκτη στον πάγκο να σηκώνεται από την καρέκλα του κάθε φορά που η μπάλα έβγαινε στη γωνία και έφτανε στα χέρια του ξεμαρκάριστου Φραγκίσκου Αλβέρτη. Ηχητικά μεταφράζεται ως την απόλυτη σιωπή ενός γηπέδου. Το έχει θέσει χαρακτηριστικά ο μεγαλύτερος "φονιάς" του παγκόσμιου μπάσκετ, ο Ρέτζι Μίλερ, περιγράφοντας τη στιγμή που ακούμπησε τη μπάλα, ένα δευτερόλεπτο πριν εξαπολύσει ένα σουτ που έμελλε να είναι νικητήριο: "Επικρατούσε τέτοια ησυχία που θα μπορούσες να ακούσεις έναν ποντικό να κατουράει σε βαμβάκι".
Half-Back o Χρήστος Χατζηιωάννου
Rugby κύριοι. Θέση στο γήπεδο; Back. Πιο συγκεκριμένα; Half back. Πιο συγκεκριμένα; Fly-half back. Και για όσους δεν γνωρίζουν τα του αθλήματος, μιλάμε για την δημιουργία στο παιχνίδι του Rugby (Union). Οι fly-half backs είναι οι παίκτες που θα πάρουν την μπάλα από τους έτερους half-backs (τους scrum-halves) και θα πρέπει να ενορχηστρώσουν την επίθεση. Να αποφασίσουν σε δευτερόλεπτα προς τα που θα κινηθούν, σε ποιους θα πάει η μπάλα και με τη βοήθεια των three quarters να ανοίξουν χώρο για την κατάλληλη πάσα ή το κατάλληλο play. Μυαλό - εκρηκτικότητα - πρωτοτυπία.




Πάντα μου άρεσε αυτό το άθλημα. Όχι το άλλο με τα κράνη και τα σπασουάρ για το οποίο θα γράψει μετά πάσης βεβαιότητος ο αδελφός Θοδωρής Δημητρόπουλος. Το κανονικό rugby που παίζεται με επικαλαμίδες, ένα προστατευτικό στα δόντια και μια κορδέλα γύρω από το κεφάλι για τα τσούγκρισματα για χρόνια πολλά. Αυτό που δεν έχει την αίγλη του Super Bowl και των εκατομμυρίων ανά δευτερόλεπτο διαφήμισης. Αυτό που φαντάζει μακρινό και ενδεχομένως απάνθρωπο όταν βλέπεις πελώριους Νεοζηλανδούς και Νοτιοαφρικανούς να το "διδάσκουν". Αλλά καταλαβαίνεις πόσο απλοϊκό, δυναμικό και υπέροχο είναι αν παρακολουθήσεις έναν αγώνα της Εθνικής μας Ομάδας.



Δεν έχουν άδικο οι Βρετανοί όταν αναφέρουν ότι "το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι ευγενών που παίζεται από χούλιγκανς. Ενώ το ράγμπι είναι ένα παιχνίδι χουλιγκάνων που παίζεται από ευγενείς". Όσο ευγενής κι αν (δεν) μοιάζει ο Νεοζηλανδός Ma'a Nonu
Quarterback ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Και μόνο το ότι για οποιοδήποτε άλλο άθλημα μπαίνουμε στη διαδικασία έστω και λίγο να συζητήσουμε ποια είναι η 'θέση της δόξας', αποδεικνύει τι είναι το τόσο ξεχωριστό για τον quarterback. Σε κανένα άλλο άθλημα δεν υπάρχει τόσο τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη σημαντικότητα μίας θέσης έναντι όλων των άλλων, όσο του quarterback στο american football.



Είναι δεκάρι και πλεϊμέικερ και πασαδόρος και στράικερ μαζί, όλα ταυτόχρονα, και άλλα τόσα. Πασάρει και σκοράρει, κι ακόμα όταν σκοράρουν άλλοι, τα touchdowns χρεώνονται και στον ίδιο (αν έχουν γίνει με πάσα - αλλιώς του χρεώνεται το ότι η ομάδα έφτασε μέχρι να είναι σε θέση να σκοράρει.) Ο θρίαμβος μιας ομάδας ή η καταστροφή της συνδέονται άμεσα με αυτόν και τα στατιστικά του (τα ποσοστά του, τα touchdowns του, πόσες φορές πούλησε τη μπάλα) σε βαθμό τυφλότητος. Η ανάλυση του NFL πολύ συχνά καταλήγει να είναι απλά σύγκριση ανάμεσα σε quarterbacks. Οι οπαδοί, οι αναλυτές, οι προπονητές - όλοι ξεκινάν από εκεί. Στο #1 άθλημα των ΗΠΑ, ο quarterback είναι ο αδιαμφισβήτητος θεός, ο default πρωταγωνιστής, ο default MVP, η αρχή και το τέλος.
Φαντάσου ότι είμαστε στη σκηνή ενός Super Bowl, ένα παιχνίδι τέτοιας μαζικότητας και τέτοιες pop culture σημαντικότητας που ενδιαφέρονται γι'αυτό εκατομμύρια άνθρωποι που κατά τα άλλα δεν είναι καν σίγουροι ποιο άθλημα αφορά. Είμαστε εκεί, στη μεγαλύτερη σκηνή, εκατοντάδες εκατομμύρια παρακολουθούν, 100,000 κόσμος είναι μες στο γήπεδο, αεροπλάνα στον ουρανό, πυροτεχνήματα, χαμός και κακό. Όταν θα φτάσει η ώρα για το μεγάλο play, όλοι θα κοιτάν έναν άνθρωπο και μόνο έναν. Τον quarterback.






"Μην αφήσουμε στους αντιπάλους χρόνο στο ρολόι γιατί με τον Manning ποτέ δεν ξέρεις," θα πουν. Δεν είναι ποτέ "μην αφήσουμε χρόνο στους Patriots". Είναι "μην αφήσουμε χρόνο στον Brady." Και στο κρίσιμο, το μεγάλο play, αυτό που θα θυμούνται όλοι για πάντα, και που θα γίνουν φανταστικά ντοκιμαντέρ γι'αυτό από το ESPN και τα NFL Films, όλοι θα περιμένουν με κομμένη ανάσα να φύγει η μπάλα από τα χέρια αυτού του ενός παίχτη. Τα μεγαλύτερα plays στην ιστορία του αθλήματος είναι φάσεις σαν την πάσα του Eli Manning που αποφεύγει όλα τα sacks και βγάζει σωτήρια πάσα μισού γηπέδου που δίνει το Super Bowl στους Giants. Είναι η πάσα του Ben Roethliberger στα 49'' πριν το τέλος του τελικού με τους Cardinals. Είναι η λάθος πάσα του Kurt Warner στο ίδιο παιχνίδι που καταλήγει σε interception.



Και φυσικά, η ιδέα και μόνο της hail Mary pass είναι ικανή να ηλεκτρίσει έναν άνθρωπο: Ο quarterback, δίχως χρόνο, δίχως επιλογές, μόνο με το αχανές γήπεδο μπροστά του και μόνο του όπλο μια τελευταία πάσα. Υπάρχει πιο μεγαλειώδης στιγμή; Υπάρχει τίποτα πιο μαγικό από τα συναισθήματα, την ελπίδα, το φόβο, της στιγμής που η μπάλα βρίσκεται στον αέρα και διασχίζει δεκάδες γυάρδες; Άκου τι λέει ο εκστασιασμένος σχολιαστής:

"Favre did it." Αυτό λέει.
Διαγώνιος ο Ηλίας Αναστασιάδης
Ας μιλήσουμε για θέαμα λοιπόν. Συμφωνώ ότι το μπάσκετ είναι σαφώς πιο εντυπωσιακό άθλημα από το ποδόσφαιρο. Αλλά ακόμη και στο μπάσκετ, υπάρχουν οι σετ επιθέσεις των 20 δευτερολέπτων που ο πλέι μέικερ κρατάει την μπάλα ψηλά, τη σκάει, τη σκάει, τη σκάει, έξι άνθρωποι χασμουριούνται πίσω από τη μπασκέτα και τελικά κάνει λάθος πάσα. Η ταχύτητα και το φορμάτ του βόλεϊ το κάνουν αυτόματα το πιο εντυπωσιακό ομαδικό άθλημα. Υποδοχή, πάσα, καρφί. Επίθεση σε 3 δευτερόλεπτα. Κι αν βγει η άμυνα, αντεπίθεση σε 3 δευτερόλεπτα. Αν έχεις δει ιταλικό πρωτάθλημα στο Eurosport 2 κάτι βράδια Κυριακής, ξέρεις τι θέαμα μπορεί να παράγει το βόλεϊ στις καλύτερες σάλες.



Αν έχεις δει τον Λιούμπο Γκάνεφ στα μέσα των 90s να εξολοθρεύει την Εθνική του Σάκη Μουστακίδη σε κάθε World League που πετυχαίναμε τη Βουλγαρία, ξέρεις γιατί διαλέγω τη θέση του διαγώνιου. Σε ένα κατεξοχήν άθλημα ψυχολογίας που από τότε που τα σετ πήγαν στα 25, κάθε πόντος πανηγυρίζεται από την 6άδα λες και απέκρουσε πέναλτι ο τερματοφύλακας, ο διαγώνιος είναι ο εκτελεστής, αυτός που θα κάνει ντελίβερ.



Όλη η κίνηση του διαγώνιου από τη στιγμή της υποδοχής -όταν κοιτάει λοξά την μπάλα που είναι ζωντανή- μέχρι εκείνη της απογείωσης μιλισεκόντ μετά το μοίρασμα του πασαδόρου -όταν σκοτώνει την μπάλα με μίσος-, o πόντος που θα κερδίσεις εσύ με το σπαθί, έεε, με το καρφί σου, είναι η έννοια του σκοράρειν, και η έννοια του σκοράρειν προάγει το ευ αγωνίζεσθαι. Ή κάτι τέτοιο.



Πάντως, ο Πολωνός Μπάρτος Κούρεκ ξεφτιλίζει την έννοια του τέλειου καρφιού. Με τι; Με το... εξωγήινο καρφί στην ανύπαρκτη διαγώνιο, στο ένα μέτρο.


Τενίστρια η Έλενα Μπουζαλά
Το τένις θα μπορούσε άνετα να είναι τόσο βασικό στην ανατροφή των κοριτσιών, όσο τα γαλλικά και το πιάνο. Τόσο σικ είναι. Θα έπρεπε να ήταν το κύριο μάθημα στο φροντιστήριο των καλών τρόπων. "Συγνώμη, δεν έπρεπε να μετρήσει ο πόντος μου, αφού ακούμπησε στο φιλέ".
Είναι ένα ξεκάθαρο άθλημα, όσον αφορά στους κανονισμούς, δύσκολα τεχνικό, τακτικά και σωματικά απαιτητικό. Καμιά μπάλα δεν είναι ποτέ ίδια με τη προηγούμενη. Παίζεται στα καλύτερα γήπεδα, φιλοξενείται στα ωραιότερα κλαμπ, συνοδεύεται από σαμπάνια και φράουλες. Πληρώνει καλά. Ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας.


Η γυναίκα που παίζει τένις, είναι fit και σέξι, αν επιθυμεί. Δείχνει το εσώρουχό της και πέρα από ένα μικρό ψου ψου, όλοι την υπολογίζουν και κοιτάζουν την ρακέτα της. Είναι σκληρή και γρήγορη, όποτε πρέπει να πάρει μια απόφαση στο παιχνίδι. Είναι εγωίστρια, πάντα. Λατρεύει να έχει το μισό, τουλάχιστον, κόσμο στα μαυρισμένα πόδια της.
Η μόνη αγάπη που ψάχνει στο γήπεδο είναι το love του αντιπάλου της. Είναι ανταγωνιστική και μπορεί να φωνάξει μπροστά σε όλους, χωρίς απαραίτητα να βρίσκεται σε οργασμό. Μακάρι να είχα γεννηθεί ως Ivana Lendl. Ακόμα κι αν, όταν αποσυρόμουν, έπρεπε να μάθω λίγο καλύτερο τένις στον Andy Murray.
Ακοντιστής (ή μήπως όχι) ο Θανάσης Κρεκούκιας
Όσες απαντήσεις είδα μέχρι στιγμής στο inbox, μιλάνε για ομαδικά σπορ. Διακρίνω μια περιφρόνηση στα ατομικά αθλήματα οπότε λέω να τα υπερασπιστώ. Πιτσιρικάς, πολύ πιτσιρικάς, έβλεπα στην τηλεόραση τους Βαλκανικούς αγώνες στίβου, τα Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα και το Μπρούνο Τζάουλι. Στη Γερμανική Σχολή έμαθα τα μυστικά της σφαιροβολίας, αν και λίγο έλειψε να σκοτώσω έναν συμμαθητή μου μια μέρα πετώντας τη σφαίρα την ώρα που εκείνος μάζευε τις υπόλοιπες από το «πεδίο βολής». Όμως εκείνο που πάντα με γοήτευε ήταν το ακόντιο. Μεγάλο ίνδαλμα εκείνη την εποχή ήταν ο Ούγγρος Μίκλος Νέμεθ, ενώ και ο δικός μας, ο Περιστέρης, δεν τα πήγαινε άσχημα.
Το 1981 πήγα στον Παναθηναϊκό να γραφτώ στο τμήμα του στίβου, αλλά μετά από λίγες προπονήσεις κατάλαβα ότι οι άνθρωποι ήταν τελείως ερασιτέχνες και από το Καλλιμάρμαρο βρέθηκα λίγα μέτρα πιο κάτω, στον Εθνικό. Εκεί τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά, οπότε στέριωσα. Από την πρώτη μέρα ο προπονητής (ανάθεμα και αν θυμάμαι το όνομά του) μου είπε να ξεχάσω τη σφαίρα και να ασχοληθώ με το ακόντιο. Ήταν μετά το καλοκαίρι που είχα ρίξει το πολύ μπόι, ήμουνα και θηριάκι για την ηλικία μου, οπότε πραγματοποιήθηκε η αλλαγή.


Επί μήνες ολόκληρους, ο τύπος με αλάλιασε στην προπόνηση. Τι τρέξιμο, τι σπριντ, τι βατραχάκια, τι κοιλιακούς, τι βάρη… Όταν άρχισα να στρώνω, ξεκίνησαν τα πιο δύσκολα. Να μάθω τα βήματα, τον παλμό, τις κινήσεις του σώματος, πώς να πιάνω το ακόντιο και όλα τα τεχνικά σημεία. Παράλληλα με τα υπόλοιπα, μην ξεχνιόμαστε. Τον χειμώνα του ’82 έριξα για πρώτη φορά κανονικά. Οποία συγκίνηση! Λίγο αργότερα πήρα μέρος και σε κάτι μαθητικούς αγώνες, τα πήγα καλά, τρίτος. Το καλοκαίρι στην κατασκήνωση στον Παρνασσό, διοργάνωσαν αγώνες στίβου και έκαναν το λάθος να βάλουν και ακοντισμό στο πρόγραμμα.
Κάτι άταρα έριχναν 20, 30 μέτρα, ένας άλλος μπουνταλάς το έφτασε στα 35 και άρχισε να κάνει κουνήματα. Έρχεται η σειρά μου, το πιάνω, παίρνω φόρα, του δίνω μία και το στέλνω στο διάολο. Στην κυριολεξία. Ο στίβος ήταν μικρός, στα 50 μέτρα τελείωνε το μήκος του και το ακόντιο χάθηκε στο δάσος με το οποίο συνόρευε ο χώρος. Κανα μισάωρο ψάχναμε το ακόντιο, η βολή όμως δε γινόταν να μετρηθεί, μου έδωσαν μετά από ώριμη σκέψη την πρώτη θέση και ο αγώνας έλαβε τέλος πριν καν αρχίσει.
Για ένα ακόμα χρόνο ασχολήθηκα με το άθλημα, πήρα και χρυσά σε δυο, τρία μαθητικά μίτινγκ και κάπου εκεί, μόλις ο προπονητής άρχισε να κάνει όνειρα αφού πλέον πλησίαζα τα 60 μέτρα (πριν αλλάξει το κέντρο βάρους), ήρθε η παρακμή. Με διώξανε από τη Γερμανική, πήγα στο 7ο Παγκρατίου, γνωρίστηκα με διάφορα εκλεκτά ρεμάλια και το έριξα μοιραία στο σορολόπ. Αραίωσα από τις προπονήσεις, άρχισα τα ξενύχτια και τελικά τα παράτησα τον χειμώνα του ’83.
Το αγάπησα όμως το άθλημα. Και πάντοτε, στις μεγάλες διοργανώσεις το παρακολουθώ. Είναι ξεχωριστό για μένα και πλέον, στα 46 μου, όταν σκέφτομαι πώς θα ήταν αν είχα συνεχίσει, το ξεκόβω τελείως. Δεν ήμουνα φτιαγμένος για πρωταθλητισμούς και κόντρα προπονήσεις και διατροφές και τέτοια κόλπα. Ούτε Πετράνοφ θα είχα γίνει, ούτε Ζελέζνι (η αδυναμία μου). Αλλά έκανα το κέφι μου και πέρασα ωραία.
Τενίστας ο Ηλίας Ευταξίας
Η λογική θα έλεγε ποδόσφαιρο αλλά όχι. Μπορεί η ασπρόμαυρη στρογγυλή θεά να είναι το αλάτι της ζωής μου, το Α και το Ω της αθλητικής μου ενασχόλησης, το χθες το σήμερα και το αύριο της διασκέδασης μου αλλά δεν θα επέλεγα να γίνω ποδοσφαιριστής αν είχα μία τέτοια ευχή. Όχι γιατί δεν το θέλω, αλλά επειδή αγαπώ και σέβομαι τόσο πολύ το ποδόσφαιρο που δεν θα μου επέτρεπα ποτέ να του κάνω κάτι τέτοιο. Άλλωστε όταν ήμουν μικρός επέλεξα να ασχοληθώ μαζί του αλλά αυτό δεν φάνηκε να έχει την ίδια γνώμη.


Τενίστας λοιπόν. Εκτός του ότι είναι ένα από τα αγαπημένα μου αθλήματα έχω μερικούς συγκεκριμένους λόγους για να το ξεχωρίσω. Είναι ατομικό, πράγμα που σημαίνει πως κανείς δεν σε πρήζει, είσαι ο άρχοντας του εαυτού σου και όταν κερδίζεις (ή χάνεις), το κάνεις μόνος σου. Έχει πάρα πολλά ταξίδια σε κάθε άκρη της γης, από χρήματα δεν είναι καθόλου -μα καθόλου- άσχημα και οι γυναίκες που σε συνοδεύουν είναι άψογες (εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα η κυρία Φέντερερ). Τέλος, δεν θα μου επιβάλει κανείς τι θα φοράω και θα μπορώ να επιλέγω ότι μου κατέβει στο κεφάλι σε κάθε μου αγώνα. Μπαντάνες, σκουλαρίκια, εμπριμέ/πουά γελοίες βερμούδες μέχρι και... πειρατής. Έκτος από το Wimbledon. Εκεί θα ήμουν σοβαρός-επαγγελματίας και No1.
Παίκτης του σνούκερ ο Νίκος Παπαϊωάννου
Από τότε που ανακάλυψα το σνούκερ, λίγο πριν τα 16 μου, κι ενώ ήδη το μπάσκετ, το ΝΒΑ, ο Νίκος Γκάλης και ο Michael Jordan αποτελούσαν ήδη τρελή καψούρα, ένα πράγμα σκεφτόμουν πάντα: Πώς θα ήταν να είμαι επαγγελματίας παίκτης του σνούκερ. Για την ακρίβεια ήθελα πάντα να μπορώ να παίξω, έστω και για μία ώρα, όπως το είδωλό μου, ο Jimmy White. Αυτός είναι ο πιο δημοφιλής παίκτης που έπιασε ποτέ στέκα στα χέρια. Δεν μπόρεσε ποτέ να κατακτήσει ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, στην Μέκκα του σνούκερ, το Crucible Theatre στο Σέφιλντ, παρά το ότι έφτασε μέχρι έκεί έξι φορές τη δεκαετία του 90. Για τον λόγο αυτό στην Μ. Βρετανία, όπου τον αποκαλούν “Nearly Man”, ενώ είναι τόσο δημοφιλής που τον φωνάζουν και “People’s Champion”.
Την εποχή όπου το σνούκερ έμπαινε στην ζωή μας από το Eurosport και το Seven-X (η αφεντιά μου έκανε τότε τις περιγραφές, μαζί με τον Ελληνα πρωταθλητή στο γαλλικό μπιλιάρδο, Νίκο Τρεμούλη), ο Stephen Hendry ήταν κάτι σαν τον Michael Jordan. Σάρωνε τα παγκόσμια πρωταθλήματα. Ο Jimmy ή αλλιώς “Whirlwind”, λόγω του ότι έπαιζε πολύ γρήγορα θυμίζοντας ανεμοστρόβιλο, ήταν κάτι σαν τον Charles Barkley της αντίστοιχης εποχής. Παιχταράς, σούπερ ταλέντο, δημοφιλής, αλλά …. γήινος.




Ο Τζιμάρας, όπως τον λέγαμε όσοι παίζαμε σνούκερ εκείνη την εποχή στο στο υπόγειο, το Nuber One, στη Γλυφάδα, το πρώτο μπιλιαρδάδικο που έφερε τρία τραπέζια σνούκερ στην Ελλάδα, ήταν απλά… μούρη. Γούσταρε να παίζει σνούκερ, ήταν αυθεντικό ταλέντο, όμως ταυτόχρονα είχε και πάθη: Τζόγος, γυναίκες, ξενύχτια και ποτά. Δεν αφιέρωνε πολύ χρόνο για να προπονηθεί μόνος του, αφού προτιμούσε –παρά το ότι έφτασε στο σημείο να βγάζει πάνω από 1.000.000 λίρες ετησίως απο χρηματικά έπαθλα και διαφημίσεις- να παίζει στοιχήματα σε λέσχες σνούκερ στο Λονδίνο.
Κάθε ανοιξη, οπότε και διεξάγεται το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Σέφιλντ, καρδιοχτυπούσα για τον Τζιμάρα. Το 1992 ήμουν σίγουρος ότι θα πάρει επιτέλους το στοιχειωμένο παγκόσμιο. Στον α’ γύρο έκανε το απόλυτο: Ενα maximum break, δηλαδή 147 πόντους, αφού “καθάρισε” 15 κόκκινες, με 15 μαύρες συν τα χρώματα. Μόλις το 2ο στην ιστορία του θεσμού και το πρώτο από αριστερόχειρα. Ο κόσμος τον αποθέωσε στο Crucible. Ανάμεσα στο κοινό και ο μεγαλύτερος θαυμαστής του, ο Ron Wood των Rolling Stones.


Ο White έφτασε μέχρι τον τελικό. Προηγήθηκε 14-9, εις βάρος του Hendry, αλλά στη συνέχεια κατέρρευσε, χάνοντας με 18-14. Εσκασα, αλλά και πάλι, κάθε φορά που κατεβαίναμε για να παίξουμε σνούκερ, στο μυαλό μου ήμουν ο Jimmy, που έμπαινα στο Crucible και με αποθέωναν. Είχα ίδια στέκα, στα &#190; το δέσιμό της, χειροποίητη, με κοντάκι από μαύρο έβενο. Δεν έπαιζα ποτέ αμυντικά, πάντα για να βάλω μπάλα ή να προσφέρω θέαμα. Συνήθως έχανα, όπως κι ο Jimmy, αλλά τουλάχιστον το ευχαριστιόμουν και πέρναγα καλά.
Δεκάρι ο Γρηγόρης Μπάτης
Καλό το τένις, δυνατό το ράγκμπι, ενδιαφέρον το βόλεϊ, ωραίο (ακούγεται) το american football, συναρπαστικό το μπάσκετ, συμπαθητικός ο ακοντισμός, ξεχωριστό το σνούκερ, όμως ρε παιδιά στα αλήθεια τώρα, θα μιλήσουμε για ένα πραγματικό σπορ; Αναφέρομαι στον βασιλιά των σπορ, το ποδόσφαιρο, που βλέπω πως κανείς δεν το προτιμά και καλούμαι να σώσω την υστεροφημία του site, γιατί αν κάποιος δεν έγραφε πως θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής θα μας έπαιρναν με τις πέτρες. Φυσικά δεν γράφω για την ασπρόμαυρη -μπάλα- επειδή αναγκάζομαι, αλλά γιατί πολύ απλά ΟΛΟΙ θα ήθελαν να ασχοληθούν μ' αυτό, για πολλούς και διάφορους λόγους.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά:
Πρώτον, είναι το άθλημα που σνομπάρουν οι Αμερικάνοι και εκτός αυτού το αποκαλούν soccer. Ένας πολύ καλός λόγος για να το αγαπώ.
Δεύτερον, μ' αυτό μεγαλώσαμε, αυτό αγαπήσαμε και μ' αυτό καθηλωνόμαστε στις καρέκλες επί 1μιση ώρα κι ας λένε μερικοί πως βλέπουμε απλά 20 άνθρωπους να τρέχουν γύρω γύρω.
Τρίτον, είναι το άθλημα που έπαιξε ο Ντιέγκο Μαραντόνα και στην πατρίδα του τον έχουν για Θεό. Έχουν εκκλησίες για χάρη του, όπου παντρεύονται και βαφτίζονται. Ωωω ναι, γι' αυτό είσαι ο βασιλιάς των σπορ. Και μιλάμε για την Αργεντινή, που περισσότεροι ξέρουν τον Μαραντόνα, παρά τον Τσε Γκεβάρα (με αρκετή δόση υπερβολής)!


Τέταρτον, πως να μην θέλεις να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο όταν έχεις θαυμάσει τον μεγάλο Τότι, τον σπουδαίο Ντελ Πιέρο, τον ζογκλέρ Ζιντάν και τόσους άλλους. Και πολύ σωστά καταλάβατε, 10άρι θα ήθελα να παίζω. Αυτή τη θέση που η ταχύτητα και η εξέλιξη πάνε να την “φάνε” και που σε λίγα χρόνια μπορεί να μην υπάρχει.
Κόντρα όμως στα νέα δεδομένα. εγώ θα προτιμούσα να μαγεύω με ντρίμπλες, παρά να τρέχω σαν τον Μπολτ, να περνάω κάθε αντίπαλο (σε ταχύτητα) και να πασάρω επίμονα όσο βαρετά το κάνει τα τελευταία χρόνια η Μπαρτσελόνα.
Το δεκάρι είναι ο μαέστρος σε μια ορχήστρα, είναι το κλειδί για να ανοίξεις την πόρτα του παραδείσου, είναι ο ντράμερ σ' ένα συγκρότημα, που άμα χάσει τον ρυθμό τότε θα “χαθούν” και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Δεκάρι κι ας μην ξέρει που θα με βάζει ο προπονητής, δεκάρι κι ας μην παίζω, δεκάρι, γιατί όταν θα μπαίνω θα χαμογελά και θα χειροκροτά ο κόσμος στο γήπεδο.
Πλέι-μέικερ ο Μάνος Μίχαλος


Προφανώς το να είσαι ο καλύτερος τενίστας, σπρίντερ, κολυμβητής (που κανείς δεν επέλεξε από τους υπόλοιπους, παρότι κολυμβητής είναι αυτός που έχει πάρει τα περισσότερα μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και τον λένε Μάικλ Φελπς) είναι πολύ γοητευτικό, ακόμη και για τον ίδιο τον εαυτό σου λίγο πριν κοιμηθείς. Είναι ωραία να είσαι ο "καλύτερος" σε κάτι ατομικό. Αλλά είναι ακόμη πιο ωραίο, να ξέρεις ότι πάνω σου στηρίζονται όλοι.


Οι συμπαίκτες που περιμένουν από σένα να βγάλεις το σύστημα από την τρύπα. Ο προπονητής που πετάει την ευθύνη πάνω σου και σε βαφτίζει "προπονητή του γηπέδου", για να σου ρίξει στάχτη τα μάτια. Ο κόσμος που (αν είσαι όντως πλέι μέικερ παγκοσμίου επιπέδου) θέλει να σε δει να επιστρέφεις στο παρκέ μετά από αλλαγή, για να δώσεις νέο ρυθμό, να ξυπνήσεις την ομάδα, να την τρέξεις, να ρίξεις δύο μπινελίκια σε αυτούς που το είδαν χαλαρά το παιχνίδι λες και πρόκειται για φιλικό.
Και ναι ξέρω, το να είσαι ο καλύτερος πλέι μέικερ στην ιστορία του μπάσκετ, δεν σου λέει τίποτα σαν πρόταση, σου ακούγεται κάπως ξενέρωτη επιλογή.
Σόρι, αλλά εγώ εννοούσα να είσαι, ας πούμε ο Μάτζικ Τζόσον.
Ή και καλύτερος μη σου πω.

[panahs7]

Πάει και στο ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ, αλλά ας το βάλω εδώ...


[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]

[panty]

[BrazHlias]

Πάει και στο ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ, αλλά ας το βάλω εδώ...

τελικα που το εβαλες?

[panahs7]

τελικα που το εβαλες?

Άσε το Red-Dna ρε αλητάμπουρα κι έχε το νου σου μην ακούσεις βούρτσισμα δοντιών απ' το μπάνιο...

[BrazHlias]

Άσε το Red-Dna ρε αλητάμπουρα κι έχε το νου σου μην ακούσεις βούρτσισμα δοντιών απ' το μπάνιο...

καλα ρε βαζεις τονους? τωρα το προσεξα, τοσο φλωρος πια?

[panahs7]

καλα ρε βαζεις τονους? τωρα το προσεξα, τοσο φλωρος πια?

Εννοείται! Και τόνους και κόμματα και όσο μπορώ και σωστή ορθογραφία! Η ψυχοσύνθεσή μου (ως Ζυγός) δεν μου αφήνει περιθώρια για ανακατωσούρα...

[kouzoulo]

Τελικά ρε Πάνο τι ήθελες να ποστάρεις και το ξέχασες μετά;

[panahs7]

Τελικά ρε Πάνο τι ήθελες να ποστάρεις και το ξέχασες μετά;

Ρε σεις, έχω βάλει φωτογραφία δεν φαίνεται; Υποψιάζομαι ότι κι εσύ και το άλλο το ρεμάλι δε την βλέπετε!

[kouzoulo]

Εγώ δεν την βλέπω. Για περιέγραψέ την.

[panahs7]

Έκανα edit φαίνεται τώρα; Πείτε μου να αλλάξω και την άλλη...

[BrazHlias]

Έκανα edit φαίνεται τώρα; Πείτε μου να αλλάξω και την άλλη...

καλα τα λεει ο γαιτανος

[panahs7]

καλα τα λεει ο γαιτανος

Καλά ρε παλτό, σου λέω έχε το νου σου στο μπάνιο (θεωρώντας ότι βλέπεις την εικόνα) και το παράξενο ήταν ότι βάζω τόνους;;!

[Eleni7]

Πάει και στο ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ, αλλά ας το βάλω εδώ...


[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]

Α μπράβο το είχα διαβάσει πριν καιρό στο φουμπού και κόντεψα να σκάσω στα γέλια...Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι...
Χρυσαυγίτη δείξε μου τους υποστηρικτές σου....κλπ κλπ κλπ....

[Haris1984]

ελα ρε συ,τρολ ειναι το γκρουπακι αυτο!