Για να δεις έργο του Αγγελόπουλου ή οποιουδήποτε άλλη ταινία στο λεγόμενο "σινεμά του δημιουργού"
πρέπει να το ψάξεις λίγο...Όπως και το να πας να δεις μια έκθεση ζωγραφικής του εξπρεσιονισμού για παράδειγμα..
Θα δεις απλά διάφορους πίνακες, θα πεις εγώ με τίποτα δεν τους έβαζα αυτούς στο δωμάτιό μου, και θα φύγεις..
Το να βλέπεις ένα έργο τέχνης θέλει και λίγη γνώση...Όχι πτυχία και πανεπιστήμια...
Απλά να ξέρεις τι στο καλό είναι ο εξπρεσιονισμός...Γιατί ζωγραφίζει έτσι ο καλλιτέχνης; Τι χρώματα αλλόκοτα είναι αυτά;
Αυτό που έκανε είναι άντρας ή γυναίκα; Πότε το ζωγράφισε; Δεν πρέπει να μπαίνουμε στη διαδικασία να λέμε εμένα μου άρεσε ή δεν μου άρεσε..
Το ζητούμενο στην τέχνη δεν είναι αυτό...
Έτσι και με τις ταινίες του Αγγελόπουλου...Δεν έκανε μαζική κουλτούρα για να περιμένουμε ουρές στους κινηματογράφους
ή παλαβωμένες πιτσιρίκες να σκίζουν τα ρούχα τους στις πρεμιέρες...
Ούτε αυτή η αντίληψη ότι δημιουργεί για τους λίγους είναι σωστή...
Η τέχνη δεν απευθύνεται ποτέ στους λίγους...
Και οι πίνακες του Βαν Γκογκ είναι ανεκτίμητοι αλλά το γιατί δεν θα το καταλάβει κανείς αν δεν διαβάσει τη ζωή του, δεν γνωρίσει σε ποια εποχή έζησε και τι καινοτομίες έφερε στο χώρο της ζωγραφικής από μόνος του, πόσο επηρέασε του μεταγενέστερους...
Εμένα μου αρέσει, είμαι κι εγώ ζώον

Όχι απλά μου αρέσει, με συγκινεί πάρα πολύ....Με έχει κάνει να νιώσω ανατριχίλα όταν τον μελετούσα...
Σε μια συγκυρία που μελετούσα ταυτόχρονα και το αρχαίο θέατρο και λογοτεχνία...
Είναι απίστευτο πόσο μεγάλο είναι αυτό το "σχοινί" που ενώνει το τότε με το τώρα μέσα στις ταινίες του Αγγελόπουλου...
Κι ο τρόπος που χειρίζεται το θέμα της μνήμης, που είτε το θέλουμε είτε όχι είναι καθοριστική για όλους μας...
Bookmarks