Ανάβεις φωτιέςΟλα αυτα που εγιναν αυτες τις μερες να εισαστε σιγουροι οτι μας εχουν γεμισει θλιψη,πονο και θυμο.Αλλα μας κανουν ακομα πιο δυνατους.
Οπως ειχε πει και ο Παυλος Μελας "Δεν υπακουσα παρα εις μιαν ιδεαν.Να φανω χρησιμος εις τον πλησιον μου και τον τοπο μου!".
Πριν απο μια ωρα δεχτηκα ενα τηλεφωνημα.Ο αριθμος δεν μου ελεγε τιποτα.Το σηκωσα.Στην αλλη ακρη ηταν ενας συνανθρωπος μας ο οποιος μεσω του ραδιφωνου του ΣΚΑΙ εψαξε και μας βρηκε.Το σαββατο το απογευμα του ειχαμε γλυτωσει στο παρα ενα το σπιτι.Οχι καμμια βιλα με πισινα.Ενα απλο σπιτι,κατι σαν δυαρι σε τετραγωνικα με ενα ομως πανεμορφο κηπο.Σε αυτο το σπιτι εμενε αυτος ο ανθρωπος με την κυρα του.Μεγαλοι ανθρωποι και οι δυο.Αλλα αυτο το σπιτακι και αυτος ο κηπος ηταν ολη τους η ζωη.Μια ζωη που οπως μου ειπε την εβαλε σε αυτο το σπιτι μετα απο πολλα χρονια ξενιτιας.Οταν αυτος ο ανθρωπος σου λεει "γυιε μου σε ευχαριστω"κλαιγοντας απλα σκυβεις το κεφαλι ευλαβικα και παιρνεις δυναμη για την συνεχεια.Και εμενα προσωπικα αυτο μου αρκει.Ουτε τα λογια του Καραμανλη και του καθε Καραμανλη.Αυτα τα λογια μας γεμιζουν ολους μας!
Bookmarks