ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

[sadi]

Αυτο το bold στον Πατσα μου αρεσε. Φαινεται η συμμετοχη του στο συγκεκριμενο παιγνιδι αξιζει την ανανεωση του συμβολαιου του και τώρα...Οπως και η αποδοση του στα τελευταια παιγνιδια...
Να δω ποτε θα καταλαβουμε οτι μετα τη ληξη της καριερας του ΚΑΝΕΙΣ παικτης δεν ξεχνιεται στο τι εχει προσφερει. Οσο συνεχιζει ομως θα κρινεται. Και μαλιστα σκληρα. Εδω τα ακουγανε αλλοι κι αλλοι σιγα μην αφησουμε στο απυροβλητο τον Χρησταρα.

[Airness]

Δώδεκα χρόνια συμπληρώθηκαν από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού στην Ρώμη και άπαντες στον Ολυμπιακό ελπίζουν σε λίγες μέρες στο Βερολίνο να επαναλάβουν τον θρίαμβο του 1997. Η αρμάδα τότε του Ντούσαν Ίβκοβιτς με πρώτο βιολί τον Ντέιβιντ Ρίβερς και αρχηγό τον Γιώργο Σιγάλα είχε βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης, καθώς τίποτα δεν ήταν ικανό να την εμποδίσει.

Ο τελικός με την Μπαρτσελόνα ήταν παράσταση για ένα ρόλο και το τελικό 73-65 αποδεικνύει την τεράστια διαφορά επιπέδου που χώριζε τις δύο ομάδες.

Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και την προημιτελική φάση, όταν οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν και πέταξαν εκτός διοργάνωσης τον Παναθηναϊκό, ο οποίος είχε μάλιστα και το πλεονέκτημα έδρας.

Το πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ είχε τελειώσει με το 69-49 υπέρ του Θρύλου, ενώ το δεύτερο στο ΣΕΦ (65-57) ήταν απλά η επισφράγιση της ανωτερότητας του Ολυμπιακού.

Στην Ρώμη το πρώτο εμπόδιο άκουγε στο όνομα Ολίμπια Λουμπλιάνας, η οποία αποδείχτηκε σκληρό καρύδι. Ο Ντέβιντ Ρίβερς, όμως ήταν εκεί και με 28 πόντους έσωσε την παρτίδα για την ομάδα του.

ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΣ (22/4/1997): Ολυμπιακός - Ολίμπια Λιουμπλιάνα 74-65

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (Ντούσαν Ίβκοβιτς): Μπακατσιάς, Σιγάλας 7, Παπανικολάου 5, Νάκιτς 10, Φασούλας 6, Τόμιτς 8, Τάρλατς 10, Βελπ, Ρίβερς 28.
ΟΛΙΜΠΙΑ ΛΙΟΥΜΠΛΙΑΝΑ (Σμάγκο Σάγκαντιν): Χόρβατ 4, Στεπάνια 12, Ντανέου 11, Κράλιεβιτς, Χάουπτμαν 10, Τούσεκ 7, Μίλιτς 5, Νεστέροβιτς 3, ΜακΝτόναλντ 7, Χένρι 6.

Και πως να χάσει...

Ο Θρύλος στον τελικό είχε στο πλευρό του 8.000 φίλους του, οι οποίοι με την δυναμική τους παρουσία μετέτρεψαν την Αιώνια Πόλη σε... Πασαλιμάνι. Ο MVP της διοργάνωσης Ντέιβιντ Ρίβερς ήταν αφηνιασμένος, καθώς δεν μπορούσε με τίποτα να σκεφτεί το ενδεχόμενο της επιστροφής στην χώρα μας χωρίς την κούπα.

Ο Αμερικανός σούπερ σταρ με 26 πόντους διάλυσε την άμυνα του Ρενέσες και δίδαξε μπάσκετ στον Τζόρτζεβιτς, ο οποίος έμοιαζε να τα... έχει χαμένα.

ΤΕΛΙΚΟΣ (24/4/1997): Ολυμπιακός-Μπαρτσελόνα (Ισπανία) 73-58

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (Ντούσαν Ίβκοβιτς): Μπακατσιάς 1, Σιγάλας 7, Παπανικολάου 11, Γαλακτερός, Νάκιτς, Φασούλας 6, Τόμιτς 9, Tάρλατς 11, Βελπ 2, Ρίβερς 26

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ (Αϊτο Ρενέσες): Χιμένεθ 16, Γιοφρέσα 9, Εστεγιέρ 3, Ρίβας 6, Αντρέου 2, Φερνάντεθ, Τζόρτζεβιτς 6, Μπος, Ντουένιας 2, Καρνισόβας 14.

Το τριπλ κράουν εκείνης της χρονιάς αποτελεί μέχρι τώρα την μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας του Ολυμπιακού. Ας ελπίσουμε στο μέλλον να υπάρξουν ανάλογες στιγμές αρχής γενομένης από το Βερολίνο.

[sk12072]

αλησμονητες στιγμες.

[romanikos]

30/4/1925
Ο Ολυμπιακός, ενάμισι μήνα μετά την ίδρυσή του, δίνει τον πρώτο του αγώνα στο Ποδηλατοδρόμιο κερδίζοντας την ομάδα του γαλλικού πλοίου “Jeanne d’Arc” με σκορ 5-0

[Airness]

Στον τοίχο με κόκκινη φανέλα


Ποια θα μπορούσε να είναι η τελευταία επιθυμία ενός μελλοθάνατου αγωνιστή στις φυλακές της Κέρκυρας, μεσούντος του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα;






Ο καταδικασμένος σε θάνατο Νίκος Γόδας είχε ήδη αποφασίσει τι θα κάνει, όταν θα ερχόταν αυτή η στιγμή: Τα χαράματα της 19ης Νοεμβρίου του 1948 όταν τον ειδοποίησαν οι φύλακες ότι τον ζητούν στη διεύθυνση, ο Νίκος Γόδας ζήτησε την ερυθρόλευκη φανέλα και το άσπρο σορτσάκι και πορεύθηκε για την εκτέλεση, στο νησάκι Λαζαρέτο, μπροστά στο λιμάνι της Κέρκυρας...

Οι άλλοι κρατούμενοι, μελλοθάνατοι, ισοβίτες ή με μεγάλες ποινές, στριμώχτηκαν στα σίδερα του κελιού τους κι άρχισαν να φωνάζουν όπως έκαναν σε κάθε εκτέλεση: «Λαέ της Κέρκυρας, πάλι απόψε παίρνουν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης για εκτέλεση».

Η φυλακή μπορεί ν' αντηχούσε απ' τις φωνές, οι φωνές μπορεί να ακούγονταν μέχρι τα σπίτια απέναντι, αλλά σε λίγη ώρα ο Μικρασιάτης Νίκος Γόδας, τριάντα χρονώ, βασικός ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού στα χρόνια της Κατοχής, στεκόταν μπροστά στο απόσπασμα φορώντας τη φανέλα του «Θρύλου».

«Νενικήκαμεν -ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας, συναθλητές μου», ήταν τα τελευταία του λόγια φεύγοντας απ' τη φυλακή, όπως τα διασώζει ο συγκρατούμενός του εκείνα τα χρόνια Σταμάτης Σκούρτης (σήμερα γενικός γραμματέας του Συλλόγου Εκτοπισθέντων-Φυλακισθέντων Κέρκυρας).

Στο βιβλίο του «Ωσπου να ξημερώσει» (σελ. 318, εκδ. Κιβωτός) περιγράφει ως εξής την εκτέλεση: «...ο ήλιος σκάει πίσω απ' τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνησαν απ' το αίμα, ή ο ήλιος; Η οικογένεια του Νίκου Γόδα μού μετέφερε τα λόγια του σε κάποιο απ' τα γράμματά του σε ανύποπτο χρόνο, αφού η εκτέλεση ανακοινωνόταν πάντα στον μελλοθάνατο το τελευταίο βράδυ: "Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου. Αν κάνετε γιο, να του δώσετε τ' όνομά μου". Κι ο αδελφός του Δημήτρης ονόμασε την κόρη του Νίκη».

Απ' το Αϊβαλί στην Κοκκινιά

* Η ιστορία του Νίκου Γόδα αποτυπώνει λίγο-πολύ την ιστορία της Ελλάδας: η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν απ' το Αϊβαλί κι εγκατέλειψε σπίτια και περιουσίες στα Πριγκηποννήσια του Αϊβαλιού το '22. Οι σταθμοί της προσφυγιάς: Μυτιλήνη, Κρήτη, Κοκκινιά, όπου η οικογένεια εγκαταστάθηκε.

* Ο Νίκος έδειξε γρήγορα το ταλέντο του, παίζοντας στην ομώνυμη ομάδα της Κοκκινιάς, απ' όπου μετεγγράφηκε στον Ολυμπιακό.

**Αρχισε ο πόλεμος, η αντίσταση, πρωταθλήματα-τουρνουά γίνονταν απ' τα τέλη του '42, μετά το χειμώνα της μεγάλης πείνας, κι εκεί βρίσκουμε τον Γόδα να παίζει βασικός στον Ολυμπιακό ως «μέσα δεξιά» και να σκοράρει στους αγώνες Ολυμπιακός-Απόλλων 4-0 και Ολυμπιακός-Εθνικός 4-0.

Σε μια απ' τις λίγες φωτογραφίες που διασώθηκαν είναι στον αγώνα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 5-2, τα Χριστούγεννα του 1943, μαζί με τους Γραμματικόπουλο, Συμεωνίδη, Γιάννη και Στέλιο Βάζο, Αναματερό κ.ά.

* Ταυτόχρονα με το ποδόσφαιρο, ο Νίκος Γόδας είχε περάσει στην Αντίσταση. Ηταν λοχαγός στον «επίλεκτο 5ο λόχο» του ΕΛΑΣ της Κοκκινιάς, έλαβε μέρος σε σημαντικές μάχες, στη μάχη στην Ηλεκτρική (στη σημερινή ΔΕΗ Κερατσινίου), στη μάχη της 7ης Μαρτίου, στη σημερινή οδό Κονδύλη - οι συγγενείς του μου είπαν ότι απ' τα πυροβολεία στο όρος Αιγάλεω έριξε ένα γερμανικό αεροπλάνο.

Ο Σταμάτης Σκούρτης μού διηγήθηκε ότι πολεμούσαν τους Εγγλέζους στο νεκροταφείο της Ανάστασης, στον Πειραιά (ο Σκούρτης ως ανθυπολοχαγός υπό τις διαταγές του Γόδα) κι ο Γόδας του είπε «ωραία θα 'ναι να σκοτωθούμε εδώ, δεν θα χρειασθούμε τάφο».

**Μετά τα Δεκεμβριανά περιπλανήθηκε με το λόχο του στα Βίλια, στη Βοιωτία, στην Αράχοβα, στη Λαμία, αρρώστησε από πνευμονία, επέστρεψε στην Αθήνα και συνελήφθη ύστερα από «κάρφωμα», όπως μου είπε ο Χρήστος Γόδας, σκηνοθέτης, εγγονός του αδελφού τού Νίκου, Γιάννη Γόδα, φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ κι έπειτα στην Κέρκυρα.

* Ο Γόδας έμεινε στη φυλακή τρία χρόνια, χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας για να σωθεί. Ο Σταμάτης Σκούρτης κι ο Σπύρος Ανδρεάδης, και οι δυο μελλοθάνατοι που σώθηκαν ύστερα από παρέμβαση του ΟΗΕ το 1949, είναι κατηγορηματικοί ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν ενδιαφέρθηκε να σώσει τον Γόδα (κατά τον Σκούρτη, η ΑΕΚ έσωσε δικούς της αθλητές, ο Ολυμπιακός όχι) ενώ η οικογένεια του Γόδα αποδίδει την εκτέλεση στην άρνησή του να υπογράψει, κάτι που λέει κι ο Σκούρτης στο βιβλίο του.

**Ο Σπύρος Ανδρεάδης, πρόεδρος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Κέρκυρας, μου μετέφερε την απάνθρωπη αντίδραση του τότε προέδρου του Ολυμπιακού Μιχάλη Μανούσκου, όταν του ζήτησαν να παρέμβει για τον Ανδρεάδη, που είχε καταδικασθεί με την κατηγορία ότι... στρατολογούσε αθλητές του Ολυμπιακού για το αντάρτικο: «Οπου έστρωσε να κοιμηθεί».

* Ο Γόδας δεν ήταν μόνο καλός ποδοσφαιριστής. Στα λίγα χρόνια που έζησε, πρόλαβε να διακριθεί και ως επιχειρηματίας: είχε ανοίξει στο ισόγειο του πατρικού τους σπιτιού, στη Νίκαια, μια ταβέρνα, «Τα Αραπάκια», που δυο-τρία χρόνια πριν τον πόλεμο φιλοξένησε πολλούς γνωστούς συνθέτες και τραγουδιστές του ρεμπέτικου.

Μετά την εκτέλεσή του, επεστράφησαν στην οικογένειά του τα ρούχα και το ρολόι του. «Τα ρούχα, το ρολόι μου, θα στα γυρίσω πίσω, γιατί μες στο Γεντί-Κουλέ τα νιάτα μου θ' αφήσω» λέει ένα ζεϊμπέκικο του Τσιτσάνη...

* Η τραγική ζωή κι η περηφάνια του Νίκου Γόδα δεν έχουν ξεχαστεί απ' τους παλιούς Πειραιώτες. Ο Χρήστος Γόδας μού διηγήθηκε, σε τηλεφωνική επικοινωνία από την Αμερική, πως κάποτε όταν ένας γέρος περιπτεράς άκουσε ότι τον λένε Γόδα, τον ρώτησε αν έχει σχέση με τον Γόδα του Ολυμπιακού και βγήκε και τον αγκάλιασε κλαίγοντας. Ισως γιατί, όπως ο Χρήστος Γόδας συνόψισε τη ζωή και την προσωπικότητα του προγόνου του, «ο χρόνος σε σέβεται, όταν εκτιμάς τα δευτερόλεπτά του».

[sk12072]

αυτα να ταβλεπουν καποιοι αλλοι ολυμπιακαρες σενιορ...

[Airness]

Που εσάρωσες την Σάντος την ομάδα του Πελέ

"Τρέμουν στο άκουσμα σου, Ολυμπιακέ κι ακόμα σε θυμούνται η Σάντος κι ο Πελέ", αναφέρει στοίχος του ύμνου μας και η σημερινή μέρα είναι πολύ σημαντική για τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας. Θα γυρίσουμε 48 χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στις 4 Ιουλίου του 1961. Σαν σήμερα, λοιπόν, οι Πειραιώτες πέτυχαν έναν από τους μεγαλύτερους άθλους της ιστορίας τους. Επικράτησαν με 2-1 της μεγάλης Σάντος που στις τάξεις της είχε τον τεράστιο Πελέ, ο οποίος τότε είχε κατακτήσει το πρώτο του παγκόσμιο Κύπελλο. Η βραζιλιάνικη ομάδα έκανε περιοδεία στην Ευρώπη και έδινε φιλικά παιχνίδια. Κάτι ανάλογο είχε κάνει και στην χώρα μας όταν και είχε παίξει πρώτα με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ.

Η Σάντος δεν είχε χάσει κανένα παιχνίδι στην Ευρώπη, αλλά είχε φθάσει το τέλος της. Στις 4 Ιουλίου του 1961 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ο Ολυμπιακός βρίσκει απέναντι του την Σάντος. Το γήπεδο είναι κατάμεστο και μάλιστα τότε είχε προκαλέσει η τιμή του εισιτηρίου, το οποίο κόστιζε 35 δραχμές, ενώ η κανονική τιμή τότε ήταν στις 10 δραχμές. Παρόλα αυτά δεν έπεφτε καρφίτσα. Στο 9ο λεπτό ο Ποσειδών άνοιξε το σκορ για τον Ολυμπιακό και ακολούθησε πανδαιμόνιο. Στο 43' γίνεται πραγματικός χαμός με τον Τάσο Σουρούνη να κάνει το 2-0. Η Σάντος το μόνο που κατάφερε να κάνει ήταν να μειώσει στο δεύτερο μέρος με αυτογκόλ του Στεφανάκου. Έτσι υποκλίθηκε και αυτή στο μεγαλείο του Ολυμπιακού και μαζί της και ο Πελέ.
Πως σταμάτησε ο Πολυχρονίου τον Πελέ
Τον τεράστιο Βραζιλιάνο παιχταρά είχε αναλάβει να μαρκάρει ο Κώστας Πολυχρονίου. Ο gavros.gr επικοινώνησε μαζί του και πραγματικά συγκινήθηκε όταν θυμήθηκε εκείνη την ημέρα. Για λίγα λεπτά σώπασε και στην συνέχεια μας εξήγησε γιατί αυτό το ματς είναι τόσο σημαντικό. Για να βάλουμε κάποια πράγματα στην θέση τους, διότι κάποιοι προσπαθούν να μηδενίσουν την τεράστια αυτή επιτυχία. "Το λεγόμενο ΠΟΚ (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ) τότε έφερνε πάντα μία μεγάλη ομάδα και έπαιζε μαζί της φιλικά. Ήταν σαν παιχνίδι τιμής για να αναδειχθεί η καλύτερη ομάδα. Είχαν μεγάλη σημασία τότε τα φιλικά, διότι δεν παίζαμε στην Ευρώπη, ενώ και το πρωτάθλημα δεν ήταν τόσο ανταγωνιστικό. Έτσι ήρθε και η Σάντος στην Ελλάδα".

Στην συνέχεια ο Κώστας Πολυχρονίου μας εξηγεί πως πήρε την γενναία απόφαση να αναλάβει το μαρκάρισμα του Πελέ. "Τότε έβγαζε μάτια ο Πελέ δεν μπορούσες να τον αντιμετωπίσεις. Βλέπαμε, λοιπόν, με τον προπονητή μας τον Σιμονόφσκι τους αγώνες της Σάντος με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ και κατάλαβα πως μπορούσα να αντιμετωπίσω τον Πελέ. Του είπε τότε του προπονητή "άσε με να τον πιάσω", για να μου απαντήσει ότι "και τρεις δεν μπορούν να τον σταματήσουν". Τελικά όταν ξεκινούσε το παιχνίδι μας μου είπε "άντε Κώστα πάρε τον Πελέ", για να του απαντήσω "μόνο τον Πελέ όμως". Είχα παρατηρήσει, λοιπόν, ότι ο Πελέ δεν έπρεπε να σε παίξει πρόσωπο με πρόσωπο. Αν σε έφερνε μέτωπο δεν μπορούσες να τον εξουδετερώσεις, διότι είχε τρομερή τεχνική. Δεν τον άφησα, λοιπόν, ούτε λεπτό από κοντά μου. Όπου πήγαινε και εγώ ήμουν δίπλα του. Η αλήθεια είναι ότι είχε εκνευριστεί πολύ. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου γιατί και παλιότερα είχα αντιμετωπίσει μεγάλους παίκτες και τα είχα καταφέρει. Στο δεύτερο μέρος σε μία διεκδίκηση της μπάλας στον αέρα τον νίκησα και ο Πελέ έπεσε στο έδαφος. Έκανε ότι κούτσαινε και βγήκε από το παιχνίδι 20 λεπτά πριν τελειώσει", ήταν τα λόγια του Πολυχρονίου για το πώς εξουδετέρωσε τον Πελέ.

Ο παλαίμαχος άσος του Ολυμπιακού δεν ξεχνάει και όσα ακολούθησαν τον αγώνα. "Έγινε πραγματικός χαμός όταν έληξε το παιχνίδι. Ο κόσμος πανηγύριζε έξαλλα, ήταν μία τεράστια επιτυχία για τον Ολυμπιακό. Θέλω να πω επίσης ότι δεν χτύπησα ποτέ τον Πελέ. Γιατί βγήκαν τότε κάποιοι και έλεγαν ότι τον χτύπησα", επισήμανε ο Κώστας Πολυχρονίου.

Η 11άδα του Ολυμπιακού που έγραψε ιστορία.

Σάββας Θεοδωρίδης, Καμπόλης, Μίμης Στεφανάκος, Γιάγκος Σημαντήρης, Κώστας Πολυχρονίου, Μπάμπης Κοτρίδης, (από 54ο Σπετσέρης), Γκαβέτσος, Θανάσης Μπέμπης (από το 2ο Τάσος Σουρούνης) Κώστας Παπαζογλου, Γιώργος Σιδέρης, Ποσειδών

Ο θρίαμβος επί της Σάντος όχι απλά μπήκε στον ύμνο του Ολυμπιακού, αλλά έγινε και τραγούδι από τον μεγάλο ρεμπέτη Σταύρο Παγιουμτζή.

Ολυμπιακέ μεγάλε, ολυμπιακέ τρανέ
που εσάρωσες τη Σάντος την ομάδα του Πελέ
που εσάρωσες τη Σάντος την ομάδα του Πελέ

Άσπρη κόκκινη φανέλα έχει δόξα και τιμή
με παγκόσμια φήμη ομάδες τις καθίζει στο σκαμνί
με παγκόσμια φήμη ομάδες τις καθίζει στο σκαμνί

Θα γραφτούν στην ιστορία τα παιδιά του Πειραιά
που δόξασαν την Ελλάδα όμορφα και Καθαρά
που δόξασαν την Ελλάδα όμορφα και καθαρά

Νέες δόξες σας προσμένουν με της δάφνης τα κλαριά
και στεφάνια να σας πλέξουν στα κεφάλια σας παιδιά
και στεφάνια να σας πλέξουν στα κεφάλια σας παιδιά

[Faithful]

[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]

[Airness]

Βιβλίο για τον Μπούκοβι

Ο Μπούκοβι έχει γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία του Ολυμπιακού και φυσικά δεν ξεχνιέται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Την Δευτέρα 15 Μαρτίου στις 19:00 θα γίνει και η παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο "Μπούκοβι, πως ήρθε και γιατί έφυγε" από τις εκδόσεις Νοβόλι. Η παρουσίασε θα γίνει από τα βιβλιοπωλεία Τσαμαντάκη στον Πειραιά.
Καλεσμένοι αυτής της εκδήλωσης φυσικά είναι όλοι οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού της ομαδάρας του Μπούκοβι και παράγοντες του Ολυμπιακού, ενώ το παρών αναμένεται να δώσει και αρκετός κόσμος του Θρύλου. Πρόκειται, άλλωστε για ένα βιβλίο, από το οποίο θα μάθουν οι νέοι και θα θυμηθούν οι παλιοί.

[Airness]

Χρυσή επέτειος για τον Ολυμπιακό, o οποίος πριν από 13 χρόνια στην Ρώμη πάτησε στο πρώτο σκαλί της Ευρώπης διδάσκοντας σε όλους την έννοια του ολοκληρωτικού μπάσκετ.

[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]

[Faithful]

Σαν σήμερα (11/11), πριν από 16 χρόνια έφυγε από την ζωή ο Βασίλης Δουρίδας, γνωστός και ως Ατίλιο. Το RedPlanet.gr τιμάει έναν από τους μεγαλύτερους Ολυμπιακούς...

[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]

[Haris1984]

γεια σου ρε Ατιλιο..!

[pandragon]

Μην χάσετε απόψε, στο [Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]
24:00-03:00 RED WAR ROCKER7
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΤΤΙΛΙΟ

[ANDREASPROEDROS]

Δειτε το βιντεο-αφιερωμα στον Νικο Γοδα που εκτελεστηκε με τη φανελα του Ολυμπιακου.


[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]

[ANDREASPROEDROS]

To μεγαλείο του Συμεωνίδη
[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]

Χριστούγεννα του ’43, ο Θεολόγος Συμεωνίδης αστοχούσε επίτηδες σε πέναλτι σε ματς με τον Παναθηναϊκό, επειδή οι Πράσινοι απειλούσαν με αποχώρηση! Ασύγκριτο «ερυθρόλευκο» μεγαλείο...

Συνέχεια από το προηγούμενο...
Η Νίκολσον, η Βίνερ, η Ουίπεστ... Τα τρία ματς που έδωσε προπολεμικά ο Ολυμπιακός ανήμερα Χριστούγεννα είχαν το χαρακτήρα του «διεθνούς». Έτσι όρισε η μοίρα να έχει και το τελευταίο συνολικά. Το ’59, στο επιβλητικό 3-0 επί της Βοϊβοντίνα (Σιδέρης, Γκαβέτσος, Κ. Παπάζογλου) για το Κύπελλο Χριστουγέννων. Μία απ’ τις πλέον εμβληματικές διοργανώσεις (μαζί με το Κύπελλο Πάσχα) που γνώρισε ο τόπος, απ’ τη... σέντρα του ’43, μέχρι την αυλαία του (λόγω ρήξης – διάλυσης του ΠΟΚ) στα πρώτα χιλιόμετρα της Α’ Εθνικής (αρχές δεκαετίες ’60).
Κύπελλο Χριστουγέννων
Πέραν του θριάμβου επί της Βοϊβοντίνα -η οποία, παρεμπιπτόντως, σ’ ένα από τα υπόλοιπα ματς που έδωσε στο πλαίσιο του τουρνουά κέρασε μια μεγαλόπρεπη «οκτάρα» τον Παναθηναϊκό (!)- το πρόγραμμα του Κυπέλλου Χριστουγέννων «έβγαλε» άλλα οκτώ ματς του Ολυμπιακού στις 25 Δεκεμβρίου. Απ’ το μεταγενέστερο και προς τα πίσω, αυτά:
1958:Ολυμπιακός – ΑΕΚ 4-2 (Υφαντής 2, Ποσειδών, Χριστοφίδης – Αργυρόπουλος, Ξανθόπουλος αυτ.)
1957:Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 1-1 (Γκαβέτσος – Σοφιανός).
1956:Ολυμπιακός – ΑΕΚ 1-1 (Ψύχος – Πανάκης).
1955:Ολυμπιακός – ΑΕΚ 2-0 (Δαρίβας, Υφαντής).
1950: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 2-0 (Πετσανάς, Τσιτούρας).
1949: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 1-1 (Χατζηνικολάου – Αποστολόπουλος).
1946: ΑΕΚ – Ολυμπιακός 3-0 (Χατζηβαρδέας, Ξένος, Μαρόπουλος).
Καιτοόγδοο; Special report…
«Πεντάρα» κατακέφαλα
Δεκέμβρης του ’43... Η χώρα παλεύει ακόμη με τις δίνες του Πολέμου και η Ένωση Ελλήνων Αθλητών (ένας «οργανισμός» που είχε δημιουργηθεί από ανθρώπους του αθλητισμού πρωτίστως για τη στήριξη των αθλητών –π.χ. φυματικών- στους δύσκολους καιρούς), ενώνει τις δυνάμεις της με την ΕΠΟ και συνδιοργανώνουν στην Καισαριανή το πρώτο Κύπελλο Χριστουγέννων που έγινε ποτέ στο Λεκανοπέδιο. Πρώτο ματς, 25 του μήνα, ντέρμπι «αιωνίων». Ντέρμπι... Τρόπος του λέγειν, περίπατος! Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 5-2 με δύο γκολ του Βάζου (25’, 85’) κι από ένα των Γ. Χέλμη (44’), Βαγιακάκου (70’) και Συμεωνίδη (88’).
Ο... νάνος και ο γίγαντας!
Βεβαίως, θρίαμβος. Πέρα, ωστόσο, απ’ την «πεντάρα» υπήρξε ένα άλλο περιστατικό σ’ εκείνον τον αγώνα, που απογείωσε το «ερυθρόλευκο» μεγαλείο, κάνοντας τους Τρίφυλλους να μοιάζουνε με... νάνους! Συνέβη στο 63’. Το ματς στο 2-2 (είχε ισοφαρίσει προσωρινά με δύο γκολ ο Πετσανάς) και ο Ολυμπιακός κερδίζει πέναλτι. Ε, ο κακός χαμός που έγινε απ’ τους Παναθηναϊκούς, δε λέγεται. Ώσπου, μέσ’ τον πανικό, λένε και το απίθανο και εμμέσως εκβιαστικό: «Θα αποχωρήσουμε»! Η αντίδραση του Ολυμπιακού; Αν και είχε μόλις χάσει προβάδισμα δύο τερμάτων, αν κι «έπαιζε» να του κοστίσει τη νίκη, έχασε το πέναλτι επίτηδες! Αουτ! Για να συνεχιστεί το ματς και να μη χάσει την ευκαιρία ο κόσμος που έτρεξε στη Λεωφόρο να ξεχαστεί μια στάλα απ’ τις σκοτούρες του Πολέμου! Σε ταπεινά ελληνικά, το λέν’ «ανωτερότητα». Στης... πιάτσας, «ξεμπρόστιασμα»!
Ο «Ζίντελαρ» του Θρύλου
Την ιστορική απόφαση εκτέλεσε ο μεγάλος Θεολόγος Συμεωνίδης (φωτό – δεύτερος από δεξιά). Αυτός, ο Ράγκος και ο Βάζος, η επική επιθετική τριάδα Ολυμπιακού και Εθνικής (11 φορές διεθνής, 4 γκολ) της δεκαετίας του ’30. «Ζίντελαρ» τον φώναζαν. Απ’ το όνομα του μεγάλου (προπολεμικού) Αυστριακού, βεβαίως μέσα στους πέντε καλύτερους παίκτες παγκοσμίως, εκείνο τον καιρό.
Κύριο λόγος, η εκπληκτική τεχνική του Θεολόγου, που... τον θύμιζε. Καλλιτέχνης, ποδόσφαιρο – βελούδο. Αλλά κι ένα πόδι, σκέτο «σίδερο».
Σμυρνιός στη σκούφια, η καταστροφή τον βρήκε 12 χρονών (γεν. 1910 – απεβίωσε το ‘69). Καράβι, ξενιτιά και νέα πατρίδα, η Κοκκινιά. Ποδόσφαιρο πρωτόπαιξε αμέσως, στα δεύτερα του Πειραϊκού. Το ’25 εντάχτηκε στον Φαληρικό Σύνδεσμο και στα 17 του κατέληξε στην Αμυνα της Νίκαιας (εκεί έγινε γνωστός και πρωτοχρίστηκε διεθνής), απ’ όπου και τον πήρε ο Ολυμπιακός στα τέλη του ’32 (και μέχρι το ’46, που εγκατέλειψε).
Άλλες δύο φορές...
Και κάτι τελευταίο: μισό χρόνο μετά, τον Απρίλη του ’44 (2-2, Κύπελλο Πάσχα) ο Ολυμπιακός θα ξανάχανε πέναλτι επίτηδες σε ματς με τον Παναθηναϊκό, πάλι λόγω της γκρίνιας των... αιώνιων! Στο 5’, με τον Βάζο να... κάνει πάσα στον (τερματοφύλακα) Μαθιό. Και το ‘χε κάνει και νωρίτερα, τον Ιούλιο του ’39 σ’ έναν (φιλικό) αγώνα με τον Αρη (4-0), πάλι με τον Συμεωνίδη (άουτ)! Η διαφορά; Σε τούτη την περίπτωση δεν... γκρίνιαξε κανείς. Το αποφάσισαν μόνοι τους οι Ερυθρόλευκοι, επειδή η απόφαση του διαιτητή Χατζόπουλου ήταν, λέει, άδικη! Για τους Θεσσαλονικείς! Δεν γίνεται κανένας «Θρύλος» δίχως λόγο...

[BrazHlias]

ωραιος αντρεα, συνεχισε να τα ποσταρεις αυτα τα θεματα. πραγματικα συγκινητικες ιστοριες που αποδεικνυουν τι ειναι στην πραγματικοτητα ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. ουτε τα πρωταθληματα, ουτε τα εκατομμυρια που σκορπανε οι παραγωντες. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ειναι αυτη η μαγκια, η ψυχη, το σθενος και η υπερηφανεια.

[ANDREASPROEDROS]

Ενας πραγματικός ΘΡΥΛΟΣ!!!

Ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, το σύμβολο της ιστορίας του Ολυμπιακού, απεβίωσε την Τρίτη (30/12) σε ηλικία 101 ετών. Αλήθεια πόσοι ήταν αυτοί, που δυο χρόνια μετά θυμήθηκαν τον κυρ Αχιλλέα; Οι δημοσιογραφάρες που το παίζουν και Ολυμπιακάρες έκαναν τον κόπο να γράψουν λίγες γραμμές στη μνήμη ενός πραγματικού ΘΡΥΛΟΥ;
Ενός ανθρώπου που λίγο πριν πεθάνει έκανε μια συμβολική κίνηση. Ανανέωσε την εγγραφή του στα μητρώα Μελών του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ Σ.Φ.Π. για 100 χρόνια, ο ζωντανός Θρύλος του πειραϊκού Συνδέσμου. Ρωτήθηκε για πιο λόγο ανανέωσε την εγγραφή του, ως Μέλος του Ολυμπιακού για 100 ακόμη χρόνια. Στεκόταν στην μπαλκονόπορτα του δωματίου όπου νοσηλευόταν σε θεραπευτήριο στην Πλατεία Αλεξάνδρας. Αυθόρμητα το κεφάλι του, γύρισε δεξιά. Προς, τα γραφεία του Ολυμπιακού που βρίσκονταν σχεδόν απέναντι. Κοίταξε για λίγο τις σημαίες του Συνδέσμου που κυματίζαν και απάντησε: "Ο Ολυμπιακός για εμένα σημαίνει ζωή. Ο Ολυμπιακός είναι μέρος της οικογένειάς μου. Μου έδωσε πολλά. Πιστεύω ότι πρόσφερα και πολλά. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι, να είμαι παντοτινό Μέλος του Ολυμπιακού μας. Στη δική μας εποχή ήταν δύσκολο έως ακατόρθωτο να γίνεις Μέλος του Συνδέσμου. Μόνο 99 μέλη μπορούσαν να γραφτούν. Ποτέ δεν... γινόντουσαν 100. Οι 99 "λόρδοι", όπως τους έλεγα. Θέλαμε να γίνουμε μέλη και δεν μπορούσαμε. Και τώρα ο Σωκράτης Κόκκαλης έδωσε τη δυνατότητα σε όλους τους φιλάθλους μας να αποκτούν τον τίτλο τιμής. Μέλος του Ολυμπιακού. Ήμουν από την αρχή υποστηρικτής αυτής της προσπάθειας. Ολυμπιακός δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο. Είναι και τα άλλα μας αθλήματα, τα οποία έχουν ανάγκη τη στήριξη όλων μας. Και ως Μέλη του Ολυμπιακού μπορούμε να είμαστε συμμέτοχοι στην προσπάθεια των ερασιτεχνών αθλητών μας να συνεχίσουν να φέρνουν τίτλους και διακρίσεις".

Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο "Χρυσός Θρύλος. 1925-1997, 72 ΧΡΟΝΙΑ ΔΟΞΑΣ"...

"Το 1929 ο Ολυμπιακός στερήθηκε τις υπηρεσίες του Γιάννη Ανδριανόπουλου, που αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Αντιστάθμισμα σε αυτή την απώλεια, υπήρξε ο ερχομός του Αχιλλέα Γραμματικόπουλου. Ο πλέον πολυσυζητημένος τερματοφύλακας της προπολεμικής εποχής γεννήθηκε το 1907 και φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα του Ολυμπιακού στις 4 Νοεμβρίου του 1928. Δύο χρόνια αργότερα εκτόπισε τον μόνιμο φρουρό της ερυθρόλευκης εστίας, Κώστα Κλειδουχάκη. Ο ανεπανάληπτος Αχιλλέας αγωνίστηκε για τελευταία φορά στις 4 Φεβρουαρίου του 1944 σε ένα φιλικό ματς της αναπληρωματικής ενδεκάδα του Ολυμπιακού, που νίκησε το Γουδί με 5-1. Ουσιαστικά, όμως, είχε μπει στο περιθώριο από το 1939. Ο Γραμματικόπουλος θεωρήθηκε εφάμιλλος του Γιάμαλη στην αρχή και του Ρίμπα στη συνέχεια. Μάλιστα, πολλοί λένε ότι υπήρξε ο κορυφαίος γκολκίπερ της Ελλάδας στην περίοδο 1923-40, κι αν είχε επιδοθεί με μεγαλύτερο ζήλο ή περισσότερη σοβαρότητα στο ποδόσφαιρο, ίσως να γινόταν ένα φαινόμενο στο πόστο του.
Μεταξύ των θαυμαστών του ήταν ο Μήτσος Μπαλτάσης και ο τότε προπονητής του Παναθηναϊκού από την Ουγγαρία, Κίνσλερ. Ριψοκίνδυνος, θεαματικός και πανέξυπνος τερματοφύλακας, βαφτίστηκε από τους φιλάθλους της εποχής του με το παρατσούκλι Ζαμόρα. Ετσι ονομαζόταν ο διασημότερος -μαζί με τον Γιασίν- τερματοφύλακας όλων των εποχών, που τον καιρό εκείνο έπαιζε στην Μπαρτσελόνα και έπειτα στην Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Αχιλλέας που αργότερα έγινε και επιτυχημένος διαιτητής, ήταν αγαπητός σε φίλους και αντιπάλους, γιατί ξέχωρα από το γνωστό νταηλίκι του, ήταν καλόκαρδος και εύθυμος τύπος. Με το ανεξάντλητο κέφι και το πηγαίο του χιούμορ, ψυχαγωγούσε τότε όλες τις αποστολές του Ολυμπιακού και της Εθνικής (5 φορές διεθνής)".
Η αίθουσα συνεντεύξεων και παρουσιάσεων στο Καραϊσκάκη έχει πάρει το όνομα του Αχιλλέα Γραμματικόπουλου, ο οποίος ήταν το μεγαλύτερο σε ηλικία μέλος του Ολυμπιακού και ιδιαίτερα αγαπητός στην ολυμπιακή οικογένεια.
Οι τίτλοι του - όλοι με τον Ολυμπιακό:
Πρωταθλήματα Ελλάδας: 1931,1932,1933,1934,1936,1937 και 1938
Πρωταθλήματα Πειραιά :1929,1930,1931,1934,1937,1938 και 1940

Ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος γεννήθηκε το 1908 στον Πειραιά και ξεκίνησε τον αθλητισμό σε ηλικία 8 ετών ως αθλητής του στίβου και συγκεκριμένα της αναρρίχησης επί κάλω, στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Ποδόσφαιρο πρωτόπαιξε στον Αήττητο ο οποίος μετονομάστηκε σε Αρη Πλατείας Αλεξάνδρας και το 1926 μεταπήδησε στον Ολυμπιακό, όπου παρέμεινε ως το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας το 1944.
Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο του "Αθλητικού Χρόνου", δημοσιευμένο στις 12 Σεπτεμβρίου του 1934: "Τερματοφύλαξ μεγάλης κλάσεως, ο αίλουρος των πειραϊκών δικτύων. Σταθερός στις αποκρούσεις του και αποτελεσματικός στις επεμβάσεις του. Τολμηρός όσον ουδείς άλλος γκολκίπερ στο Πανελλήνιον".

1931: Μέσα σε τσουχτερό κρύο και πολλή λάσπη από τη βροχή γίνεται ο διεθνής φιλικός αγώνας εναντίον της αυστριακής πρωταθλήτριας Βάκερ. Ο Αχιλλέας δέχεται καταιγισμό σουτ, τινάζεται δεξιά και αριστερά μέσα στο βούρκο της εστίας, γίνεται ένα με τη λάσπη, παίζει μόνος του όλη την επίθεση των αυστριακών. Κατάκοπος από την υπερπροσπάθεια "υποκύπτει" στο 83ο λεπτό. Εκείνο ήταν το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του.
1934: Στο παιχνίδι Ιταλίας - Ελλάδας 4-0 για τα προκριματικά του Παγκοσμίου κυπέλλου στο Μιλάνο πραγματοποίησε δεκάδες αποκρούσεις σε σουτ των Μεάτσα και Φερράρι. Μετά τη λήξη τον ζήτησαν οι άνθρωποι της Αμπροζιάνα (Ίντερ), εντυπωσιασμένοι από την απόδοσή του. Ο Γραμματικόπουλος αμέσως αποδέχτηκε. Έπεσαν πάνω του οι συμπαίκτες του, θυμίζοντάς του τη ρετσίνα, το ρωμέικο φιλότιμο, τα κορίτσια, ακόμη και την... Ακρόπολη. Ο Αχιλλέας λύγισε, συγκινήθηκε... μπήκε στο πλοίο και επέστρεψε στον Πειραιά.

"Oλη μου η ζωή είναι ο Ολυμπιακός και όταν θα κλείσω τα μάτια μου, θέλω να λένε όλοι ο κυρ Αχιλλέας, η Ολυμπιακάρα. Αυτά που πέρασα όλα αυτά τα χρόνια στο σύλλογο με κρατάνε στη ζωή και μου δίνουν αναπνοή", είχε δηλώσει συγκινημένος στα γενέθλιά του, τον Μάιο του 2007.

Να είσαι καλά κυρ Αχιλλέα εκεί ψηλά και δεν θα σε ξεχασούμε ποτέ. Θα είσαι για πάντα ο ΘΡΥΛΟΣ, του Θρύλου μας!!!

Υ.Γ Το εξαιρετικο αυτο κειμενο εχει γραφτει απο τον sotosg7,μελος του φορουμ του www.thrylos-fans.net
Τον ευχαριστω ειλικρινα παρα πολυ.

[ANDREASPROEDROS]

Μία δεκαετία «κόκκινοι» ήρωες

Δέκα από τις πλέον αναγνωρίσιμες αθλητικές φιγούρες του Ολυμπιακού αρθρογράφησαν στον «ΓΑΥΡΟ» για τη δεκαετία που πέρασε, από το 2001 έως το 2010, που ήταν και από τις πιο μεστές και επιτυχημένες στην ιστορία των «ερυθρόλευκων».

Οι επιτυχίες ομάδων και αθλητών έγιναν κανόνας την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα (2001-10) για τον Ολυμπιακό, που έγινε πομπός και δέκτης: Επεμπε τους αθλητές του προς όφελος όλης της Ελλάδας, η οποία πανηγύριζε ολυμπιακά μετάλλια και θεαματικές επιτυχίες. Και δεχόταν τους μεγάλους πρωταγωνιστές, οι οποίοι ήθελαν να παίζουν στον κορυφαίο ελληνικό σύλλογο.
Ο Ντανιέλε Ρίτσι θυμάται την ομάδα που έφθασε στο final 4 το 2001 και στον τελικό του Champions League βόλεϊ το 2002, ενώ ο Αντώνης Τσακιρόπουλος αναμοχλεύει τις αναμνήσεις από το τρόπαιο του Τop Teams Cup το 2005 και ο Δημήτρης Τζούριτς μιλά για το νταμπλ του 2009. Ο Αντώνης Βλοντάκης αναφέρεται στην ομάδα πόλο που τρέλανε την Ευρώπη, φθάνοντας στον τελικό το 2001 και κατακτώντας την Ευρωλίγκα το 2002. Χρυσοπηγή Δεβετζή, Κώστας Κεντέρης, Κατερίνα Θάνου, Φανή Χαλκιά και Περικλής Ιακωβάκης έχουν αφήσει για παρακαταθήκη τα χρυσά και «ερυθρόλευκα» έτη τους στα ταρτάν όλου του κόσμου. Ο Σπύρος Γιαννιώτης μνημονεύει μερικές από τις σπουδαίες στιγμές του στην πισίνα και την ανοικτή θάλασσα, ενώ ο Βασίλης Πολύμερος ξαναγράφει την ιστορία του, που έφερε την κωπηλασία στο φως. Τέλος, η Αλκηστη Αβραμίδου μάς αφήνει ένα σημείωμα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος της ομάδας πόλο Γυναικών το 2009.

ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗΣ: Οι επιτυχίες, το ασημένιο στη Ρώμη, η ανοικτή θάλασσα και ο Τσικλητήρας

Το ασημένιο μετάλλιο στα 5χλμ. ανοικτής θάλασσας, στο Παγκόσμιο της Ρώμης ήταν εντυπωσιακό, αφού δεν ήμουν και στην καλύτερη κατάσταση. Από τα 3,5χλμ. και μετά, όμως, ένιωσα άλλον αέρα. Στην τελευταία χεριά κατέκτησα το ασημένιο μετάλλιο, κάτι που ήταν πολύ δύσκολο και μετά, με πόνο και κούραση, κατάφερα να πάρω μία πολύ καλή θέση στο δεκάρι (έκτη). Το 2010 ήρθε η μεγάλη επιτυχία του Ευρωπαϊκού, το χρυσό στην ομαδική κολύμβηση με διαφορά 56 δευτερολέπτων, κάτι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει και το χάλκινο μετάλλιο στα 5χλμ. Ανδρών. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 μπήκα σε τελικούς δύο αγωνισμάτων, κάτι που είχε κάνει μόνο ο Τσικλητήρας. Από το Πεκίνο θα θυμάμαι το 14:53.32 στα 1.500μ. ελεύθερο. Ηταν στη 15άδα των καλύτερων χρόνων όλων των εποχών.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΟΣ: Κορύφωση στο Πεκίνο


Η πιο σημαντική στιγμή ήταν το μετάλλιο του 2004, το πρώτο στην κωπηλασία για την Ελλάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Από τότε, επειδή πάρα πολλοί Ελληνες παρακολούθησαν το άθλημά μας, συνειδητοποίησαν ότι υπάρχει η κωπηλασία και μπορεί να φέρει μετάλλια. Η προσοχή και του κόσμου και των ΜΜΕ στράφηκε στο άθλημά μας. Η τετραετία που ακολούθησε μετά το 2004 ήταν γεμάτη επιτυχίες και μετάλλια σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και για μένα η κορύφωση της προσπάθειάς μου ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008. Κατέκτησα το ασημένιο μετάλλιο, μία θέση πάνω από τη διοργάνωση της Αθήνας.

ΑΛΚΗΣΤΗ ΑΒΡΑΜΙΔΟΥ: Με πάθος, πείσμα, θέληση

Από τον τελευταίο από τους τελικούς (πέμπτο) της Α1 κόντρα στη Βουλιαγμένη, που ήταν το πιο σημαντικό παιχνίδι της σεζόν 2008-09, είναι αλήθεια ότι δεν θυμάμαι πολλά απ’ όλη τη διάρκεια. Αλλά τα τελευταία λεπτά έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Χάναμε 9-8 και κερδίζοντας επίθεση με παίκτρια παραπάνω, η Φιλιώ Μανωλιουδάκη ισοφάρισε και πανηγύρισε αναλόγως. Το τελευταίο λεπτό του παιχνιδιού σκόραρα από τέλεια πάσα της Σταυρούλας Αντωνάκου και νικήσαμε στο παιχνίδι. Επίσης θυμάμαι και την κραυγή που έβγαλαν από τον πάγκο οι συμπαίκτριές μου και ο προπονητής μου. Παρ’ όλες τις δυσκολίες όλης της χρονιάς, με πάθος, πείσμα, θέληση καταφέραμε να πάρουμε για τον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα του 2009.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΑΝΟΥ: Κορωνίδα οι Ολυμπιακοί

Νομίζω ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας ήταν η συγκυρία που έβγαλε μαζεμένους σπουδαίους αθλητές. Κεντέρης, Χαλκιά, Ιακωβάκης, Μιρέλα Μανιάνι… Συγκεντρώθηκαν πολλοί χορηγοί και η πολιτεία έδωσε χρήματα για να βοηθήσει τους αθλητές. Ο Ολυμπιακός είχε το ένστικτο, μπορούμε να πούμε, να προσελκύσει όλους αυτούς τους σπουδαίους αθλητές. Οσον αφορά σε εμένα, μετά τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ έδειξα σταθερότητα και θυμάμαι φίλους να μου λένε ότι, όποτε έτρεχα, ήταν σίγουροι ότι θα βρίσκομαι στο βάθρο. Το 2001, στο Παγκόσμιο του Εντμοντον, νίκησε η Πιντούσεβιτς, αλλά αποδείχθηκε πυροτέχνημα. Την επόμενη χρονιά εγώ ήμουν παρούσα και κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μονάχου.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΛΟΝΤΑΚΗΣ: Σαν Άντρες απέναντι σε Εφήβους

Οι δύο ευρωπαϊκοί τελικοί όπου ευτύχησα να αγωνιστώ, το 2001 και το 2002, παρότι δεν είχαν την ίδια ευτυχή κατάληξη, σημάδεψαν την καριέρα μου. Αφενός το 2001 μπορεί να μην καταφέραμε να πιάσουμε την κορυφή, όμως δεν μπορώ να ξεχάσω την άβγαλτη τότε ομάδα του Ολυμπιακού, στο ντεμπούτο σε ένα final 4, που ουσιαστικά εκείνη τη χρονιά κέρδισε την αναγνώριση και τον σεβασμό όλης της Ευρώπης, για το πάθος και την αυταπάρνηση που έδειξε στον ημιτελικό και κυρίως στον τελικό. Το απόγειο της αθλητικής μου καριέρας σε συλλογικό επίπεδο ήταν το 2002, που με την απόδοση που έπιασε τότε ο Ολυμπιακός, ήταν σαν να βλέπαμε παιχνίδια ανδρικής ομάδας κόντρα σε εφηβικές. Η κατάκτηση της Ευρωλίγκας (9-7 τη Χόνβεντ στον τελικό) είναι ασύγκριτη στιγμή. Αυτή η ομάδα του Ολυμπιακού νομίζω ότι ήταν διαλεγμένη προσεκτικά, με παίκτες από την αφρόκρεμα του ελληνικού πόλο, οι οποίοι είχαν γράψει ή έγραψαν ιστορία στο πόλο.

ΝΤΑΝΙΕΛΕ ΡΙΤΣΙ: Είχε ξεχωριστή αξία

Φτάσαμε δύο φορές σε final 4 και στο Οπόλε πήγαμε στον τελικό. Το χαρήκαμε πολύ. Να πετυχαίνεις κάτι τέτοιο με ελληνική ομάδα έχει άλλη αξία απ’ ό,τι να το κάνεις, παραδείγματος χάριν, με τη Σίσλεϊ. Είμαι σίγουρος ότι αν το final 4 είχε γίνει στην Ελλάδα θα είχαμε πάρει το Champions League. Θυμάμαι τα πάντα από την Πολωνία. Και τους πάντες. Ζελιάσκοφ, Γκιούρδας, Τσακιρόπουλος, Χριστοφιδέλης, Ντράγκοβιτς, Θεοδωρίδης. Οι δύο τελευταίοι ήταν μεγάλες προσωπικότητες. Δεν ήταν βασικοί, αλλά έπαιζαν μεγάλο ρόλο στην ομάδα. Ελπίζω ότι θα ξαναζήσω τέτοιες στιγμές.

ΑΝΤΩΝΗΣ TΣΑΚΙΡΟΠΟΥΛΟΣ: Ενα σκαλί πιο πάνω ο Θρύλος

Αυτό που μου έχει μείνει από το Top Teams Cup είναι ότι παίζαμε σε κατάμεστο γήπεδο. Ηταν εκπληκτική η ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ και από τις λίγες φορές που το νιώθεις αυτό κατά τη διάρκεια της καριέρας σου. Είχα την χαρά να είμαι και στον πρώτο τίτλο, το 1996. Αυτές οι στιγμές έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου. Ημασταν μία πολύ δεμένη ομάδα, αφού οι Ελληνες, που βρίσκονταν στον Ολυμπιακό τα τελευταία δέκα χρόνια, αποτελούσαν τον βασικό κορμό. Η ποιότητα που είχαμε ανέβαζε το επίπεδο. Πάντα υπήρχαν δυνατές ομάδες, αλλά ο Ολυμπιακός ήταν ένα σκαλί πιο πάνω και γι’ αυτό είχε συχνή παρουσία σε final 4 και τελικούς.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΟΥΡΙΤΣ: Βάλαμε τέλος στα πέτρινα χρόνια

Ημουν από τους 12 τυχερούς που έζησαν τις όμορφες στιγμές της κατάκτησης του κυπέλλου και του πρωταθλήματος. Μόνο εγώ έχω μείνει από εκείνη την ομάδα. Δεν ήταν τυχαίο που επιστρέψαμε στις επιτυχίες, το αξίζαμε. Ο τελικός του κυπέλλου ήταν λίγο πιο έντονος γιατί ήταν ο πρώτος τίτλος μου με τον Ολυμπιακό. Μετά κατακτήσαμε και το πρωτάθλημα, πάλι απέναντι στον Παναθηναϊκό και βάλαμε τέλος στα πέτρινα χρόνια του βόλεϊ. Δεν περίμενα μάλιστα ότι θα ήμουν ο MVP της Α1 στην πρώτη σεζόν μου ως βασικός.

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Το παγκόσμιο Fair Play

Στη δεκαετία 2001-10 κέρδισα πέντε μετάλλια σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, ήμουν δύο φορές πρώτος στην παγκόσμια κατάταξη, ενώ πήρα και δύο μετάλλια σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ισάξιο κατόρθωμα είναι το γεγονός ότι δεν γίνεται να θυμηθώ πόσες πρωτιές σε Εurolymp έχω πάρει. Αλλά το σημαντικότερο επίτευγμα ήταν το παγκόσμιο βραβείο Fair Play το 2003, μία βράβευση που ήρθε μετά από ομόφωνη απόφαση των Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, Ζακ Ρογκ, Σεπ Μπλάτερ και Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς.

ΠΗΓΗ ΔΕΒΕΤΖΗ: Οι δύο θρίαμβοι στους Ολυμπιακούς

Η πιο σημαντική διάκριση για μένα ήταν το 2004 (2η στο τριπλούν), επειδή ήταν οι πρώτοι μου Ολυμπιακοί Αγώνες και έγιναν στη χώρα μου, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω την πορεία μου μετά το 2004 και έως το 2008. Το κλίμα ήταν καταπληκτικό, περιμέναμε πώς και πώς όλοι τη διάκριση, κοντά στους δικούς μας ανθρώπους. Εμένα δεν με γνώριζαν πολύ καλά, από το 2002 και μετά άρχισα να βγαίνω στο εξωτερικό. Στο Πεκίνο, “χάλκινη”, ένιωθα λίγο πιο μόνη, αν και ήταν καταπληκτική διοργάνωση για μένα. Τότε είπα ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρέπει να γίνονται πάντα στην Ελλάδα.

[ANDREASPROEDROS]

ΝΙΚΟΣ ΓΟΔΑΣ:Mικρασιάτης, κομμουνιστής και Ολυμπιακός

Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε τη ζωή τους με τη βελόνα βυθισμένη στο ΚΟΚΚΙΝΟ...
Άνθρωποι που ζούνε κάθε δευτερόλεπτο μ' όλα τους τα κύτταρα,
μ΄ένα πάθος αστείρευτο.

Ένας απο αυτούς ήταν και ο Νίκος Γόδας...

Στο «Ώσπου να ξημερώσει» η περιγραφή είναι τρομακτική: «…Ο ήλιος σκάει πίσω απ’ τα βουνά και δε ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνισαν απ’ το αίμα, ή ο ήλιος; Η οικογένεια του Νίκου Γόδα μου μετέφερε τα λόγια του σε κάποιο απ’ τα γράμματά του σε ανύποπτο χρόνο, αφού η εκτέλεση ανακοινωνόταν πάντα στον μελλοθάνατο το τελευταίο βράδυ: Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου. Αν κάνετε γιο, να του δώσετε τ’ όνομά μου. Κι ο αδελφός του Δημήτρης ονόμασε την κόρη του Νίκη».

[Dr.Red]

Alexandris VS Liverpool




Xμμμμμ...........