
Αρχική Δημοσίευση από
giorgossiderie
Αυτό το μάτς που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ήταν το 0-1 στη λεωφόρο. Μικρό παιδάκι μέσα σε παναθηναικούς κρατώντας σφιχτά τα κάγκελα, ούρλιαζα ασταμάτητα, τις περισσότερες φορές άναρθρα. Θυμάμαι το Χούλιο να σκάει μια απίστευτη ντρίπλα στο Γονιό και να τον ξαπλώνει στο χόρτο και να κάνει μια γλυκιά σεντρίτσα προς την περιοχή. Προς την μπάλα έφυγαν ο Ρομαίν και ο Κωνσταντίνου. Ο Ρομαίν την τσίμπησε απλά, με πλάτη στο τέρμα, με την Ολύμπια ψυχραιμία του και την πέρασε πάνω από τον Κωνσταντίνου στα δίχτυα. Οι φωνή μου έκλεισε. Αισθανόμουνα ότι θα πέθαινα. Ήθελα να σπάσω τα κάγκελα και να μπώ να πανηγυρίσω με τους αγαπημένους μου ήρωες.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο παο μας έκλεισε στο μισό γήπεδο. Ευτυχώς γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω τη συγκλονιστικότερη ποδοσφαιρική εμπειρία της ζωής μου. Το μεγαλύτερο τερματοφύλακα -μακράν - που έβγαλε το Ελληνικό ποδόσφαιρο.
Έλα Τάκη, Μπράβο Μπούλη, Κελέσαρε σκίστους.... Είδα το φοβερό εκείνο σούτ του Αντωνιάδη live και κλείδωσα την εικόνα στη μνήμη και την καρδιά μου. Όλα σε μια στιγμή ... σούτ και απόκρουση. Μου φάνηκε ότι ο Μπούλης πέταξε. Και πέταξε στ΄αλήθεια. Δεν έχω ξαναδεί τη φάση πουθενά από τότε, δεν ξέρω άν υπάρχει σε βίντεο. Ο Τάκης ήταν ο ήρωας του αγώνα. Σε κάποια στιγμή μάζεψε τη μπάλα κοντα στο κάγκελο. Άπλωσα το χέρι μου φωνάζοντας με όλη τη δύναμη που μου έιχε μείνει Πάνο... Πάνο. Εκείνος μου έδωσε το χέρι του χαμογελώντας... Ήταν το πέρασμα μου στην Αθανασία....
Bookmarks