2 27 1234561222 ...
21 40 529

:

  1. #21
     avatar   xpander09
    05-11-2006

    66
    Thanks
    2
    '' 0 0
    Ignore User

    συγχαρητηρια φιλε...δεν ξερω τι αλλο να πω..μπραβο!!!
    keep your friends close..keep your enemies..closer!

  2. #22
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Kύπελλο Eορτών 1959
    Δύο ευχάριστες και μία δυσάρεστη έκπληξη έκρυβε η τελευταία γιορτινή εβδομάδα (Χριστούγεννα - Πρωτοχρονιά) του 1959 για τους τρεις μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους, που είχαν μετακαλέσει (όπως γινόταν κάθε χρόνο) την τότε πρωταθλήτρια Γιουγκοσλαβίας Βοϊβοντίνα για το Κύπελλο των εορτών. Σ' αυτό το τουρνουά, ο Ολυμπιακός και η AEK νίκησαν θριαμβευτικά τη γιουγκοσλαβική ομάδα, ενώ ο Παναθηναϊκός υπέστη μία από τις πιο βαριές ήττες της ιστορίας του. Έχασε με 8-3 μέσα στο γήπεδό του. Τότε μάλιστα, αυτό το άσχημο αποτέλεσμα είχε προκαλέσει αίσθηση στο πανελλήνιο φίλαθλο κοινό. Στο Νέο Φάληρο τα Χριστούγεννα ο Ολυμπιακός ήταν υπέροχος, πέτυχε διεθνή θρίαμβο και γέμισε χαρά τους χιλιάδες φιλάθλους του. Τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων ήρθε αναπάντεχα το 8-3, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ήταν μια βαριά ήττα της ομάδας του Παναθηναϊκού, που σκόρπισε λύπη στους οπαδούς του. Ο Παναθηναϊκός σταμάτησε στα 3 γκολ και η Βοϊβοντίνα τράβηξε στα 8. Μία πολύ καλή ανάμνηση ήταν το τρίτο γκολ που έβαλε ο Πανάκης, ύστερα από κτύπημα φάουλ του Νεμπίδη. H Βοϊβοντίνα ­ όπως έγραψε εκείνες τις ημέρες σύσσωμος ο αθλητικός Τύπος ­ ήταν μία από τις τρεις καλύτερες ξένες ομάδες που πέρασαν μεταπολεμικά από την Ελλάδα και άφησαν άριστες εντυπώσεις. Με συρτό και ομαδικό παιχνίδι οι Γιουγκοσλάβοι παίκτες εξουδετέρωσαν τον Αγγελόπουλο (κεντρικό οπισθοφύλακα) και ξετίναξαν όλη την παναθηναϊκή άμυνα. Τα 11 γκολ επιτεύχθηκαν με την ακόλουθη σειρά: 5' και 7' Ράικοβ, 17' Πανάκης, 20' Ντάβαντιτς, 28' Βεσελίνοβιτς, 50' Δομάζος, 58' Πανάκης, 69', 73', 79' Βεσελίνοβιτς, 82' Ίβος. Στον Παναθηναϊκό έπαιξαν οι παίκτες: Μανταλόζης, Τζουνάκος, Αγγελόπουλος, Μανταράκης, Νεμπίδης, Βασιλάκης, Λεμονής, Τζαρέλλας, Δομάζος, Πανάκης, Μαρνάς.
    Στο γήπεδο Καραϊσκάκη, την προηγούμενη ημέρα ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε άριστη εμφάνιση και πέτυχε θρίαμβο 3-0 επί της Βοϊβοντίνα. Έπαιξε με δύναμη και παλμό και καθήλωσε τους Γιουγκοσλάβους μέσα στο λασπωμένο γήπεδο. Είχε προηγηθεί δυνατή βροχή και το γήπεδο Καραϊσκάκη δεν είχε ακόμη χόρτο. Τα γκολ σημείωσαν: Στο 47' ο Γιώργος Σιδέρης, στο 49' ο Σωτήρης Γκαβέτσος και στο 75' ο Κώστας Παπάζογλου. Καλύτεροι παίκτες ήταν ο τερματοφύλακας Σάββας Θεοδωρίδης (που αγωνιζόταν με υψηλό πυρετό), ο Θανάσης Μπέμπης και ο Φίλιππος Τσαντάκης. Ο Ολυμπιακός έπαιξε με τους: Θεοδωρίδη, Ρωσίδη, Στεφανάκο, Τσαντάκη, Πολυχρονίου, Κοτρίδη, K. Παπάζογλου, Σιδέρη, Υφαντή, Μπέμπη, Γκαβέτσο. Ο τρίτος και τελευταίος αγώνας για τη Βοϊβοντίνα δεν είχε ευχάριστη εξέλιξη. Έχασε με σκορ 4-2 από την (μέχρι τότε πρωτοπόρο του Πρωταθλήματος εθνικής κατηγορίας) AEK, στο γήπεδο Νέας Φιλαδελφείας. Τρία γκολ πέτυχε ο Κώστας Νεστορίδης και ένα ο Ανδρέας Σταματιάδης. Τα γκολ των Γιουγκοσλάβων σημείωσαν ο Τόζα Βεσελίνοβιτς και ο Γιόζεφ Τάκατς (ο Βεσελίνοβιτς υπήρξε προπονητής του Ολυμπιακού στη δεκαετία του '80). H AEK χρησιμοποίησε τους εξής ποδοσφαιριστές: Σεραφείδη (Φανη), Αναστασιάδη, Μαρδίτση (Διακάκη), Τσαγκάρη (Βερνέζη), Πολύζο, Παπαποστόλου (Πετρίδη), Εμμανουηλίδη (Αργυρόπουλο), Κανάκη (Σισμάνη), Νεστορίδη, Σταματιάδη, Άμπο (Δεμίρη).

    ---------------------

  3. #23
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Aριστείδης Λούβαρης: Ο γκολκίπερ των ονείρων που τα σκότωσε ο πόλεμος

    [ links. ]
    H θέση του τερματοφύλακα στον Ολυμπιακό, από την ίδρυση του θρυλικού και χιλιοτραγουδισμένου συλλόγου, από το 1926 μέχρι σήμερα, είχε και έχει ξεχωριστή σημασία και σε όλες τις ποδοσφαιρικές περιόδους αποτέλεσε ένα μεγάλο όνειρο για νέους ποδοσφαιριστές κάθε εποχής, που ήθελαν (και θέλουν) να υπερασπισθούν την εστία της πρώτης ελληνικής ομάδας σε τίτλους: Πρωταθλήματα, Κύπελλα και δεκάδες έπαθλα επίσημων διοργανώσεων.
    Από τους προπολεμικούς θρυλικούς τερματοφύλακες Κλειδουχάκη, Γραμματικόπουλο, I. Θεοδωρίδη, Καρνέση, A. Λούβαρη και τους μεταπολεμικούς Κουρουκλάτο, Πολίτη, Καραπατή, Σ. Θεοδωρίδη, Σουλάνδρο, Ζαρίκο, Δελαπόρτα, Τσακνή, Καρανικόλα, Τζανετουλάτο, Φρονιμίδη, Αυγητίδη, Ξαρχάκο, Αραβαντινό, Λιαδέλη, Μυλωνά, Καρυπίδη, Κελεσίδη, Σαργκάνη, Πολέντι, Κόη, Τζώρτζη, Μυλωνά, Πουπάκη, Ράντο, Μολακίδη, φθάσαμε σήμερα στους Ελευθερόπουλο, Γιάννο και Νικοπολίδη. Όλοι αυτοί καθώς και κάποιοι άλλοι, στη μακρά ιστορία του «θρύλου» πρόσφεραν τις δυνάμεις τους στην ομάδα με τους περισσότερους τίτλους στην Ελλάδα. Αξίζει όμως να σταθούμε σήμερα σε έναν ιστορικό τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, τον Αριστείδη Λούβαρη, που σταδιοδρόμησε στους «ερυθρόλευκους» στην πιο δύσκολη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής (και σε προέκταση ποδοσφαιρικής) ιστορίας.
    Ο B' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κατοχή και γενικά η τότε ανώμαλη πολιτική περίοδος σκότωσαν τα μεγάλα όνειρα του Αριστείδη Λούβαρη να κάνει μεγάλη καριέρα στον Ολυμπιακό. Αγωνίσθηκε με τη φανέλα Νο1 κάτω από τα «ερυθρόλευκα» δοκάρια αλλά και των Εθνικών Ομάδων Ελλάδας και Ενόπλων από το 1938 έως το 1948. Αν αφαιρεθούν τα κατοχικά χρόνια, ο Λούβαρης έπαιξε γεμάτα 7 χρόνια γκολκίπερ στον Ολυμπιακό και στην Εθνική Ομάδα. Στα πρώτα του ποδοσφαιρικά χρόνια της δεκαετίας του 1930-40 ο Αριστείδης Λούβαρης περιπλανήθηκε σε μικρούς συλλόγους της γειτονιάς του, της ποδοσφαιρομάνας Δραπετσώνας, για να καταλήξει 16 ετών στον Θησέα, από όπου μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό, πραγματοποιώντας έτσι το μεγάλο όνειρο της ζωής του, αφού υπήρξε ο συνεχιστής μιας λαμπρής πορείας τερματοφυλάκων του θρύλου. Πήρε την σκυτάλη από τον τότε μεγάλο διεθνή «ερυθρόλευκο» γκολκίπερ Αχιλλέα Γραμματικόπουλο και φόρεσε τη φανέλα του.
    H εποχή εκείνη όμως από το 1939 έως το 1943 ήταν η πιο μαύρη, αφού κυριαρχούσαν τα τρομερά γεγονότα του πολέμου και της Κατοχής στην Ελλάδα. Ο Αριστείδης Λούβαρης βρισκόταν στη μεγαλύτερη και πιο γόνιμη στιγμή της καριέρας του. Μισούσε τον πόλεμο γιατί, εκτός των άλλων δεινών που συσσώρευσε στην ανθρωπότητα, αιχμαλώτισε και το μεγάλο ταλέντο του. Παρ' όλα αυτά όμως επροπονείτο με τους συμπαίκτες του με κίνδυνο της ζωής του, στα γήπεδα της Καισαριανής, του Πειραιά και της Κοκκινιάς. Το ποδοσφαιρικό του πάθος που κρατούσε πέντε χρόνια εξερράγη σαν ηφαίστειο στα τέλη του 1944, μετά την Απελευθέρωση. Όταν όλα άρχισαν να λειτουργούν δειλά, ο Αριστείδης Λούβαρης έπαιζε μόνιμος γκολκίπερ όχι μόνο στον Ολυμπιακό αλλά και στην Εθνική Ελλάδας (και Ενόπλων) που έδιναν τους πρώτους διεθνείς αγώνες τους με την Αγγλία. Μετά το 1945-46 ο Λούβαρης μεσουρανούσε, ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας και η πρωταθλήτρια Ρουμανίας, Βένους, ζήτησε τη μεταγραφή του, αλλά η εταιρεία πετρελαιοειδών στην οποία αγωνιζόταν ο Λούβαρης δεν του επέτρεψε να φύγει από την Ελλάδα.
    Στις περιόδους 1945-46, 1946-47, 1947-48 και 1948-49, όταν ο Ολυμπιακός κατακτούσε συνεχώς Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδας, ο Αριστείδης Λούβαρης ήταν ο μόνιμος γκολκίπερ του Ολυμπιακού αλλά και της Εθνικής. Υπήρξε 5 φορές διεθνής. Ο Αριστείδης Λούβαρης (πατέρας του Γιώργου Λούβαρη) ζει σήμερα στο Μαρούσι (91 ετών) με τις αναμνήσεις του και παρακολουθεί τους αγώνες του Ολυμπιακού από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.


    ΤΑ ΝΕΑ , 22/01/2005
    ---------------------

  4. #24
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Όταν ο Στέλιος Mπέσης «μάτωνε» για τον Ολυμπιακό

    [ links. ] Σφαδάζει από τους πόνους ο Στέλιος Μπέσης, που έχει τραυματισθεί σοβαρά στο πόδι, από σκληρό μαρκάρισμα του αντιπάλου του Μανώλη Παπάζογλου, οπισθοφύλακα του Εθνικού σ' ένα σκληρό παιχνίδι πρωταθλήματος A' Εθνικής που έληξε ισόπαλο 1-1
    Είναι γεγονός ότι η γενιά των ποδοσφαιριστών της δεκαπενταετίας 1950-1965 υπήρξε πράγματι ηρωική. Στην πλειονότητά τους οι παίκτες αγωνίζονταν για τα ιδανικά του κάθε συλλόγου, για τα χρώματα, για τη φανέλα και «μάτωναν» για όλα αυτά. Έμπαιναν στη μάχη της φωτιάς. Χαρακτηριστική περίπτωση, μια μορφή του πειραϊκού ποδοσφαίρου. Ο αριστερός εξτρέμ του Ολυμπιακού και της Προοδευτικής, Στέλιος Μπέσης. Ένας ποδοσφαιριστής με αγνά αισθήματα και αληθινή αγάπη για την ομάδα του. Ξεκίνησε φτωχόπαιδο από τις αλάνες και τους χωματόδρομους του Κορυδαλλού και το 1955 άρχισε τις προπονήσεις με τους νέους της Προοδευτικής. Ο τεχνικός ηγέτης της ομάδας του Κορυδαλλού, Γιούρκας Σεϊταρίδης, διέκρινε το ταλέντο και τις ικανότητές του και πολύ σύντομα τον προώθησε στην πρώτη ομάδα. Ο Στέλιος Μπέσης έγινε μόνιμο στέλεχος στην τακτική ομάδα, στη θέση τού έξω αριστερά. Ήταν πάντα μαχητής, σπουδαίος στην ντρίμπλα, ταχύτατος και σπουδαίος σουτέρ. Χρησιμοποιούσε και τα δύο πόδια, περισσότερο όμως το αριστερό, με το οποίο είχε σημειώσει τα περισσότερα γκολ στην καριέρα του.
    Με τη βυσσινί φανέλα της Προοδευτικής - την οποίαν τίμησε με τον ηρωισμό του - έφθασε μέχρι την Εθνική Νέων και υπήρξε ο καλύτερος Έλληνας κυνηγός στο διεθνές τουρνουά Νέων της Βιέννης. Οι άριστες εμφανίσεις του Μπέση σε αυτό το ευρωπαϊκό τουρνουά προκάλεσαν θαυμασμό και ο τότε προπονητής των εθνικών μας ομάδων, ο Γάλλος Πολ Μπαρόν, τον κάλεσε στην Εθνική Ανδρών, που προετοιμαζόταν για τους πρώτους δύσκολους αγώνες της με την πανίσχυρη Δυτική Γερμανία, εν όψει των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έγινε το 1962, στη Χιλή.
    Ο Στέλιος, σε αγώνα προετοιμασίας με τη Μεικτή Ρόδου, στη Ρόδο, ήταν ο καλύτερος παίκτης της Εθνικής μας και κατάφερε να γυρίσει το παιχνίδι. Στο α' μέρος οι διεθνείς μας έχαναν 0-2 από την τοπική ομάδα και στο β' ημίχρονο ο Μπέσης με δύο γκολ προσωπικά ισοφάρισε το σκορ 2-2 και στη συνέχεια ο Νεστορίδης πέτυχε τρίτο γκολ και η Εθνική νίκησε τελικά στη Ρόδο. Όμως ο Μπέσης ήταν άτυχος και δεν έκανε την επίσημη εμφάνισή του στο ματς με τη Δυτική Γερμανία, γιατί λίγες μέρες πριν τραυματίσθηκε σοβαρά στο πόδι σε αγώνα της ομάδας του, της Προοδευτικής, με τον Παναμβρακικό στην Άρτα.
    Όσο περνούσαν τα χρόνια η απόδοση του Μπέση ανέβαινε και οι προτάσεις των μεγάλων συλλόγων προς την Προοδευτική ήταν δελεαστικές. Τελικά το 1962, ο Στέλιος Μπέσης υπέγραψε στον Ολυμπιακό. Πρώτη εμφάνισή του με την ερυθρόλευκη φανέλα, στα εγκαίνια του χλοοτάπητα στο γήπεδο Νέας Φιλαδέλφειας, στον διεθνή φιλικό αγώνα Ολυμπιακός - Μπαρτσελόνα: 0-2.
    Με τα χρώματα της νέας του ομάδας διακρίθηκε στη θέση τού έξω αριστερά, αλλά, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος - αν και ήταν φανερό - πολεμήθηκε από μεγαλοπαράγοντες του Ολυμπιακού, λόγω κοινωνικών φρονημάτων. Αντιμετώπιζε έναν διαρκή ψυχολογικό πόλεμο, πράγμα που τον έκανε το 1965 να γυρίσει πάλι στην πρώτη του ομάδα, την Προοδευτική και να τερματίσει εκεί την καριέρα του το 1970.


    ΤΑ ΝΕΑ , 16/04/2005
    ---------------------

  5. #25
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    «Έμπαινε Γιούτσο!»

    [ links. ] Ιπτάμενος ο Νίκος Γιούτσος, μπαίνει στην περιοχή του ΠΑΟΚ, τον Μάρτιο 1965
    Ήταν κάποτε το μεγάλο ατού της επίθεσης του Ολυμπιακού, το ίνδαλμα χιλιάδων φιλάθλων του ιστορικού συλλόγου του Πειραιά, ενώ τον αγαπούσαν οι παίκτες και οι φίλαθλοι των αντίπαλων ομάδων: ο Νίκος Γιούτσος, ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Αέρινος τεχνίτης, ντρίμπλερ, σουτέρ. Οι οπαδοί του Θρύλου, που τον αποθέωναν, είχαν επινοήσει και το περίφημο σύνθημα που ακουγόταν στους αγώνες: «Έμπαινε Γιούτσο!». Ο παίκτης αποκτήθηκε στις αρχές του 1965 από τον Ολυμπιακό, ύστερα από ειδική διαδικασία μέσω του υπουργείου Εξωτερικών. Ήταν παιδί πολιτικών προσφύγων από την Ουγγαρία, όπου μεγάλωσε, και εξελίχθηκε αθόρυβα σε σπουδαίο ποδοσφαιριστή με τεχνικά προσόντα. Ο ερχομός του στον Ολυμπιακό, τον χειμώνα του 1965, χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τον κόσμο των ερυθρολεύκων. Η εφημερίδα «Φως των Σπορ» με πηχυαίους τίτλους ανήγγειλε την απόκτησή του. Έγραφε: «Το περίφημο κανόνι της ουγγρικής Τσεσιέλ έρχεται στον Πειραιά - Ο Γιουτσόφ στον Ολυμπιακό». Πρέπει να επισημάνουμε ότι η απόκτηση του Νίκου Γιούτσου συνέπεσε με τον ερχομό στον Ολυμπιακό του διάσημου Ούγγρου προπονητή Μάρτον Μπούκοβι και του βοηθού του, Μίχαλι Λάντος. Η παρουσία και των τριών συνδέθηκε με μια περίοδο αναγέννησης του Ολυμπιακού, ο οποίος μέσα σε δύο χρόνια κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Α' εθνικής κατηγορίας έπειτα από 6 χρόνια (είχε να στεφθεί πρωταθλητής από το 1959). Ο Νίκος Γιούτσος ξεδίπλωσε το μεγάλο ταλέντο του στον Ολυμπιακό και κατέκτησε τη συμπάθεια συμπαικτών και αντιπάλων, λόγω του θαυμάσιου χαρακτήρα του. Όταν έπαιρνε την μπάλα από το κέντρο του γηπέδου, προχωρούσε στην αντίπαλη περιοχή σαν άνεμος. Μία, δύο, τρεις, τέσσερις ντρίμπλες και φτάνει στο ύψος της μεγάλης περιοχής, για να εξαπολύσει τη βολίδα του. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή, μια παθιασμένη φωνή κάπου από την εξέδρα ακούγεται σε όλο το πλάτος και το μήκος του γηπέδου: «Έμπαινε Γιούτσο!». Μία από τις αξέχαστες στιγμές για τον ίδιο τον παίκτη αλλά και για τις χιλιάδες φιλάθλων του Ολυμπιακού ήταν τότε που ο Νίκος Γιούτσος, μ' ένα κινηματογραφικό και τρομερά δύσκολο γκολ που σημείωσε στο 90', έδωσε τη νίκη 2-1 στην ομάδα του με αντίπαλο τον Πανσερραϊκό, στου Καραϊσκάκη, και ουσιαστικά μ' αυτήν τη νίκη ο Ολυμπιακός έπαιρνε το Πρωτάθλημα έπειτα από έξι χρόνια. Το σύνθημα «Έμπαινε Γιούτσο!» ακουγόταν τις Κυριακές στις εξέδρες, μέχρι που ο διάσημος ποδοσφαιριστής κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.


    ΤΑ ΝΕΑ , 25/01/2003
    ---------------------

  6. #26
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Θανάσης Mπέμπης: ο Kαπετάνιος του ελληνικού ποδοσφαίρου

    [ links. ] Ο Θανάσης Μπέμπης, σε προπόνηση στο παλιό γήπεδο Καραϊσκάκη, όταν προπονητής του Ολυμπιακού ήταν ο διάσημος Ούγγρος Κέμενι Τίμπορ. Ο ερυθρόλευκος διεθνής άσος, που «μάτωνε» ακόμη και στις προπονήσεις, φωτογραφίζεται για το εξώφυλλο του μηνιαίου περιοδικού «Αθλητικά Χρονικά» (Φεβρουάριος 195
    Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί υπερβολική η γενική διαπίστωση ότι ο Θανάσης Μπέμπης υπήρξε ο μεγαλύτερος επιτελικός παίκτης του ελληνικού ποδοσφαίρου κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Αποτέλεσε μάλιστα μοντέλο παίκτη για τις επόμενες γενιές ποδοσφαιριστών, αφού στα χνάρια του και στα πρότυπά του βάδισε ο Μίμης Δομάζος και έφτασε στο κορυφαίο σημείο της δόξας του.
    Ο Θανάσης Μπέμπης αγωνίσθηκε για 15 ολόκληρα χρόνια με τα χρώματα του Ολυμπιακού και αποτέλεσε τον βασικό πνεύμονα, τη μεγάλη ψυχή της τρομερής ενδεκάδας του Θρύλου, ιδιαίτερα στην εξαετία 1953-59, που η ομάδα του Πειραιά κατέκτησε τα έξι συνεχόμενα Πρωταθλήματα και Κύπελλα Ελλάδας, καθώς και τα Κύπελλα Χριστουγέννων και Πάσχα, εκείνη τη «χρυσή εποχή» του ελληνικού ποδοσφαίρου με τα ξερά γήπεδα και τις ασπρόμαυρες εικόνες.
    Οι αθλητικοί συντάκτες στη δεκαετία του 1950 είχαν χαρακτηρίσει τον Μπέμπη «Καπετάνιο» του ελληνικού ποδοσφαίρου, επειδή αξιοποιούσε την ποδοσφαιρική του ευφυΐα σε κάθε κίνηση, σε κάθε ενέργεια μέσα στα γήπεδα. Ήταν ο παίκτης που διέθετε τέχνη, φαντασία, ταχύτητα, σουτ, κεφαλιές, ντρίμπλα και, το σπουδαιότερο, ήταν μοναδικός στις ακριβείς μεταβιβάσεις προς τους συμπαίκτες του, που τους «έβγαζε» πάντα σε θέση βολής, στις αντίπαλες εστίες. Το πείσμα και το πάθος του φανέρωναν πολλές φορές τον εριστικό χαρακτήρα του, αλλά όλοι παραδέχονταν τις τεχνικές του αρετές. Όλα τα χρόνια του αγωνίσθηκε στις θέσεις του επιθετικού χαφ και κυρίως του τροφοδότη κυνηγού, πάντα σε ρόλο γενικού συντονιστή. Κυνηγούσε παντού την μπάλα και η αντοχή του ήταν κάτι το υπερφυσικό.
    H πορεία του Μπέμπη στο ελληνικό ποδόσφαιρο αρχίζει σε ηλικία 15 ετών. Πρωτόπαιξε επίσημα μπάλα στην ομάδα της γειτονιάς του στον Ακράτητο Πετραλώνων (τον σημερινό Ακράτητο Λιοσίων). Ύστερα από δύο χρόνια μεταγράφηκε στον Φωστήρα (το 1946), όπου η εξέλιξή του ήταν γρήγορη και σταθεροποιήθηκε τότε στην τρομερή πεντάδα του θρυλικού «Φονέα των Γιγάντων» (Κορωναίος, Νικολαδός, Γιαλαμπίδης, Γιάκαλος, Πιλάτος-Μπέμπης). Τα προσόντα του και γενικώς το ταλέντο του Μπέμπη τον καταξίωσαν εκείνη την εποχή ως ανερχόμενο κυνηγό του αθηναϊκού ποδοσφαίρου, αφού ο Φωστήρας αγωνιζόταν στο Πρωτάθλημα A' Αθηνών με αντιπάλους όπως AEK, Παναθηναϊκό, Απόλλωνα, Πανιώνιο, Αστέρα, Δάφνη. Οι συνεχείς διακρίσεις του Θανάση Μπέμπη ανέβασαν το ηθικό του και τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1949, πραγματοποιεί το μεγάλο όνειρο της ζωής του, να φορέσει τη δοξασμένη ερυθρόλευκη φανέλα. H μεταγραφή του στον Ολυμπιακό προκάλεσε αίσθηση τότε και ο παίκτης από την πρώτη στιγμή εντάχθηκε στην τακτική ενδεκάδα, στην οποία συμμετείχαν παίκτες όπως οι: Πολίτης, Κουρουκλάτος, Κλέτσας, Χριστόπουλος, Κοτρίδης, Ρωσίδης, Βασιλείου, Γκιόκας, Ζαρκάδης, Κανσός, Μινάρδος, Λαουτάρης, Αποστολόπουλος, Μουράτης, Δρόσος, Δαρίβας, Συρίγος, Τριανταφύλλου, Παπαδημητρίου.
    Από το 1949 ώς το 1963 ο Μπέμπης αγωνίσθηκε συνεχώς με τον Ολυμπιακό. Παράλληλα έπαιξε ως επιτελικός στην Εθνική Ομάδα και υπήρξε διεθνής 20 (!)) φορές. Δηλαδή είχε εκείνη την εποχή τις περισσότερες συμμετοχές, αν πάρουμε ως δεδομένο ότι η Εθνική έδινε ένα ή δύο παιχνίδια κάθε χρόνο. Σε έναν αγώνα με την Ισπανία (1-7) είχε δημιουργήσει επεισόδιο με τον πρόεδρο της ΕΠΟ Αθανάσιο Μέρμηγκα και είχε αποκλεισθεί. Κατά την 6ετία 1953-59, στην κατάκτηση των έξι Πρωταθλημάτων και Κυπέλλων, υπήρξε ο ιθύνων νους της ομάδας-θρύλου. Τερμάτισε την ποδοσφαιρική του πορεία ως παίκτης και προπονητής με τον Βύζαντα Μεγάρων, ενώ προσφέρει κατά καιρούς ως προπονητής και σύμβουλος τις πολύτιμες γνώσεις του στον Ολυμπιακό. Σήμερα ζει με την οικογένειά του στην Καλλιθέα, παρακολουθεί ανελλιπώς τους αγώνες του Ολυμπιακού, αποφεύγει μονίμως τη δημοσιότητα και αρνείται να κάνει δηλώσεις ή να δίνει συνεντεύξεις.


    ΤΑ ΝΕΑ , 19/03/2005
    ---------------------

  7. #27
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Ο άξιος διάδοχος Πεντζαρόπουλου - Μανταλόζη

    ΠΑΝΟΣ ΓΕΡΑΜΑΝΗΣ
    Κώστας Βαλλιάνος. Από τους μεγαλύτερους Έλληνες τερματοφύλακες. Διέπρεψε σε Πανιώνιο, Εθνικό, Ολυμπιακό και στις εθνικές ομάδες
    Στη γενιά των πιο σπουδαίων τερματοφυλάκων της μεταπολεμικής περιόδου ανήκει ο διεθνής Κώστας Βαλλιάνος, με θητεία 20 χρόνων κάτω από τα δοκάρια του Πανιωνίου, του Εθνικού και του Ολυμπιακού. Γεννήθηκε στην Καλλιθέα την 1η Μαρτίου 1937 και άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο από το Δημοτικό Σχολείο. Γράφτηκε στα τσικό του Πανιωνίου και παράλληλα φοιτούσε στην Ευαγγελική Σχολή της Νέας Σμύρνης. Επίσημα ξεκίνησε από την Γ' ομάδα της Νέας Σμύρνης σ' ένα φιλικό παιχνίδι με την ομάδα της Ευαγγελικής Σχολής. Παίζοντας αντίπαλος του σχολείου του, ο Κώστας Βαλλιάνος έκανε εκπληκτικές αποκρούσεις και οι συμμαθητές του δεν μπορούσαν να παραβιάσουν την εστία του. Ο Πανιώνιος νίκησε και ο καθηγητής γυμναστικής της Ευαγγελικής Σχολής πρότεινε την τιμωρία του. Όμως ο μικρός Βαλλιάνος έκανε ένα μεγάλο άλμα για την κατάκτηση της θέσης του τερματοφύλακα. Το 1952, με προπονητή τον Κώστα Νεγρεπόντη, μονιμοποιήθηκε ως αναπληρωματικός τερματοφύλακας του κορυφαίου Νίκου Πεντζαρόπουλου, από τον οποίο ο Βαλλιάνος - όπως έχει παραδεχθεί επανειλημμένως - πήρε σωστά μαθήματα και πολλά μυστικά τα οποία τον βοήθησαν στην πολύχρονη λαμπρή καριέρα του, κάτω από τα δοκάρια του Πανιωνίου, του Εθνικού, του Ολυμπιακού και κυρίως των εθνικών μας ομάδων Ανδρών, Ενόπλων και Νέων. Κατά τον Κώστα Βαλλιάνο, «ο Νίκος Πεντζαρόπουλος ήταν φίλος, συμπαραστάτης, μου αποκάλυψε πολλά μυστικά της επιτυχίας για έναν τερματοφύλακα, με ανέδειξε. Του χρωστώ πάρα πολλά και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ». Μετά την αποχώρηση του Πεντζαρόπουλου από την ενεργό δράση, το 1955-56, ο νεαρός - τότε - Βαλλιάνος κατέκτησε μόνιμα τη θέση του τερματοφύλακα στον Πανιώνιο, που την κράτησε μέχρι τα τέλη του 1959 (σε κάποιους αγώνες εναλλάξ με τον Στέλιο Σώχο) όταν μεταγράφηκε στον πανίσχυρο Εθνικό. Δύσκολο και πάλι το έργο του, αφού και αυτήν τη φορά εκλήθη να αντικαταστήσει έναν από τους μεγαλύτερους μεταπολεμικούς γκολκίπερ, τον διεθνή Στάθη Μανταλόζη. Όταν αγωνιζόταν στην ομάδα του Πειραιά, εκλήθη στην Εθνική Ομάδα και πραγματοποίησε δύο εκπληκτικές εμφανίσεις την άνοιξη του 1961, με αντίπαλο την Ιρλανδία: Στο Μπέλφαστ όπου η ελληνική ομάδα ηττήθηκε με 2-1 και στην Αθήνα στον μεγάλο νικηφόρο αγώνα, με το ίδιο σκορ, κατά της Ιρλανδίας. Από το 1967 αγωνίστηκε με ιδιαίτερη επιτυχία στον Ολυμπιακό, όπου έκλεισε την ποδοσφαιρική του πορεία το 1971. Ο Κώστας Βαλλιάνος θα μείνει στην ιστορία ως πρότυπο τερματοφύλακα με πολλά προσόντα: ψυχραιμία, εκπληκτικό άλμα, λαβή, σταθερότητα στις εξόδους και οξυδέρκεια.
    ---------------------

  8. #28
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Σάββας Θεοδωρίδης: Πρότυπο παίκτη και ανθρώπου

    [ links. ]
    Η ελαφρότητα και η αδιαφορία των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού, που αγγίζει τα όρια της αναισθησίας, φέρνει στη σκέψη ενός κόσμου ολόκληρου, που στηρίζει και λατρεύει επί 76 ολόκληρα χρόνια, το ιδεώδες του Θρύλου με το κόκκινο και το λευκό, το σθένος, τη δύναμη, την πίστη και το πάθος που αγωνίζονταν οι παίκτες του πειραϊκού συλλόγου. Αυτοί οι παίκτες που μούσκεψαν την τιμημένη φανέλα με ιδρώτα και αίμα και έγραψαν τις χρυσές σελίδες στην ιστορία του Ολυμπιακού. Ένας μεγάλος στους κορυφαίους, που ξεχώριζε για το ταλέντο, το ήθος, την αξιοπρέπεια, το πάθος και την αυτοθυσία του για τον Ολυμπιακό ήταν και είναι ο Σάββας Θεοδωρίδης, ο μεγαλύτερος γκολκίπερ όλων των εποχών για την ομάδα των «ερυθρολεύκων» και εκ των κορυφαίων της χώρας στη μεταπολεμική περίοδο. Ήταν ο μόνιμος τερματοφύλακας της ομάδας-θρύλος στην εξαετία 1953 - 1959, με την κατάκτηση των συνεχόμενων νταμπλ και παράλληλα υπήρξε πρότυπο ανθρώπου. Η καταγωγή του από αστική οικογένεια αλλά και η επιστημονική του κατάρτιση τον όπλισαν με ευγένεια και αλτρουισμό και τον καταξίωσαν σαν ένα πρότυπο ανθρώπου στην κοινωνική ζωή ευρύτερα και στον χώρο του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού ειδικότερα. Ο Σάββας Θεοδωρίδης ήταν (και παραμένει μέχρι σήμερα) αξιολάτρευτη προσωπικότητα, μέσα και έξω από τα γήπεδα. Ήταν εξίσου μεγάλος ποδοσφαιριστής και σπουδαίος άνθρωπος. Τα λίγα πριμ που έπαιρνε - τότε τη δεκαετία του '50 - '60 - από την ομάδα τα διέθεσε όλα στους συμπαίκτες του και πρώτα στον αλησμόνητο Ανδρέα Μουράτη, αλλά και σε άλλους που είχαν ανάγκη επιβίωσης. Ο Σάββας Θεοδωρίδης ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του πορεία από την Α.Ε. Αμπελοκήπων. Τον διεκδίκησε ο Παναθηναϊκός, τον είχε για σίγουρο απόκτημα, αλλά τον κέρδισε ο Ολυμπιακός το 1953. Πρωτόπαιξε στην τρομερή ομάδα - θρύλο εκείνης της εποχής και αντικατέστησε στα ερυθρόλευκα γκολπόστ τον Κώστα Καραπατή που έφυγε για τον Ηρακλή.
    Ο Θεοδωρίδης επί 8 συνεχή χρόνια έπαιξε στον Ολυμπιακό και ήταν ο μόνιμος γκολκίπερ όταν η πειραϊκή ομάδα κατέκτησε τα 6 συνεχή πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα Ελλάδας (1953 - 1959). Παράλληλα αγωνίστηκε στις Εθνικές Ομάδες Ανδρών (12 φορές διεθνής) και Ενόπλων (8 φορές διεθνής). Επίσης ήταν τερματοφύλακας της ομάδας του Λιμενικού Σώματος και του Πανεπιστημίου Αθηνών (ως φοιτητής της Φαρμακευτικής Σχολής). Στις εθνικές ομάδες ο Σάββας Θεοδωρίδης ήταν αρχηγός. Έχει αποθεωθεί και χειροκροτηθεί σε εκατοντάδες παιχνίδια, αλλά σταθμός στην ιστορία του υπήρξε ο νικηφόρος αγώνας του Ολυμπιακού με τη βραζιλιάνικη Σάντος, την ομάδα του Πελέ, το βράδυ της Τρίτης, 5 Ιουλίου, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Εκείνη τη νύχτα ο Θεοδωρίδης έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του, που ήταν και το τελευταίο. Γιατί κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια σε ηλικία 25 ετών!
    Ο Σάββας Θεοδωρίδης αποτέλεσε πρότυπο συνείδησης ποδοσφαιριστή για τον Ολυμπιακό και για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
    ---------------------

  9. #29
     avatar   La Boetie
    16-12-2005

    1.836
    Thanks
    0
    '' 0 0
    Ignore User

    ' .
    , ?

  10. #30
    .  avatar   Red-Mania
    30-05-2005

    15.250
    Thanks
    0
    '' 17 15
    Ignore User

    La Boetie
    ' .
    !

  11. #31
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια φίλοι μου αλλά τα πραγματικά ευχαριστήρια πρέπει να απευθυνθούν σε όλες αυτές τις γεννιές των ερυθρολεύκων παιδιών που πότισαν με αίμα και ιδρώτα τη φανέλλα της ομάδας μας. Στ' αλήθεια ποιός θα μπορούσε να εμπνευσθεί και να κοιτάξει πίσω την Ιστορία άν δεν υπήρχε αυτό το υλικό να τον θέλξει; Ποιός οπαδός άλλης ομάδος θα είχε το κουράγιο αβίαστα να μιλήσει και να προβάλει γεγονότα που πέρασαν; Έχουμε ένα μοναδικό προνόμοιο που το ξέρουμε και πρέπει να το προβάλλουμε: Δεν φοβόμαστε να κοιτάξουμε πίσω γιατί δεν θα δούμε σκοτεινά σημεία, συνομωσίες, ίντριγγες, παρασκήνια. Λυπάμαι μόνο γιατί ό,τι και να προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε δεν θα αποτυπώνει το ασύληπτο μεγαλείο, τη λεβεντιά, την υπερηφάνια αυτού του συλλόγου που το ξαναλέω δεν είναι απλά ένας αθλητικός σύλλογος είναι ένα κοινωνικό κίνημα ένα σύνολο αξιών, ένα ζωντανό κύτταρο του Ελληνισμού, μια φλόγα που κρατάει ενωμένους τους Έλληνες όπου κιαν βρίσκονται ένα συνθετικό νοσταλγίας και αναφοράς της Μεγάλης μας Πατρίδας...
    ---------------------

  12. #32
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Επειδή ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι ένα σημαντικό κομμάτι της Ιστορίας του Ολυμπιακού και επειδή δόλιοι συκοφάντες προσπάθησαν κατά καιρούς να σπηλώσουν το όνομα της οικογενείας του σήμερα θα παραθέσω το βιογραφικό του πατέρα του με κάθε σεβασμό προς τον αγωνιστή επιστήμονα και Έλληνα Πέτρο Κόκκαλη :
    Ο επιστήμονας – αγωνιστής Πέτρος Κόκκαλης
    Ο Πέτρος Κόκκαλης γεννήθηκε στις 18 Σεπτέμβρη του 1896 στη Λιβαδειά. Το δημοτικό και το γυμνάσιο το τελείωσε στη γενέτειρά του και κατόπιν ήρθε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στην Ιατρική στα 1911 - 1913. Τις ιατρικές του σπουδές τις συνέχισε στο Βερολίνο (1913 - 1914), στη Ζυρίχη (1915 - 1916) και στη Βέρνη (1916 - 1917). Από τη Βέρνη πήρε το δίπλωμά του και το Γενάρη του 1919 ανακηρύχτηκε σε δόκτορα της Ιατρικής.
    Το 1918 - 1919 εργάστηκε ως βοηθός του καθηγητή Σερβέν στη χειρουργική κλινική του Πανεπιστημίου της Βέρνης και στο διάστημα 1919 έως 1928 ήταν βοηθός του καθηγητή Σάουερμπρουχ στη χειρουργική κλινική του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Στο διάστημα αυτό, άρχισε να δημοσιεύει τα πρώτα αποτελέσματα των ερευνών του πάνω στα ζητήματα της Χειρουργικής κι όταν επέστρεψε στην Ελλάδα δημοσίευσε τη «Χειρουργική», ένα σύγγραμμα εξαιρετικά σπουδαίο την εποχή εκείνη.Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1929, όπου διέγραψε μια λαμπρή καριέρα. Το Μάη του 1929, έγινε υφηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στο διάστημα 1929 - 1935, ήταν διευθυντής Χειρουργικού Τμήματος του Δημοτικού Νοσοκομείου «ΕΛΠΙΣ». Από το 1935 έως το 1939 εργάστηκε ως τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στην έδρα της Εγχειρητικής Τοπογραφικής Ανατομικής και ως διευθυντής της III Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ». Το 1939 έγινε τακτικός καθηγητής στην έδρα της Χειρουργικής και διευθυντής της XI Πανεπιστημιακής Κλινικής Αθηνών στο «ΑΡΕΤΑΙΕΙΟΝ» Νοσοκομείο. Στις θέσεις αυτές παρέμεινε έως το 1946, που απολύθηκε για πολιτικούς λόγους, όπως, άλλωστε, συνέβη και με πολλούς άλλους ΕΑΜίτες και προοδευτικούς πανεπιστημιακούς. Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ο Π. Κόκκαλης πήρε μέρος από τη θέση του συμβούλου χειρουργού στο Σώμα Στρατού στην Ηπειρο. Στη συνέχεια, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και από τον Απρίλη έως τον Οκτώβρη του 1944 διατέλεσε γραμματέας (υπουργός) Υγείας και Πρόνοιας της ΠΕΕΑ (Κυβέρνηση του Βουνού). Στον Εμφύλιο, συμμετείχε στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, σ' όλη τη διάρκεια της ζωής της, από τη θέση του υπουργού Υγιεινής και Παιδείας.Μετά τον Εμφύλιο θα ακολουθήσει την τύχη των μαχητών του ΔΣΕ στην Πολιτική Προσφυγιά. Στο διάστημα 1950 - 1955, θα αναπτύξει μεγάλη δράση από τη θέση του υπευθύνου της ΕΒΟΠ (Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί), προσφέροντας όλες του τις δυνάμεις στην υπηρεσία των αναγκών των παιδιών των πολιτικών προσφύγων. Δίπλα του, θα έχει άξιους συνεργάτες εκπαιδευτικούς, όπως την Ελλη Αλεξίου, τον Γ. Αθανασιάδη κ.ά.Το 1950 ήρθε μια ακόμη αναγνώριση για τον Πέτρο Κόκκαλη. Πήρε μέρος στο συνέδριο που ίδρυσε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης, του οποίου και αναδείχτηκε μέλος, δίπλα στον Πάμπλο Πικάσο, στον Λουί Αραγκόν, στον Ζολιό και την Μαρί Κιουρί, στον Τζον Μπερνάλ Ντέσμοντ, στον Ιβ Μοντάν κ.ά.Το 1954, του έγινε πρόταση από τον υπουργό Επιστημών της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας να εργαστεί μόνιμα στο Βερολίνο. Από το Μάη του 1955, εργάστηκε ως διευθυντής του Ινστιτούτου Πειραματικής Χειρουργικής της Καρδιάς και των Αγγείων στην Ακαδημία Επιστημών του Βερολίνου, η οποία τον εξέλεξε παμψηφεί μέλος της, το 1959. Το 1957 έγινε καθηγητής στην έδρα της Χειρουργικής του Πανεπιστημίου «Χούμπολντ». Ταυτόχρονα, από το 1957 έως το 1962, διατέλεσε πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Πολιτικών Προσφύγων Ελλάδος (ΚΕΠΠΕ).Την 1η Δεκέμβρη του 1961, ενάμισι μήνα πριν το θάνατό του, ο Πέτρος Κόκκαλης τιμήθηκε με το ανώτατο παράσημο «Εργασίας» από την κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, παρουσία του ηγέτη της, Β. Ούλμπριχτ. Ο αρμόδιος υπουργός, που τον προσφώνησε, είπε μεταξύ άλλων: «Σαν επιστήμων, ιατρός και αγωνιστής κατά του φασισμού, σαν διευθυντής πανεπιστημιακού ινστιτούτου Πειραματικής Χειρουργικής της Καρδιάς, ο καθηγητής Πέτρος Κόκκαλης ενώνει όλες τις υψηλές ιδιότητες που απαιτούνται από έναν επιστήμονα, δάσκαλο και παιδαγωγό και αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα για τους νέους επιστήμονες».
    ---------------------

  13. #33
    firewalkwithme  avatar   oikon7
    09-08-2005

    Wuppertal,
    1.856
    Thanks
    0
    '' 1
    1
    Ignore User

    La Boetie
    ' .
    I got idea man You take me for a walk Under the sycamore trees The dark trees that blo.w baby
    I
    n the dark trees that blo
    .wAnd I'll see you And you'll see me And I'll see you in the branches that blo.w
    I
    n the breeze,
    I'll see you in the trees Under the sycamore trees

  14. #34
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Επειδή το οικογενειακό δένδρο του καθενός καταδικνύει σε μεγάλο ποσοστό και την ποιότητα του, το μήλο κάτω από τη μηλιά πέφτει λέει ο λαός, έχω να πώ ότι από τη μια πλευρά έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους διακατεχόμενους από ύψιστα ιδανικά, αγωνιστές, ψυχές μεγάλες και ασυμβίβαστες, δυναμικούς πολεμιστές των ιδεών τους, αλτρουιστές και ανθρωπιστές, κρυστάλλινα παραδείγματα προς τις επερχόμενες γεννιές ηθικού θάρρους εφάμιλλου εκείνου του Σωκράτη που ήπιε το κόνιο κάνοντας κριτική στους Αθηναίους και αδιαφορόντας για τον επερχόμενο θάνατο του. Από την άλλη πλευρά αδίστακτοι καιροσκόποι, κόλακες της εξουσίας, επιδιώκοντες ίδια οφέλη, τυχοδιώκτες σαλτιμπάκοι που το θάρος τους εξικνείται μέχρι τα μέγιστα όρια των προσωπικών τους συμφερόντων, ριψάσπιδες δειλοί απάτριδες, ανερυθρίαστοι άρπαγες αγαθών που δεν τους ανήκουν, ασυγκίνητοι σε ιδεώδη και κυρίαρχες αξίες της ζωής. Ο Θεός ευλόγησε τον Ολυμπιακό. Είμαστε μια Ευλογημένη ομάδα από τους κυνηγημένους πρόσφυγες που βρήκαν απάγγιο στο λιμάνι μέχρι τον Καμπέρο και τους Ανδριανόπουλους και μέχρι το Γουλανδρή και μέχρι τον Κόκκαλη. Κιαν κάποιοι συνωμότες προσπάθησαν και εν μέρει κατάφεραν σ΄αυτό το άπλετο Φώς που σκορπά ο Θρύλος μας να κάνουν μια σκιά απαντάμε με τα λόγια του Εθνικού μας Ποιητή : "Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη Δόξα τραβά"...
    ---------------------

  15. #35
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Ο Αριστείδης Παπάζογλου υπήρξε αναμφίβολα ο πιο τεχνίτης Έλληνας ποδοσφαιριστής που πέρασε από την ομάδα του Ολυμπιακού και πιθανότατα ο πιο τεχνίτης Έλληνας που έπαιξε ποτέ στο πρωτάθλημα της χώρας μας.Σίγουρα πάντως ήταν ο μακράν πιο προικισμένος τεχνικά σέντερ φορ που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα. Την μπάλα που ήξερε ο Αριστείδης δεν την πλησίασε κανένας , ούτε καν μερικά ιερά τέρατα που έπαιξαν σ' αυτή τη θέση, όπως ο Σιδέρης , ο Αναστόπουλος , ο Βαζέχα , ο Μαύρος , ο Γιάννης ο Βάζος...
    Το παρτσούκλι του ήταν "χασογκόλης" γιατί έτυχε κάποιες φορές να περάσει με την εκρηκτικότητα και την εξαιρετική ποδοσφαιρική δεξιοτεχνία του πέντε και έξι στη σειρά αντιπάλους , να αδειάσει όλη την αντίπαλη άμυνα και μόνος σε κενή εστία να πλασάρει εκτός τέρματος.
    Όμως στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά χασογκόλης ήταν. Αγωνίστηκε σε 130 αγώνες πρωταθλήματος και σημείωσε 71 γκολ. Μάλιστα δύο φορές πέτυχε τέσσερα σε έναν αγώνα και άλλες δύο χατ τρικ. Με τον Ολυμπιακό κέρδισε κύπελλα και πρωταθλήματα , αλλά πολύ λιγότερα από αυτά που θα έπρεπε να έχει κερδίσει με βάση την ποδοσφαιρική του αξία κι αυτό γιατί αναγκάστηκε να σταματήσει νωρίς το ποδόσφαιρο γιατί πριν κλείσει τα τριάντα αρρώστησε με όγκο στο κεφάλι και λίγο μετά έσβησε.
    Θυμάμαι πάντα έναν παλιό φίλο του Ολυμπιακού που όποτε ερχόταν η κουβέντα στον Παπάζογλου δάκρυζε. Κάποτε τον ρώτησα:"μα κάλα τόσο πολύ στεναχωριέσαι ακόμα που πέθανε;" κι εκείνος μου εξήγησε ότι κάποτε στο Καραϊσκάκη ο Αριστείδης μετά από μια από εκείνες τις επελάσεις του βρέθηκε μόνος στο άδειο τέρμα κι έστειλε την μπάλα άουτ. Ο φίλος , νέος τότε, που παρακολουθούσε στο γήπεδο τον αγώνα , σηκώθηκε από την θέση του και τον αποδοκίμασε φωνάζοντάς τον "καρκίνο" , πολύ λίγα χρόνια αργότερα είδε στην εφημερίδα την φωτογραφία του Παπάζογλου χωρίς μαλλιά από τις χημειοθεραπείες , του ήρθε στο νου του η κουβέντα που του είχε πει και από τότε δεν μπόρεσε ποτέ να την ξεχάσει.

    Το χαρακτηριστικό του Αριστείδη ήταν ακριβώς εκείνο που διαθέτουν μόνο οι μεγάλοι σέντερ φορ. Μπορούσε να κάνει γκολ ακόμα και στην πιο ανύποπτη στιγμή. Ήταν διαρκής κίνδυνος για όλες τις αντίπαλες άμυνες.

    Στην Εθνική Ελλάδος πρόλαβε να αγωνιστεί 3 φορές και πέτυχε ισάριθμα γκολ.

    Χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι το επεισόδιο που έγινε πριν από έναν αγώνα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στα 1964. Τότε άνθρωποι του ΠΑΟ τον πλησίασαν και του πρόσφεραν 500.000 δρχ για να έχει μειωμένη απόδοση στο παιχνίδι. Ο Αριστείδης που ήταν παμφτωχος και έμενε σε μια παράγκα στου Ρέντη όχι μόνο τους τα πέταξε στα μούτρα , αλλά τους έκανε και δύο γκολ με αποτέλεσμα ο Θρύλος να κερδίσει με σκορ 3-0.

    Μια αναφορά στον Αριστείδη Παπάζογλου συναντάμε και στην νεοελληνική λογοτεχνία , στη νουβέλλα του Διονύση Χαριτόπουλου "Από εδώ πέρασε ο Κιλρόϊ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας και δείχνει πόσο βαθειά σημάδια στην μνήμη των ολυμπιακών άφησε το σύντομο πέρασμά του από τη ζωή κι απ' το ποδόσφαιρο.
    Για τους οπαδούς του Ολυμπιακού ο Αριστείδης Παπάζογλου είναι ο Άγιος των Χαμένων Υποθέσεων και θυμίζει πως πάντα οι καλύτεροι φεύγουν νέοι , ίσως γιατί τους έτσι η φύση τούς προστατεύει από την αναπόδραστη φθορά του χρόνου και τούς διαιωνίζει αλώβητους στη μνήμη μας.
    ---------------------

  16. #36
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    Χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι το επεισόδιο που έγινε πριν από έναν αγώνα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στα 1964. Τότε άνθρωποι του ΠΑΟ τον πλησίασαν και του πρόσφεραν 500.000 δρχ για να έχει μειωμένη απόδοση στο παιχνίδι. Ο Αριστείδης που ήταν παμφτωχος και έμενε σε μια παράγκα στου Ρέντη όχι μόνο τους τα πέταξε στα μούτρα , αλλά τους έκανε και δύο γκολ με αποτέλεσμα ο Θρύλος να κερδίσει με σκορ 3-0.
    ---------------------

  17. #37
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User


    Η επιθετική πεντάδα του Ολυμπιακού τον Δεκέμβριο 1961. Από αριστερά: Κώστας Παπάζογλου, Σάββας Παπάζογλου, Ηλίας Υφαντής, Γιώργος Σιδέρης και Αριστείδης Παπάζογλου
    ---------------------

  18. #38
    .  avatar   Red-Mania
    30-05-2005

    15.250
    Thanks
    0
    '' 17 15
    Ignore User

    giorgossiderie
    1964. 500.000 . , 3-0.
    ....

  19. #39
     avatar   giorgossiderie
    14-09-2006

    3.376
    Thanks
    1.317
    '' 2.857 1.119
    Ignore User

    46 χρόνια πίσω και είμαστε καλύτεροι από σήμερα Κυριάκοοοοοοοοοοοοοοοοοο
    ---------------------

  20. #40
    .  avatar   Red-Mania
    30-05-2005

    15.250
    Thanks
    0
    '' 17 15
    Ignore User

    Εκτος απο τους βρωμερους βαζελους...αυτοι ηταν,ειναι και θα ειναι βρωμεροι και σιχαμενοι.

Bookmarks

-

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •