Έαν είχε έρθει στον Ολυμπιακό δυο - τρία χρόνια νωρίτερα, θα μιλούσαμε για έναν από τους κορυφαίους αμυντικούς της τελευταίας 15ετίας στην Ελλάδα. Μας βοήθησε να συμμαζευτεί κάπως το χάος της άμυνας και να ελαττωθούν τα τέρματα που οφείλονται στην ασυνεννοησία.
Αργεντίνος αληταράς και με την κακή και με την καλή έννοια του όρου. Κυνικός και σκληροτράχηλος κουβαλούσε μαζί του όλες τις ποιότητες της χώρας όπου μεγάλωσε όσο και της χώρας των προγόνων του (Γερμανία). Μαζί με όλα αυτά έφερε και τα αρνητικά, δηλ. τον υπέρμετρο εγωισμό, την χαρακτηριστική λατινοαμερικάνικη εσωστρέφεια (ποτέ δεν έχω καταλάβει για ποιον λόγο θεωρούν πολλοί τους λατίνους χαβαλέδες και έξω καρδιά - δεν είναι) και την έλλειψη προσαρμοστικότητας στον ελληνικό (;) τρόπο ζωής. Από την πλευρά μου, όλα αυτά συγχωρούνται λόγω του ότι τίμησε το συμβόλαιό του και προσέφερε έργο. Τζάμπα μάγκας ο Σούρερ δεν υπήρξε ποτέ.
Επίσης νομίζω ότι τον τιμάει η στάση του να περιμένει τη διοίκηση τόσο πέρσι όσο και φέτος και να δώσει προτεραιότητα στον Ολυμπιακό. Ο αντίλογος είναι ότι δεν θα έβρισκε άλλο συμβόλαιο αντίστοιχου ύψους σε αυτή την ηλικία. Όμως έχουμε δει πολλές περιπτώσεις αχαριστίας από άλλους, οπότε κρίνω σκόπιμο να αναφέρω το προηγούμενο.
Το θετικό της παρουσίας του Σούρερ στον Ολυμπιακό συνοψίζεται στο εξής: ένας ιδανικός αντικαταστάτης του στο κέντρο της άμυνας πρέπει να έχει τις ίδιες ποδοσφαιρικές ποιότητες με τον Αργεντίνο και απλώς να είναι κάποια χρόνια νεώτερος.
Α, να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω και τον άνθρωπο που εισηγήθηκε την μετεγγραφή του πριν δύο χρόνια στην ομάδα όπως και αυτόν που φρόντισε προκειμένου να έρθει στο σύλλογο.
Αντίο Σούρερ και καλή τύχη στη ζωή σου - εγώ σε ευχαριστώ και δεν θα σε ξεχάσω.
Bookmarks