Γιατί είναι αγωνιστικό το παράδειγμα της Μπαρτσελόνα? Καμία από τις δυο τους ΔΕΝ ιδρύθηκε το 2005. Εχουν από έναν αιώνα ιστορία και σ' αυτόν τον αιώνα η Ρεάλ έχει πολύ περισσότερους τίτλους.

Και η ατομική σύγκριση των παιχτών δεν έχει σχέση με τους τίτλους της τελευταίας 5ετίας. Ο Ρονάλντο έπεσε στη περίοδο που κυριάρχησε η Μπαρτσελόνα, αυτόν δεν τον μειώνει σαν παίχτη. Ξέρεις ποιον ψήφισαν ως νο1 παίχτη της Μπαρτσελόνα του 20ού αιώνα οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα? Ούτε τον Κρόιφ ούτε τον Ρομάριο ούτε κανέναν τέτοιον. Τον Λάζλο Κουμπάλα ψήφισαν. Με τη δική σου λογική έπρεπε να πουν "άσε ρε μεγάλε, σου έπαιρνε τα Πρωταθλητριών ο Πούσκας, τι να μας πεις κι εσύ τώρα?"

Κι επειδή κάπου είδα να ρωτάς τι έκανε στα μεγάλα ματς ο Ρονάλντο, ένα γκολ στον τελικο του ΤΛ το 2008 μπορώ να θυμηθώ. Επίσης κάτι "calma" μου έρχονται κι αυτά στο μυαλό. Ε, δε μπορείς να πεις. Κάτι κάνει κι αυτός στα δύσκολα.

Ο Μέσσι παιχταράς. Αλλά επαναλαμβάνω πως πρέπει να πάει κι αλλού να δούμε τι θα κάνει. Ακόμα κι ο Ραούλ μια χαρά τα πήγε στα γεράματα στη Γερμανία. Αυτός θα κάτσει μια ζωή να παίρνει ασσίστ από τον Τσάβι? Οσο για Μαραντόνα, πήγε στη Δόξα Δράμας της Ιταλίας και την έκανε πρωταθλήτρια. Επίσης σήκωσε κι ένα Μουντιάλ, δεν άρπαξε ντόρτια από τους φριτς κι έφυγε με την ουρά στα σκέλια. Ας πάει κι ο Μέσσι στη Σάντερλαντ με συμπαίχτη τον γίγαντα Μαυρία και προπονητή τον Ντι Κάνιο να δούμε πόσους τίτλους θα πάρει.