8-2-1981

[Coach]

Δεν ήμουν γήπεδο εκείνη την ημέρα, δεν είχα βρεί εισητήριο. Τηλεόραση δεν είχε live και βρισκόμουν στην Ποντιακή Στέγη στην Δραπετσώνα, έπαιζαν, οι "Carma Blues Band" και οι "Vavoura Band".

Ραδιάκι και Ροκιές, σε κάθε γκόλ που φώναζε κάποιος ραδιοπαρατηρητής γίνονταν χαμός. Μπύρες, τσιγάρα, γκομενίτσες και χορό. Έρχεται ο Νάσος και μας λέει έπεσε η 7 υάρχουν νεκροί και τραυματίες και θέλουν αίμα στο ΤΖάννειο ξεκινήσαμε με το πόδι για να δώσουμε αίμα. Αυτό που αντικρύσαμε έξω από το Νοσοκομείο ήταν απίστευτο, ο κόσμος είχε κλείσει την οδό Ζαννή αλλά και την Αφεντούλη μ' αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να πλησιάσουν ασθενοφόρα, κανείς δεν έφευγε. Τέλος πάντων έξω από την πύλη συναντήσαμε τον Φυσικό μας ο οποίος είχε φέρει την γιατρό σύζυγο του και μας "έπεισε" ότι πλέον υπήρχε αρκετό αίμα και ότι κάναμε κακό που περιμέναμε.

Η συνέχεια στα σπίτια μας ήταν χειρότερη, οι μανάδες μας μίλαγαν με τα σταθερά και δυστυχώς για τις κακομοίρες ένα ολόκληρο σχολείο ήταν "αγνοούμενο".

Σιγά σιγά μετά τα μεσάνυχτα αρχίσαμε να μιλάμε μεταξύ μας στο τηλέφωνο και κανείς δεν ήθελε να πάρει τηλέφωνο στα σπίτια αυτών που ξέραμε ότι ήταν στο γήπεδο.

Μπορεί τώρα να ακούγονται πεζά αλλά και τώρα 31 χρόνια μετά ακόμη νοίωθω όταν τα θυμάμαι το φτερούγισμα στο στήθος και τα υγρά μάτια.

Νευριάζω απίστευτα με τον εαυτό μου που δε μπορώ να θυμηθώ καθαρά τι συνέβη εκείνη την ημέρα. Ενώ θυμάμαι καθαρότατα γεγονότα σημαντικά για εμένα του 1980 και το σεισμό του 1981 που έγινε λίγες μέρες μετά την τραγωδία της 7 ... προφανώς λόγω του ότι ήμουν μόνο 5 ετών και 2 μηνών ... δε θέλανε να μου μεταφέρουν οι μεγαλύτεροι λεπτομέρειες της τραγωδίας.
Θεωρώ πολύ τυχερούς μέσα στην ατυχία σας όσους θυμάστε τη μεγαλύτερη τραγωδία της ομάδας μας. Άλλο να στα λένε και άλλο να τα έχεις ζήσει & αισθανθεί σε πραγματικούς χρόνους.

[consigliere]

Θυμάμαι τα πάντα. Μικρό παιδάκι ήμουν αλλά θυμάμαι τα πάντα. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν καταλάβαινα την τραγωδία. Ρώταγα και φώναζα με ενθουσιασμό για τα γκολ που είχαμε ρίξει και σπαζόμουν το βράδι που δεν έδειχναν τις φάσεις στην Αθλητική Κυριακή.

Θεός σχωρέσ' τα παιδιά. Μακάρι να μην ξαναδούμε ποτέ τέτοια πράγματα.

[panty]

Ήμουν στο εξωτερικό κι η ενημέρωση όπως και η περιγραφή του αγώνα γινόταν απο ένα ραδιοφωνάκι, στα βραχέα κύματα.
Τραγικές στιγμές όταν καταλάβαμε τι είχε συμβεί ....
Εύχομαι να μην ζήσει καμία γενιά τέτοιες τραγωδίες

[nbqgr]

SUPER 3 για την ημέρα

Αναλυτικά η ανακοίνωση του Super 3:

«Ημέρα μνήμης και περισυλλογής

8 Φεβρουαρίου 1981, η μέρα που 21 οπαδοί έφυγαν από το σπίτι τους και δεν γύρισαν ποτέ σ’ αυτό. Δεν έχει σημασία τι χρώμα κασκόλ φορούσαν ή για ποια ομάδα και ποιο σύνθημα τραγουδούσαν όταν έσβησε το χαμόγελο και έκλεισαν τα μάτια. Έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν.

Σε μέρες σαν τη σημερινή, κάθε γνήσιος οπαδός αισθάνεται την υποχρέωση ν’ αφιερώσει δυο λόγια για αυτούς που κίνησαν να πάνε το μακρύ, δίχως επιστροφή αυτή τη φορά, ταξίδι. Οφείλει να θυμάται και να υπενθυμίζει σ’ όποιους εκούσια ή ακούσια το ξεχνούν ότι ο οπαδός είναι άνθρωπος. Οφείλει να θυμάται γνήσια κι όχι ξεστομίζοντας λόγια πολιτικάντικα, δακρύβρεχτα, ξύλινα, κενά περιεχομένου.

Ίσως πολλοί να μη μπορούν να καταλάβουν πώς γίνεται άνθρωποι που τους χωρίζουν τόσα πολλά, να στέκονται με περίσσεια ευλάβεια και σεβασμό απέναντι σε μέρες σαν τη σημερινή. Ένας οπαδός όμως μπορεί. Τους οπαδούς τους χωρίζουν πολλά. Από «απλά» πράγματα, όπως διαφορετικά σύμβολα και χρώματα, ως περισσότερο σύνθετα, όπως διαφορετικές διαδρομές και διαφορετικές συνήθειες και πρακτικές.

Τους ενώνει όμως ένα σημαντικό. Η αποδοχή και η κατανόηση του συναισθήματος που γεννάει και της επιρροής που ασκεί πάνω τους ένα σύμβολο και μια λέξη. Μόνο ένας οπαδός μπορεί να το κατανοήσει αυτό.

Μια πόρτα ενός γηπέδου που δεν άνοιξε, ένας οδηγός που εξουθενωμένος αποκοιμήθηκε, ένας κακοφτιαγμένος δρόμος που μετατράπηκε σε παγίδα θανάτου. Δυστυχώς βιώσαμε τέτοιες καταστάσεις που κόστισαν τη ζωή σε άτομα που - σαν όλους μας - ξεκίνησαν για να δουν και να βιώσουν αυτό που δίνει νόημα στη ζωή τους αλλά στο τέλος της ημέρας δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Για πολλούς μπορεί να έχει σημασία ο καταλογισμός ευθυνών (που σίγουρα θα πρέπει να αποδίδονται), για άλλους μπορεί να προέχει ο τζερτζελές της τηλεθέασης. Για εμάς έχει σημασία η μνήμη και η αποφυγή της λήθης. Γιατί εμείς είμαστε οπαδοί, που ακόμη και στις στιγμές ανείπωτης χαράς, η θλίψη είναι ακριβώς δίπλα μας και καραδοκεί.

«Κάφροι των γηπέδων» για πολλούς, «μιάσματα της κοινωνίας» για άλλους. Δεν δίνουμε την παραμικρή σημασία στις εύκολες ταμπέλες που μπαίνουν από μια κοινωνία που παράγει και προάγει πολιτικούς μειωμένων ικανοτήτων και βαθιών τσεπών. Εμείς είμαστε τόσο κάφροι όσο ακριβώς χρειάζεται για να δώσουμε το χέρι μας και να τραβήξουμε στη ζωή έναν οπαδό που θα είχε κασκόλ άλλης ομάδας στο λαιμό του.

Όλοι αυτοί που χάθηκαν στην προσπάθεια τους να συμπαρασταθούν στις ομάδες τους, να νοιώσουν κομμάτι της, να ενώσουν τη φωνή τους με όλους τους άλλους «ομοίους» τους, αξίζουν τουλάχιστον την - έστω και προσωρινή - περισυλλογή μας.

Αξίζουν να συνεχίσουμε να τους ακούμε και να τους βλέπουμε, αξίζουν να τους αναφέρουμε στις μαζώξεις μας, αξίζουν να τους ρίχνουμε μια ματιά στους αγώνες των ομάδων μας. Είναι εκεί, ψηλά, στο πάνω-πάνω διάζωμα του γηπέδου που αγωνίζεται κάθε φορά η ομάδα τους.

Ευχόμαστε δύναμη και κουράγιο στους οπαδούς, να στηρίζουν αλλά και να στηρίζονται σε τέτοιες δύσκολες στιγμές...»

[Du3lisT]

Για ακόμη μια χρονιά μπράβο στον Super 3.

[ttg_red]

Δεν υπαρχουν λογια για την σημερινη μερα...Ας αναπαυτουν εν ειρηνη οι ψυχες εκεινων των αδικοχαμενων παιδιων τα οποια τοσο αναπαντεχα εφυγαν απο την ζωη...Βλεπεις ακομα και σημερα τις μητερες ορισμενων απο τα θυματα της θυρας 7, και καταλαβαινεις οτι αν και περασαν τοσα πολλα χρονια, δεν μπορουν να το ξεπερασουν, δεν μπορουν να το βγαλουν απο το μυαλο τους. Και αυτο γιατι ολα εγιναν τοσο ξαφνικα, τοσο απροσμενα....Ειναι πραγματικα πολυ δυσκολο την μια στιγμη να βλεπεις το αγαπημενο σου προσωπο, και την αλλη να ξερεις οτι δεν θα τον ξαναδεις....Το λεω και εγω που το εχω ζησε με οικογενειακο μου προσωπο, δεν υπαρχουν λογια για να το περιγραψεις...Το μονο που σου μενει ειναι ενα γιατι...Η ζωη ειναι πολυ αδικη τελικα, δεν σε ρωταει, και αποφασιζει για σενα....!!!!

Ας ειναι ολοι καλα εκει που ειναι!!! Ειναι αγγελοι μαζι με τους αγγελους!

[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]
[Μόνο εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να δουν τα links. ]

[iakov7]

Μπραωο στα παιδια του super 3, το ιδιο εκαναν και περυσι.

[kouzoulo]

Αθάνατοι!

[nbqgr]

Πάντως το έγραψα και την ημέρα του μνημοσύνου υπήρχε στεφάνι οπαδών του ΠΑΟΚ

[Geo 5]

Αδέλφια .. Ζείτε, Εσείς μας Οδηγείτε!

Αιωνία σας η Μνήμη!

[PrisonBreak-7-]

Αιωνία τους η μνήμη..!!! Πραγματικά δεν θέλω να πω τιποτα άλλο....

[vasilis-thrylos7]

Αθανατοι!
Λογω ηλικιας δεν το εζησα,αλλα η μητερα μου ηταν νεοδιοριστη στην Πειραια τοτε και μου εχει πει

[smat7]

Χαίρομαι που σε τέτοιους δύσκολους καιρούς,με τόσα προβλήματα και τόσα αδιέξοδα δεν ξέχασε κανείς τα αδέλφια μας.

Μπορεί να γεννήθηκα 2 μήνες μετά αλλά αισθάνομαι την ίδια θλίψη,την ίδια στεναχώρια,την ίδια απόγνωση με τον πατέρα μου που τα έζησε.

ΑΔΕΛΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ

[sadi]

Πάντως το έγραψα και την ημέρα του μνημοσύνου υπήρχε στεφάνι οπαδών του ΠΑΟΚ

Του συνδέσμου Κορδελιού. Τα στεφάνια είναι φτηνά, το μυαλό έχει ακριβήνει.
Απο την πλευρά μου εύχομαι οι Έλληνες να βάλουν μυαλό στη γκλάβα τους. Μόνο έτσι θα έχουμε λιγότερες ελπίδες να ζήσουμε τραγωδίες κάθε τύπου

[stelios_7]

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΛΑΜΨΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ?

[sabar77]

Για παντα στην καρδια μας,32 χρονια μετα.
Παντα οταν ερχεται αυτη η ημερομηνια εχω ενα κομπο στο στομαχι,αιωνια τους η μνημη και ποτε να μην ξαναζησουμε τετοια πραγματα...

[ΜΟΥΡΑΤΗΣ]

Κανελλοπουλος Γιάννης - Γεράσιμος Αμίτσης σχολείο φροντιστήριο 2 ονοματα από τα 21 . 2 νέοι άνθρωποι που έφυγαν νωρίς .

[ΜΟΥΡΑΤΗΣ]

32 χρόνια έ? σαν όνειρο ρε παιδί μου ΄.

[voskos_7]

Σαφώς δεν το πρόλαβα σαν γεγονός, αλλά ήταν η μοναδική αιτία για την οποία δεν υπολόγιζα που βρισκόμουν όταν άκουγα να τους βρίζουν: Για πάντα κομμάτι από εμάς...

[iakov7]

ΘΡΥΛΕ ΘΥΜΗΣΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝΕ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΟΥ