Για μένα παιδιά αυτές οι μέρες είναι πολύ ιδιαίτερες. Νομίζω ότι το ξέρετε οι περισσότεροι εδώ μέσα. Άλλωστε είμαι από τις παλιές καραβάνες εδώ μέσα.
Στον Ολυμπιακό μου, πιτσιρικάς στα 12 μου χρόνια το 1980, οργανώθηκα για πρώτη φορά και γράφτηκα μέλος της ΣΑΦΟΠ (Σύνδεσμος Αθηναίων Φιλάθλων Ολυμπιακού) εκεί στο δωμάτιο πίσω από την Αθηνάς στο κέντρο της Αθήνας για όσους θυμούνται Αναξαγόρα 3 ήταν το γραφείο.
8 Φεβρουαρίου 1981.
Μια μέρα που σημάδεψε όχι μόνο όλους εμάς που ήμασταν εκεί αλλά όλους τους Ολυμπιακούς. Οι παλιοί γαύροι θυμόμαστε οι νέοι μαθαίνετε. Έτσι πρέπει να γίνεται για να μένει η ιστορία μας ζωντανή, όπως ζωντανές μένουν για πάντα στις καρδιές μας οι ψυχές των αγγέλων που έφυγαν από κοντά μας εκείνη τη μέρα.
Εκείνη την αποφράδα μέρα στο γήπεδο ήμουν και εγώ. Στα τσιμέντα της αγαπημένης μου θύρας. Της Θύρας 7. 13 χρονών τότε.......... κοντά στα 39 τώρα. Εγώ ήμουν από τους τυχερούς........ από αυτούς που γλύτωσαν.
Όταν τελείωσε το ματς, ξεκινήσαμε όλοι να πάμε να συναντήσουμε τους ήρωές μας. Όλοι θέλαμε να πάμε να τους δούμε από κοντά. Ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται στο διάδρομο που οδηγούσε στα σκαλιά της θύρας 7.
Γυρνάω στα φιλαράκια μου και τους λέω. «Ρε σεις, δεν πηδάμε τα κάγκελα να βγούμε από την 8??? Εδώ γίνεται της τρελής. Θα αργήσουμε να βγούμε.........» Έτσι και κάναμε. Περάσαμε στην θύρα 8 πηδώντας τα κάγκελα και βγήκαμε έξω. «Άντε ρε σεις, άντε να προλάβουμε να πάμε από την πίσω μεριά..........» φωνάζαμε ο ένας στον άλλον. Ξεκινήσαμε να πάμε προς την θύρα από όπου θα έβγαιναν οι παίκτες μας για να τους αποθεώσουμε.
Για να γινότανε όμως αυτό, έπρεπε να περάσουμε και έξω από την 7..........
Φτάνοντας προς τα εκεί όμως παγώσαμε. Το θέαμα που αντικρίσαμε, δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου και τα μάτια μου. Τα βογκητά και οι κραυγές πόνου και αγωνίας θα αντηχούν για πάντα στα αυτιά μου.......... Η πόρτα της 7 μισάνοιχτη. Τα πρόσωπα των παιδιών που δυστυχώς είχαν φτάσει πρώτοι στις πόρτες, στριμωγμένα πάνω στα κάγκελα. Τα φρικτά εκείνα τουρνικέ ήταν ακόμη στις θέσεις τους..........
«Ανοίχτε τις πόρτες!!! Ανοίχτε τες τις γαμημένες.......... Πεθαίνουν τα αδέρφια μας εκεί μέσα........ Ανοίχτε ρεεεεεεεεεεεε...........» φωνάζαμε. Αλλά δυστυχώς κανείς δεν μας άκουγε.
Τα παιδιά από μέσα φωνάζανε για βοήθεια. Όλοι μαζί αρχίσαμε και σπρώχναμε τα τουρνικέ για να τα ξηλώσουμε. Μέσα στον πανζουρλισμό ξαφνικά οι πόρτες άνοιξαν λίγο περισσότερο. Δεν ξέρω πως. Τα παιδιά από μέσα απλώνανε τα χέρια για βοήθεια και εμείς προσπαθούσαμε να τους τραβήξουμε για να τους βγάλουμε έξω.
Όσοι μπορούσαμε τους κουβαλάγαμε λίγο πιο πέρα και τους ακουμπάγαμε κάτω, μόνο για να ξανατρέξουμε πίσω και να τραβήξουμε έξω κάποιον άλλον.
Άρχισαν να έρχονται τα ασθενοφόρα. Δεν καταλαβαίναμε πια τι πραγματικά είχε γίνει, ή μάλλον δεν θέλαμε να το πιστέψουμε.
Οι τραυματιοφορείς σε πολλές περιπτώσεις κάλυπταν τα πρόσωπα των παιδιών που είχαν πάνω στα φορεία. Και τότε, στα παιδικά μου μάτια αποτυπώθηκε για πρώτη φορά και τόσο έντονα η φοβερή εικόνα του θανάτου.
Τότε συνηδειτοποιήσαμε τι είχε γίνει. Τα αδέρφια μας πεθαίνανε.........
Γιατί???
Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ, που ποτέ δεν απαντήθηκε ποτέ............ από κανέναν..............
Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες με πιάνει μια μελαγχολία........... Τύψεις........ γιατί να γλυτώσω εγώ....... γιατί να πεθάνουν τα αδέρφια και εγώ να ζήσω....... Κοιτάω τώρα τα παιδιά μου 6 χρονών η κόρη μου και 3 ο γιος μου και σκέφτομαι πόσο τυχερός ήμουν.........
Κάθε χρόνο ακόμα και τα 14 χρόνια που ζούσα στην Αγγλία ερχόμουν πάντα στην Ελλάδα για το μνημόσυνο.........
Στιγμές ιερές για μένα.
Ένας πολύ μικρός φόρος τιμής στα αδέλφια μου, σε εκείνα τα παιδιά που το απόγευμα εκείνο έγιναν ξαφνικά ΑΓΓΕΛΟΙ...........
Όλοι λοιπόν ραντεβού στο «Καραϊσκάκη». Όχι όμως για να γιορτάσουμε και να πανηγυρίσουμε. Έχουμε ραντεβού με ΑΓΓΕΛΟΥΣ.
Θα είναι και τα αδέρφια μας εκεί. Θα φωνάξουνε και αυτά μαζί μας ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Θα μας ακούσουνε για άλλη μια φορά να φωνάζουμε ΑΘΑΝΑΤΟΙ........
Κάποιοι από εμάς θα συγκινηθούμε, σε κάποιων τα μάτια θα κυλήσουν δάκρυα......
Τα δικά μου βουρκώνουν πρώτα από συγκίνηση που τόσα νέα παιδιά, παιδιά που δεν έζησαν τις απαίσιες εκείνες στιγμές, βρίσκονται εκεί και δηλώνουν πως δεν ξέχασαν......... και μετά τα δάκρυα τρέχουν στα μάτια μου θυμούμενος τους χαμένους φίλους μου καθώς πνίγομαι από τις τύψεις μια και εγώ είμαι ακόμα εδώ.........
Ίσως αυτή να είναι η τιμωρία μου......... Η τιμωρία μου που εκείνο το βράδυ πήδηξα τα κάγκελα της 7 και βγήκα από την 8......... να πρέπει να θυμάμαι τα αδικοχαμένα αδέρφια μου. Να θέλω και να μην μπορώ να τους δω......
Θα είμαστε όλοι εκεί, για να τιμήσουμε για άλλη μια χρονιά τα αδέρφια μας. Για να δείξουμε σε όλους ότι ο λαός του Θρύλου δεν ξεχνά.
Όμως αυτό που θα ήθελα να γίνει κάποια μέρα είνα να έβλεπα οπαδούς άλλων ομάδων να παραβρίσκονται στο μνημόσυνο. Θα ήθελα οπαδούς άλλων ομάδων με σκυμμένα κεφάλια να τιμούν τα αδικοχαμένα μας αδέρφια. Θα ήταν ένα γερό μήνυμα σε όλους τους ηλίθιους, τους ανεγκέφαλους που βρίζουν αυτά τα παιδιά στα γήπεδα.
Σε αυτούς που αφού δεν μπορούν να τα βάλουν με εμάς τα βάζουν με νεκρούς........... Ίσως κάποιοι από εσάς να διαφωνείτε.
Να λέτε "αλλόθρησκοι στο μνημόσυνό μας?????"
Όμως ρε παιδιά, για εμάς που ήμασταν μέσα θα ήταν ένας φόρος τιμής που περιμένουμε πως και πως να αποδοθεί. Βέβαια στα 20 μου και στα 25 μου, ούτε που μπορούσα να διανοηθώ πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Στα 39 μου όμως θα το ήθελα πάρα πολύ..............
Οι δικές μου μάχες για την θύρα 7 τελείωσαν πριν από κάποια χρόνια, ήταν καιρός να περάσει το δικαίωμα, η τιμή αυτή σε πιο νέα παιδιά....... Και μην νομίσετε ότι ήμουνα και από τα καλύτερα παιδιά........ Μαζί με άλλα παιδιά, όπως ο Σοκολατένιος, ο Μοϊκανός ο Κώστας ο φτου φτου και άλλους τα είχαμε κάνει λίμπα αρκετές φορές. Όμως τελικά αυτό δεν είναι λύση. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς που διαβάζεται αυτές τις αράδες ξέρετε τα παιδιά αυτά, ίσως κάποιοι από εσάς να τους έχετε ακουστά μόνο. Όμως είναι άτομα που έχουν αφήσει ιστορία μέσα στους κόλπους της θύρας 7.
Άραγε θα μπορέσουν ποτέ αυτά τα παιδιά που χάθηκαν πριν 25 χρόνια να δουν και τους οπαδούς άλλων ομάδων να τα τιμούν και όχι να τα βρίζουν...........
ΜΑΚΑΡΙ, ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ..............
Πρόπερσι για πρώτη της φορά παρακολούθησε το μνημόσυνο στους ώμους μου και η τότε 4χρονη κόρη μου. Της εξηγούσα από δύο μέρες πριν γιατί ήμουν στεναχωρημένος. Της εξηγούσα τι είχε γίνει χωρίς να ξέρω πόσα από αυτά καταλάβαινε. Όμως όταν στο μνημόσυνο με είδε να κλαίω μου είπε «Μπαμπά μην κλαις. Οι φίλοι σου που πέθαναν τότε, δεν θα ήθελαν να σε βλέπουν να κλαις». Πόσο δίκιο είχε. 4 χρονών και όμως είπε μεγάλη αλήθεια.
Τα παιδιά αυτά δεν θέλουν κλάματα όσο δύσκολο και αν είναι για μερικούς από εμάς να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας τις μέρες αυτές.
Τα παιδιά αυτά θέλουν να ακούνε συνθήματα. Συνθήματα για την αγαπημένη τους ομάδα.
ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ...........
ΘΡΥΛΕ ΘΥΜΗΣΟΥ,
ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΟΥ............
Εμείς που επιζήσαμε εκείνη τη μέρα δεν πρέπει να θρηνούμε. Πρέπει να υμνούμε εκείνα τα παιδιά. Αυτά που έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν για την αγαπημένη τους ομάδα.
ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ.
Πριν 4 χρόνια, μετά το 3-0 στη Ριζούπολη περίμενα το βράδυ να βγουν οι εφημερίδες......... Τις πήρα όλες εκτός βέβαια από τις δύο του βάζελου και πήγα στο «Καραϊσκάκη». Τότε το μόνο κομμάτι που υπήρχε του γηπέδου ήταν το τμήμα της θύρας 7. Ανέβηκα στα τσιμέντα της 7, άνοιξα τις εφημερίδες και στερέωσα τις σελίδες με πέτρες από τα χαλάσματα του γηπέδου. Έμεινα εκεί αρκετή ώρα και χάζευα στο κενό. Εύχομαι οι ΑΓΓΕΛΟΙ από εκεί που είναι από το 1981 να μπορούν να διαβάζουν......... Είμαι σίγουρος ότι τους άρεσαν οι εφημερίδες που τους πήγα..........
ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΠΟΤΕ
Απάντηση με παράθεση
ΘΥΡΑ 7 (8-2-81)
Αρχική Δημοσίευση από Βίκη Βαλάκου
Bookmarks