Ιστορία αγάπης με κακό τέλος
Σάββατο 12/04/2014 - 17:30
Η ηγεμονία της Μπάρτσα τελείωσε πέρυσι, όταν η Μπάγερν την έκανε σε δυο ματς να μοιάζει ανήμπορη.
Το τέλος της ηγεμονίας της Μπαρτσελόνα στην Ευρώπη δεν ήρθε την Τετάρτη το βράδυ, όταν η ομάδα της Καταλωνίας αποκλείστηκε από την Ατλέτικο και τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά ύστερα από έξι χρόνια: ουσιαστικά η ηγεμονία της Μπάρτσα τελείωσε πέρυσι, όταν η Μπάγερν την έκανε σε δυο ματς να μοιάζει ανήμπορη. Απλώς, επειδή πρώτα τελειώνουν οι κύκλοι των μεγάλων ομάδων και μετά ο μύθος τους, πολύς κόσμος έδωσε στην περσινή Μπάρτσα δικαιολογίες. Η αγάπη δίνει πάντα δεύτερες ευκαιρίες, αλλά δεν αρκεί μόνο να αγαπάς ή να συμπονείς για να γίνονται με μαγικό τρόπο όλα όπως ήταν πριν. Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από ιστορίες αγάπης με κακό τέλος και μια τέτοια είναι και η φετινή χρονιά της Μπαρτσελόνα.
Σε ένα κόσμο με λογικούς ανθρώπους χωρίς αισθήματα, πέρυσι, μετά τον αποκλεισμό από την Μπάγερν Μονάχου, στη Βαρκελώνη θα είχαμε σκληρές αποφάσεις. Ομως η Μπάρτσα πέρυσι πήρε το πρωτάθλημα Ισπανίας κι αυτό δεν το λες λίγο -ειδικά αν σκεφτείς ότι έπαιξε τη μισή σεζόν της χωρίς προπονητή και πηγαίνοντας με αυτόματο πιλότο. Τα πέντε προηγούμενα χρόνια γεμάτα επιτυχίες είναι ένας καλός παραμορφωτικός καθρέφτης. Το τελικό συμπέρασμα, μετά το «ναυάγιο» κόντρα στην Μπάγερν, ήταν ότι χρειαζόταν ένας προπονητής, που να μην πιέζει τα παιδιά κι ένας σταρ που να φέρει λίγο ενθουσιασμό. Κι έτσι ήρθαν ο καλός Μαρτίνο και ο σπουδαίος Νέιμαρ: αποδείχτηκαν αδύναμοι να σταματήσουν τη φθορά.
Μοναδική
Η Μπαρτσελόνα είναι η σημαντικότερη ευρωπαϊκή ομάδα που είδαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια -η πρώτη μετά τη Μίλαν του Σάκι που πρόσθεσε στο ποδόσφαιρο πράγματα. Η ηγεμονία της, όμως, δεν προέκυψε με βάση κάποιο σχεδιασμό, αλλά ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς ανεπανάληπτων συμπτώσεων. Συνέβη σαν κάποιος θεός να άκουσε πραγματικά τις προσευχές των Καταλανών και να αποφάσισε να τις κάνει πράξη. Ετσι εμφανίστηκαν μια σειρά από ήρωες που υπήρχαν προηγουμένως μόνο στη λαϊκή φαντασία. Ο προπονητής Γκουαρντιόλα, πρώην αρχηγός της ομάδας, γνώστης του DNA της αλλά και των απαιτήσεων του κοινού κι ο Μέσι, που ήρθε από τη διάσημη ακαδημία της, που παίκτες πολλούς έχει βγάλει, αλλά τέτοιο σταρ ποτέ άλλοτε, ήταν οι δυο εμβληματικές μορφές, όμως συνέβησαν κι άλλα πολλά. Σε αυτή τη χωρίς προηγούμενο πενταετία είδαμε την ωριμότητα παικτών όπως ο Βίγια, ο Πουγιόλ και ο Τσάβι, την ασταμάτητη πρόοδο του Αλβες, του Ινιέστα, του Πικέ, του Πέδρο. Η Μπαρτσελόνα υπήρξε ένα παζλ φτιαγμένο από τη μοίρα. Κάτι αναμφίβολα μοναδικό.
Ιστορία
Οταν ο Γκουαρντιόλα αποφάσισε πρόπερσι να φύγει, έγινε αμέσως κατανοητό ότι ο προπονητής είχε καταλάβει ότι περαιτέρω πρόοδος ήταν αδύνατη. Το σήμα κατατεθέν της ομάδας ήταν η τρομερή αγωνιστική ένταση -το ξόδεμα της ενέργειας, η συνήθεια να παίζει με τέρμα το γκάζι. Η μεγάλη κατοχή μπάλας, τα πολλά γκολ, το πρέσινγκ δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο της οργάνωσης του παιχνιδιού ή του σχήματος, αλλά και της ικανότητας των παικτών να υπηρετούν αυτό το παιχνίδι με ασταμάτητο τρέξιμο. Η Μπάρτσα έτρεχε πολύ κι έχανε ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ (με την Τσέλσι ή την Ιντερ π.χ.) μόνο όταν άδειαζε το ρεζερβουάρ της. Η φυγή του Γκουαρντιόλα ήταν το μήνυμα ότι για να παραμείνει η ομάδα στο Νο 1 του κόσμου έπρεπε να αλλάξει: κυρίως έπρεπε να μάθει να κερδίζει πιέζοντας και τρέχοντας λιγότερο. Αυτό προσπάθησε να τη μάθει φέτος ο Μαρτίνο. Μόνο που η ιστορία απέδειξε πως δεν γίνεται.
Αποδοχή
Δεν είναι ο αποκλεισμός από την Ατλέτικο το πρόβλημα: είναι ο τρόπος που αποκλείστηκε. Η Μπάρτσα προσπαθούσε να κάνει ό,τι έκανε τέσσερα και πέντε χρόνια πριν, όμως παίζοντας δυο ταχύτητες κάτω. Ο,τι κάποτε ήταν αυτοματοποιημένο τώρα απαιτούσε σκέψη, ό,τι έμοιαζε κάποτε απλό, τώρα μοιάζει δύσκολο. Η Μπάρτσα είναι φανερά αιχμάλωτη στο παρελθόν της: όλοι νομίζουν πως το συγκεκριμένο γκρουπ με ένα μαγικό τρόπο θα νικήσει τον χρόνο και θα αρχίσει να ξανανεβάζει στροφές -ή τουλάχιστον θα το κάνει στα ματς που μετράνε. Είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι αυτό δεν γίνεται.
Δύσκολο
Είμαι περίεργος τι θα κάνει του χρόνου. Η λογική λέει ότι θα πρέπει να επιλέξει να γίνει μια νορμάλ ομάδα: να αποκτήσει δυο σέντερ μπακ, ένα τερματοφύλακα, τουλάχιστον ένα κανονικό φορ περιοχής. Ολα αυτά ίσως κάποτε δεν χρειάζονταν, γιατί η ομάδα ήξερε και μπορούσε να παίζει το δικό της ποδόσφαιρο -τώρα είναι απαραίτητα. Δεν είμαι βέβαιος ότι θα πάρει πάντως αυτό τον δρόμο. Το να αποδεχτείς ότι δεν είσαι ξεχωριστός, όταν φοράς τις ίδιες φανέλες, παίζεις στο ίδιο γήπεδο κι έχεις πάντα τον Μέσι, μου μοιάζει κομμάτι δύσκολο
.
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση: Barca!
Αρχική Δημοσίευση από sirkostas
Δικαιώματα - Επιλογές
![[<img src=http://www.red-dna.com/forum/signaturepics/sigpic109_3.gif border=0 alt= />/SIGPIC][SIGPIC]<img src=http://www.red-dna.com/forum/signaturepics/sigpic109_1.gif border=0 alt= />](signaturepics/sigpic109_3.gif)
Long Text Frame - Διαβάστε αν θέλετε με το κουμπάκι 'Εμφάνιση' το κείμενο:
Bookmarks