Αν δεν υφίστατω θέμα περιουσιακής και εισοδηματικής εξασφάλισης, θα ήμουν και εγώ αντίθετος με την ιδέα του γάμου (θρησκευτικού - πολιτικού- ό,τι κάτσει), αλλά λαμβάνοντας υπ'όψιν πλείστα όσα παραδείγματα και το ότι τόσοι άνθρωποι μεγαλώσανε, παρά τα αντιθέτως εικαζόμενα - ότι θα μείνουν πάντα νέοι - και μάλλον θα συμβεί και σε εμένα κάτι αντίστοιχο, αντιλήφθηκα, ότι μπορεί να κάνω και λάθος: Όχι τόσο γιατί δεν πιστεύω ότι ο γάμος είναι κάτι πιό σημαντικό στην ουσία, αλλά γιατί παραβλέπω τον τύπο, ο οποίος είναι και αυτός που μετράει για όλους τους υπόλοιπους.
Στο κάτω - κάτω, είναι βάρβαρο, για εμένα, να έχω μία γυναίκα που θα μεγαλώσει τα παιδιά μου και θα φροντίζει το σπίτι μου - εφόσον μπορώ εγώ να καλύψω όλες τις υπόλοιπες ανάγκες της οικογένειας και όταν αποφασίσει ο κύριος να με καλέσει για παρέα, να την αφήσω επί ξύλου κρεμάμενη, σε μία ηλικία εξαιρετικά δύσκολη για οποιοδήποτε νέο ξεκίνημα και έρμαιο των παιδιών μας και των επιλογών τους.
Από εκεί και κάτω, θεωρώ, ότι μπορεί να αποδειχτώ εξίσου ή περισσότερο ακατάλληλος σε μία σχέση, διαχειριζόμενος τους ρόλους ειδικά του πατέρα και δευτερευόντως του συζύγου μέσα στην οικογένεια, από όσο ένα ομοφυλλόφιλο άτομο, με την διαφορά ότι εμένα δεν θα με εμποδίσει κανείς να υιοθετήσω ένα παιδί, λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεών μου και μόνο, στερόντας μου κάθε δυνατότητα.
Τέλος πάντων, μερικές φορές, θα ήθελα οι απαντήσεις σε τέτοια ζητήματα να είναι πιό εύκολες, αλλά δυστυχώς έχει μπλέξει πολύ η κοινωνία, από τότε που "ανοίξανε", οι ορίζοντες των ανθρώπων και ξεχυθήκανε από μέσα τους πολλά ένστικτα τα οποία παλαιότερα, τουλάχιστον, κοιτούσαν να κρατήσουν μυστικά.