Ας αποφασίσουμε εμείς, τί κοινωνία θέλουμε, που αν δούμε ότι ο... εγκληματίας είναι του χεριού μας, του αλλάζουμε τα φώτα, ενώ αν είναι τίποτε απροσδιόριστοι κάνουμε και ότι δεν είδαμε και δε καταλάβαμε και μετά αποφασίζουμε για τα υπόλοιπα: Υπάρχει ένα τσουβάλιασμα το οποίο βολεύει πάρα πολύ στο κουκούλωμα της υπόθεσης.
- Ο καταστηματάρχης, χωρίς να δικαιολογείται για την πράξη αυτοδικίας, θα μπορούσε να έχει το ελαφρυντικό του πανικού, επειδή αρχικά μπορεί να υπέστη επίθεση: Ο δεύτερος συμμετέχων, δεν έχει απολύτως κανένα ελαφρυντικό.
- Ο θανών, μπορεί όντως να μη κατέληξε από τα χτυπήματα και να συνάντησε, με αρκετή βοήθεια το πεπρωμένο του (αν ο ιατροδικαστής έχει κάνει... λάθος, τότε θα την έχουμε πολύ άσχημα σαν πολίτες), αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει η υπόθεση να εξεταστεί μόνο από το αποτέλεσμα.
- Ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα των αστυνομικών κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, είναι η αντιμετώπιση των οροθετικών, καθώς, οι περισσότεροι, ειδικά όταν έχουν κάποια αιμορραγία φτύνουν το αίμα τους πάνω σε όποιον θεωρούν ότι τους απειλεί - δε τους δίνεται κανένα μέτρο προστασίας (στα μάτια πχ), όπως σε άλλες πολιτείες.
Γενικότερα, προτείνω να εστιάζουμε στα γεγονότα που βλέπουμε και να μην υιοθετούμε υποθετικές τοποθετήσεις, καθώς, πολλά που δεν έχουμε δει, μπορεί να μην είναι ακριβώς όπως έχουν παρατεθεί ακόμα και η απόπειρα ληστείας, ή η οπλοκατοχή, από την οποία αρχικά ξεκινάει η υπόθεση.