Το μικρό σαλόνι του σπιτιού τους μετά βίας χωρούσε όλη την οικογένεια. Εφτά παιδιά συνολικά, τέσσερα κορίτσια και δύο αγόρια, μαζί με τους γονείς τους στριμωγμένα παρακολουθούν τον αγώνα για τους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ένα ανακτημένο βίντεο από το youtube αρκεί για να ξυπνήσει τις αναμνήσεις, να γυρίσει το χρόνο πίσω, να πάει την ιστορία σχεδόν στην αρχή της. Ο Νέλσον ήταν τότε 15 χρονών. Γεννημένος στις 28 Νοεμβρίου του 1983, είχε τεράστια αδυναμία στην οικογένειά του, παρά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. Αυτή η αδυναμία θα γινόταν από εκείνο το βράδυ της 28ης Ιουνίου του 1998, όταν η Γαλλία απέκλειε την Παραγουάη, η κινητήριος δύναμή του. Η αντοχή του.
«Το θυμάμαι σα να ήταν χθες. Προκριθήκαμε από το γκρουπ του θανάτου, στο οποίο ήταν η Ισπανία, η Βουλγαρία και η Νιγηρία. Ήμουν 15 χρονών όταν είδα τον Λοράν Μπλαν να σκοράρει το πρώτο «χρυσό γκολ» στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων και να μας αποκλείει από τη διοργάνωση. Κοίταξα τη μαμά μου κι έκλαιγε. Ήταν πάντα φανατική φίλαθλος του ποδοσφαίρου, ειδικά με την Παραγουάη. Κοίταξα γύρω μου στο δωμάτιο και όλοι έκλαιγαν. Ένιωσα κι εγώ το ίδιο, ένιωθα την ένταση που υπήρχε στο χώρο. Όμως, δεν έκλαψα. Κοίταξα τη μαμά μου και της είπα: «Θα παίξω στο Παγκόσμιο Κύπελλο με την Παραγουάη. Θα βάλω γκολ σε Παγκόσμιο Κύπελλο με την Παραγουάη».
Προστάτης οικογενείας!
Τα προηγούμενα 15 χρόνια της ζωής του είχαν περάσει φτωχικά. Πιο φτωχικά απ’ όσο μπορεί κάποιος να αντιληφθεί και με μοναδικό στόχο το ποδόσφαιρο. «Η οικογένεια είναι για μένα ό,τι σπουδαιότερο υπάρχει στη ζωή. Σου δίνει ενέργεια και σε κάνει πιο δυνατό». Οι δυσκολίες δεν τον έκαναν ποτέ να μεμψιμοιρήσει. Ούτε καν όταν δεν υπήρχαν λεφτά να αγοράσει μια μπάλα και ανέπτυσσε το ταλέντο του με πορτοκάλια. «Είχα μια εξαιρετική παιδική ηλικία. Δεν είχαμε λεφτά, όμως ήταν όμορφα επειδή ήμασταν αγαπημένοι. Συνήθιζα να παίζω ποδόσφαιρο με ό,τι έβρισκα. Είτε ήταν πορτοκάλια, είτε μια μπάλα από κάλτσες. Ήταν το όνειρό μου να έχω μια μπάλα και προσευχόμουν κάθε βράδυ στους τρεις βασιλιάδες του ποδοσφαίρου να μου φέρουν μία. Θα την έπαιζα μέχρι να τρυπήσει παντού».
Οι τρεις βασιλιάδες δεν τον άκουσαν, όμως ο Νέλσον δεν το έβαλε κάτω. Ξυπνούσε κάθε μέρα στις πέντε το πρωί για να πάει για τρέξιμο, γυρνούσε σπίτι του στις έξι για πρωινό και στις εφτά ήταν στο σχολείο. Άριστος μαθητής, ακολουθούσε τη συμβουλή της μαμάς του να μάθει γράμματα και πήρε την επιμονή του πατέρα του κόντρα στις αντίξοες συνθήκες. «Πάντα με στήριζε. Έκανε ο ίδιος θυσίες για να έχουμε εμείς ό,τι θέλουμε. Πολλές φορές του ζήτησα να πάω μαζί του στη δουλειά και τον βοηθήσω, όμως δε με άφηνε. Μου έλεγε πως όταν τα πράγματα γίνονται απελπιστικά πρέπει να αντέχεις. Μια μέρα, δεύτερη μέρα, μια εβδομάδα και ο καιρός θα περάσει».
Ο Νέλσον Βαλντέζ ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα παιδιά του San Joaquín. Θαύμαζε τον Ρονάλντο και προσπαθούσε να μιμηθεί τις κινήσεις του. Αν θαύμαζε κάποιον άνθρωπο των γραμμάτων ίσως το μέλλον του να ήταν αλλού. «Ήμουν πολύ ταλαντούχος μαθητής. Σπάνια διάβαζα, όμως είχα τους καλύτερους βαθμούς στο σχολείο. Οι δάσκαλοι πίστευαν ότι θα μπορούσα να είμαι ο πρώτος στο χωριό μου, που θα γινόμουν δικηγόρος ή γιατρός και θα ξέφευγα απ’ τη μοίρα μου. Όμως το δικό μου όνειρο ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής. Και γι’ αυτό αποφάσισα μετά το καλοκαίρι του 1998 να παρατήσω το σχολείο και να αφοσιωθώ στην προπόνηση. Προσπάθησαν να με αποτρέψουν. Ήταν η πρώτη μεγάλη απόφαση που πήρα στη ζωή μου. Κι έπρεπε γι’ αυτή να αντιμετωπίσω τη μητέρα μου και τους δασκάλους μου».
Η μητέρα του αντιμετώπισε με σεβασμό την απόφασή του. Το μέλλον απέδειξε ότι τόσο ο ίδιος, όσο και η οικογένειά του έκαναν το σωστό. Αργότερα, ο Νέλσον θα έστελνε περίπου 15.000 ευρώ το μήνα για να ζουν σχεδόν 200 άνθρωποι στο χωριό του. «Μόνο η μαμά μου έχει 16 αδέλφια. Τα παιδιά τους, οι γιαγιάδες, οι παππούδες, όλοι περιμένουν από εμένα. Κανείς δεν μπορούσε να πάει ούτε καν στο γιατρό, πριν βγάλω εγώ λεφτά». Τα πρώτα του λεφτά τα έβγαλε ακόμα ως πιτσιρίκι. Μια φορά κέρδισε 30 δολάρια σε ένα τουρνουά, την εποχή που ο μισθός ενός εργάτη ήταν 200 δολάρια το μήνα. Τα έδωσε στην οικογένειά του, όπως και όταν κέρδισε σε άλλο τουρνουά τρία γουρούνια και δύο πρόβατα. «Τότε, ήταν σα να πήρα το Champions League, το κύπελλο UEFA και το πρωτάθλημα μαζί».
Τώρα, πλέον, η κατάσταση είναι καλύτερη. Στέλνει απλά 10.000 ευρώ το μήνα το σπίτι του, έχει το δικό του ίδρυμα για να βοηθάει παιδιά και κάθε Χριστούγεννα δίνει δώρα σε 1.500 άπορα παιδιά. Ήξερε καλύτερα απ’ τον καθένα πως είναι να σου χαρίζει κάποιος χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα.
Κλεμμένα όνειρα!
Τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω δεν έμοιαζε καν ως προοπτική, όταν ο Νέλσον Βαλντέζ ήταν ακόμα 15 χρονών. Με μοναδικό όπλο τα δάκρυα της μαμάς του, ο μικρός αποφάσισε να φύγει από το σπίτι του. Θεώρησε πως η μοναδική του ευκαιρία ήταν οι «Los Rojiverdes», όπως είναι το χαϊδευτικό τους, μια ομάδα γνωστή για την παραγωγή ταλέντων, που έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία. Μια ομάδα, όμως, που δεν μπορούσε να παρέχει ούτε τα προς το ζην σε όσους είχαν τη διάθεση να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Ο Βαλντέζ δεν είχε χρήματα, δεν είχε φίλους, δεν είχε καν σπίτι και βρισκόταν μόνος του σε μια πόλη που δεν γνώριζε κανέναν, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του και 25 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα.
Το γήπεδο έγινε σπίτι του. Κυριολεκτικά! Ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι με κουβέρτες και χαρτόνια σε μια σκάλα κάτω από τις κερκίδες στέγαζε για τα επόμενα τρία χρόνια κάθε ελπίδα, κάθε όνειρο και κυρίως όλες τις απογοητεύσεις. Ήταν τότε που η συμβουλή του πατέρα του έμοιαζε πιο πολύτιμη από ποτέ. «Μία μέρα τη φορά». Έστω κι αν τη μία μέρα η θερμοκρασία έφτανε τους 40 βαθμούς Κελσίου και την επόμενη μπορεί να έπεφτε στους μηδέν, μαζί με καταρρακτώδεις βροχές. «Ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, όμως αφού είχα τη δύναμη να αντιμετωπίσω τους δασκάλους μου και τη μαμά μου κι αφού είχα τη δύναμη να πάω μόνος μου στην πρωτεύουσα στα 15 μου χρόνια, είχα τη δύναμη να το ξεπεράσω και αυτό. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν όλα. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν όταν είχαμε προετοιμασία και μας έδιναν φαγητό μόνο δύο φορές τη μέρα. Δεν ήταν αρκετό, ειδικά όταν έπρεπε να περπατάμε τρία και τέσσερα μίλια για να πάμε στην προπόνηση. Ήταν εποχή επιβίωσης».
Στην εποχή επιβίωσης, ο Νέλσον που δεν είχε πει κουβέντα στους γονείς του για όσα περνούσε, είχε μόνο ένα φίλο και δεν ήταν ο ιδανικός για να τον βοηθήσει στα όνειρά του. «Ήμουν σχεδόν αλκοολικός», ομολογεί και το «Caña», το πιο φτηνό αλκοόλ που υπήρχε έναντι 50 σεντ το λίτρο, ήταν η καθημερινή του συντροφιά. Μέχρι που εμφανίστηκε ο πατέρας του. «Με βρήκε στο γήπεδο. Δεν χρειάστηκε να μου πει τίποτα. Απλά με κοίταξε στα μάτια. «Συγγνώμη πατέρα», του είπα. Έχασα στο στόχο μου».
Σύντομα, θα τον έβρισκε ξανά. Με τη βοήθεια του πατέρα του, αλλά και όσων εντελώς ανιδιοτελώς έσκυψαν δίπλα του και τον βοήθησαν. «Ποτέ μου δε φοβήθηκα όταν ήμουν μόνος μου. Όταν δεν έχεις τίποτα, τι θα σου κλέψουν; Είμαι περήφανος για όσα πέρασα. Είμαι περήφανος που μπορώ να αποκαλώ φίλους, ανθρώπους που ζήσαμε μαζί στο δρόμο. Κι έχω ένα μεγάλο μέρος στην καρδιά μου για όλους εκείνους που παρότι δεν είχαν τίποτα, με βοήθησαν. Έστω με ένα μπουκάλι νερό, όταν δεν είχα να πιω».
Δυο πουλόβερ κι ένα ζευγάρι παπούτσια!
Η ευκαιρία του, εκείνη για την οποία περίμενε μέρα προς μέρα, ήρθε αναπάντεχα. Ένα σκάουτερ της Βέρντερ, ο Γιούργκεν Μπορν, βρισκόταν στη Λατινική Αμερική. «Είδα έναν τρελό που δεν σταματούσε ποτέ να τρέχει», έλεγε ο Γερμανός που παρακολούθησε ένα από τα παιχνίδια της Ατλέτικο Τεμπετάρι και ξεχώρισε τον νεαρό Παραγουανό. Του έβγαλε ένα εισιτήριο για τη Γερμανία και η συνομωσία του σύμπαντος άρχισε να λειτουργεί υπέρ ενός παιδιού που ήθελε κάτι πολύ.
«Δεν είχα τίποτα να σκεφτώ όταν μου το είπε. Και τι να σκεφτώ δηλαδή; Ήταν σα να κέρδισα το λαχείο», θυμάται ο Βαλντέζ, ο οποίος ετοίμασε τα πράγματά του αστραπιαία. Δεν είχε, δα, και πολλά να πακετάρει… «Όταν πήγα στη Βρέμη το 2001 είχα μόνο μια πλαστική σακούλα. Τίποτα άλλο. Έβαλα μέσα δύο πουλόβερ και ένα ζευγάρι παπούτσια. Αυτή ήταν η γκαρνταρόμπα μου». Ο Νέλσον τηλεφώνησε σπίτι του. Ήθελε να πει τα νέα στη μαμά του. «Δεν το πίστευαν γιατί η Γερμανία ακουγόταν πολύ, πολύ μακρινή. Δεν είχε καν μπει ποτέ κανείς μας σε αεροπλάνο».
Σε αυτή τη μακρινή χώρα, ο Βαλντέζ θα έβρισκε συμμάχους. Τη γυναίκα του προέδρου της Βέρντερ, που ήταν από την Παραγουάη και την τύχη. Στο δοκιμαστικό που έκανε πέτυχε τέσσερα γκολ και η ευκαιρία που ονειρευόταν έγινε πραγματικότητα. Η ομάδα της Βρέμης πλήρωσε 100.000 δολάρια για να τον αποκτήσει. Μόλις τα 20 εξ αυτών πήρε ο Νέλσον και τα έστειλε σπίτι. Οι γονείς του αγόρασαν μια φάρμα 70 στρεμμάτων και 80 αγελάδες. Έκτοτε την έχουν κάνει οικογενειακή επιχείρηση, που φυσικά προϊόντος χρόνου έχει υπερδιπλασιαστεί.
Τα πράγματα είχαν αλλάξει, ωστόσο ο Βαλντέζ παρέμενε ένα παιδί μακριά από το σπίτι του. «Στην αρχή έμενα σε ένα ξενοδοχείο δύο αστέρων, που το πλήρωνε ο Γιούργκεν από την τσέπη του. Όλα ήταν διαφορετικά για μένα σε αυτή τη χώρα. Δεν μπορούσα να μιλήσω τη γλώσσα, ενώ και ο χειμώνας ήταν πιο βαρύς απ’ όσο είχα συνηθίσει». Ο στόχος του, όμως, ήταν το ποδόσφαιρο. Ο Νέλσον Βαλντέζ έκανε πράγματα και θαύματα στη δεύτερη ομάδα της Βέρντερ και ανάγκασε τον Τόμας Σάαφ να τον προωθήσει μέσα σε ένα χρόνο στην πρώτη ομάδα. Έκανε το ντεμπούτο του στην μπουντεσλίγκα σε ηλικία 20 ετών, στις 22 Φεβρουαρίου του 2003.
Οι εμφανίσεις του δεν εντυπωσίασαν μόνο τον τεχνικό της Βέρντερ. Στον Νέλσον δόθηκε η επιλογή να παίξει στην Εθνική Γερμανίας, όμως την απέρριψε. «Ήμουν 18 ετών και με κάλεσαν. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που έπρεπε να πάρω, γιατί μπορεί να σημάδευε τη ζωή μου, την καριέρα μου και την τιμή μου. Μίλησα με τη μαμά μου και μου είπε πως ό,τι κι αν αποφασίσω θα είναι περήφανη για μένα». Και ο Νέλσον αποφάσισε. Είπε όχι στη Γερμανία και περίμενε την Παραγουάη.
Στη Βρέμη έμεινε πέντε χρόνια και παρότι δεν ήταν ποτέ ο κλασικός σκόρερ, έγινε το αγαπημένο παιδί της κερκίδας. Κατέκτησε το νταμπλ το 2003-04 και ακόμα μνημονεύει τα χρόνια του στη Βέρντερ ως τα καλύτερα στη Γερμανία και τους «πράσινους» ως την αγαπημένη του ομάδα. Έστω κι αν μια άλλη ομάδα θα πλήρωνε το 2006 περίπου 5 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει. «Στη Ντόρτμουντ είχα περισσότερες κακές στιγμές, παρά καλές», εξηγεί ο ίδιος και με τη φανέλα της Μπορούσια θα έμοιαζε να υποφέρει. Πέτυχε μόλις δύο γκολ στην πρώτη του σεζόν και χρειάστηκε να φτάσει Μάιος για να σκοράρει στο γερμανικό πρωτάθλημα.
Υπήρχαν, όμως, λόγοι που ουδείς γνώριζε μέχρι να αποκαλύψει ο ίδιος. «Τον τελευταίο καιρό με παίρνουν τηλέφωνο σχεδόν κάθε μέρα από το χωριό μου. Σκέφτομαι νυχθημερόν τι γίνεται εκεί. Πληρώνω δύο σωματοφύλακες για τους γονείς μου, οι οποίοι μου κοστίζουν 3.000 δολάρια το μήνα. Είναι κάτι που πρέπει να κάνω, αλλιώς θα τους απαγάγουν. Ίσως δεν μπορεί να το καταλάβει ο κόσμος. Όταν πήγα εγώ πίσω τον περασμένο Δεκέμβριο, κυκλοφορούσα με πέντε σωματοφύλακες. Η Παραγουάη είναι η δεύτερη πιο διεφθαρμένη χώρα στον κόσμο, πίσω από το Καμερούν. Πρόσφατα απήγαγαν την κόρη του Προέδρου και τη σκότωσαν, παρότι ο άνθρωπος πλήρωσε 3 εκ. δολάρια για τα λύτρα. Κάθε εβδομάδα υπάρχει κι ένα τέτοιο φαινόμενο. Φοβάμαι».
Ίσως να ήταν ο φόβος, ίσως η χημεία, αλλά το γλυκό δεν έδεσε. Οι οπαδοί της Ντόρτμουντ έφτασαν στο σημείο να τον αποδοκιμάζουν κάθε φορά που ακουμπούσε τη μπάλα και μετά από τέσσερα χρόνια στη Μπορούσια αποφάσισε να φύγει από τη Γερμανία.
Ισπανία, Ρωσία και η υπόσχεση!
Η ζωή του και η καριέρα του έγιναν και πάλι θέμα λίγο μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Τα δύο γκολ μέσα στο «Καμπ Νου» επί της Μπαρτσελόνα έφεραν τον Νέλσον Βαλντέζ και πάλι στην επικαιρότητα. Ο «λεοντόκαρδος», όπως είναι το παρατσούκλι του, μαγνήτιζε τον κόσμο με την ιστορία του. «Το να φτάσεις να παίξεις σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα, είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Να παίξεις στο «Καμπ Νου», κάτι που μπορείς να ονειρευτείς. Το να πετύχεις, όμως, δύο γκολ και να κερδίσεις τους καλύτερους του κόσμου; Απλά αδύνατο».
Το αδύνατο έμοιαζε πάντα η ειδικότητά του. Στην Ισπανία με την Hercules πέτυχε οκτώ γκολ σε μια σεζόν και έφυγε για τη Ρωσία. Έμεινε δύο χρόνια στη Ρούμπιν Καζάν, όμως όταν η κόρη του έφτασε σε ηλικία που έπρεπε να ξεκινήσει σχολείο, ήθελε και πάλι να επιστρέψει στην ιβηρική χερσόνησο. Η Βαλένθια ήταν ιδανικός προορισμός και το 2012 υπέγραψε συμβόλαιο με την ομάδα στην οποία – όπως δήλωνε – θέλει να κλείσει την καριέρα του. Μετά, όμως, από 40 ματς και εννέα γκολ αποχώρησε για την Αλ Τζαζίρα, όπου έμεινε για έξι μήνες.
Σε όλα αυτό το διάστημα, η μητέρα του παρακολουθούσε. Μαζί με τους εκατοντάδες συγγενείς που άλλαξε η ζωή τους χάρη στο Νέλσον και τα χιλιάδες παιδιά που τον έχουν ως πρότυπο. Το 2006 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, ο Νέλσον Βαλντέζ έπαιξε σε έξι παιχνίδια και δεν σκόραρε. Είχε μια δεύτερη ευκαιρία το 2010. Το σαλόνι δεν ήταν πια τόσο μικρό όσο το 1998. Ο Λοράν Μπλαν είχε αποσυρθεί και η Παραγουάη θα έφτανε στα προημιτελικά. «Αν γεννιόμουν ξανά , θα έκανα ακριβώς το ίδια πράγματα. Είμαι περήφανος για όσα πέρασα και περήφανος για εδώ που έχω φτάσει».
Ακόμα ένα ανακτημένο βίντεο από το youtube (λεπτό 4.50). Αρκετό για να δυναμώσει την ένταση των αναμνήσεων, ικανό να κάνει τη μάνα του να κλαίει. Αυτή τη φορά από χαρά! Ο γιος της κρατούσε πάντα το λόγο του…
[YOUTUBE]sOn_K39TlaA[/YOUTUBE]
Απάντηση με παράθεσηΑρχική Δημοσίευση από differance
Απάντηση: Nelson Haedo Valdez
Long Text Frame - Διαβάστε αν θέλετε με το κουμπάκι 'Εμφάνιση' το κείμενο:
= γαυρόφατσα
Δικαιώματα - Επιλογές
Bookmarks