Γεννήθηκα το 1948 στην Καλλίπολη Πειραιά. Μια εποχή, που όποιο παιδάκι δήλωνε Παναθηναϊκός το έπνιγαν στο λιμάνι και όποιο δήλωνε ΑΕΚτσής, το έβαζαν σε κλουβί σαν σπάνιο είδος. Στον Πειραιά, εκτός από τους Ολυμπιακούς, υπήρχαν κάποιοι Εθνικοί, οι οποίοι όμως έμεναν από την Ευαγγελίστρια και πέρα, μία γειτονιά που είχε τόση σχέση με την Καλλίπολη όσο τα περίχωρα του Πεκίνου. Στο συγκεκριμένο κομμάτι της Α' Πειραιά δεν γινόσουν Ολυμπιακός. Γεννιόσουν. Οπως γεννιόσουν χριστιανός ορθόδοξος. Η μόνη διαφορά ήταν ότι δεν το έγραφε η ταυτότητά σου. Πιθανότατα, επειδή υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες να είσαι μωαμεθανός.
Το 1952, σε ηλικία τεσσάρων ετών, ο θείος μου, ο Αντώνης, με πήγε στο γήπεδο της Ελευσίνας για να δούμε ένα ματς του πρωταθλήματος της ΕΠΣ Πειραιώς εναντίον του Πανελευσινιακού. «Εμείς είμαστε με αυτούς που φοράνε τα κόκκινα», μου είπε. Δεν χρειάστηκε να το επαναλάβει. Ημουν με «αυτούς με τα κόκκινα» στο πρώτο ευρωπαϊκό ματς του Ολυμπιακού εναντίον της Μίλαν στο παλιό Καραϊσκάκη. Ημουν με τους κόκκινους, όταν το 1961 σακάτεψαν στο ξύλο τους παίκτες του Παναιγιάλειου για να εκδικηθούν το σπάσιμο του ποδιού του Πολυχρονίου. Με τους κόκκινους στο ματς του 1966 εναντίον του Πανσερραϊκού στο Καραϊσκάκη, όταν ο Γιούτσος είχε κολλήσει την μπάλα στο μπούτι για να μπει στα δίχτυα και να πάρει το πρώτο πρωτάθλημα η ομάδα του Μπούκοβι. Δεκαεπτά χρόνια στο εξωτερικό, έπαιρνα κάθε Τρίτη την «Απογευματινή της Δευτέρας» για να δω τι κάνουν οι κόκκινοι. Ουδόλως με ενδιέφερε ότι ο Ολυμπιακός έκανε να πάρει 10 χρόνια πρωτάθλημα τα «πέτρινα» χρόνια. Και τι έγινε; Κύπελλα υπάρχουν πολλά. Ασε να μην κουράζουμε και τις καθαρίστριες να κάθονται να τα γυαλίζουν που σκουριάζουν, επειδή είναι κοντά στη θάλασσα... Μέχρι που μια στιγμή, σαν Παύλος στον δρόμο προς την Ιερουσαλήμ, έχασα την πίστη μου.
Αταβιστικά δηλώνω Ολυμπιακός. Λογικά πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός πούλησε ένα κομμάτι από την ψυχή του για μερικά κιλά παλιοσίδερα. Γιατί έστω και σαν φαντασίωση από την εποχή του Μαντζαβελάκη με το «βαλιτσάκι», μέχρι τον Καπετάνιο με τους διαιτητές του, οι Ολυμπιακοί γούσταραν να πιστεύουν ότι κάθε Κύπελλο που πήραν, το πήραν με το σύστημα να τους πολεμάει. Αλήθεια; Μη γελάσω. Γιατί ούτε ο βουλευτής της ΕΡΕ και πρόεδρος του Ολυμπιακού Βασίλης Ανδριανόπουλος ήταν ακριβώς λαϊκός αγωνιστής ούτε ο Νίκος Γουλανδρής λιμενεργάτης. Οι ολυμπιακοί όμως πάντα πιστεύουν ότι ο Ολυμπιακός είναι κάτι άλλο από τους προέδρους του και απλώς τους κάνουν τη χάρη να διαχειρίζονται την ομάδα. Οχι ότι ο πρόεδρος τους κάνει χάρη και για να μένει ευχαριστημένος χρειάζεται πέντε Αλέφαντους και δέκα Σάββες να του λένε πόσο γίγαντας είναι και οι ίδιοι να κάνουν τη χορωδία των πιστών. Οποιος το καταλαβαίνει, το καταλαβαίνει. Οι υπόλοιποι δεν χρειάζεται να το προσπαθήσουν. Η ψυχή, αντίθετα με τα πρωταθλήματα, δεν μετριέται με αριθμούς.
Bookmarks